zaterdag 27 december 2008
dinsdag 23 december 2008
maandag 22 december 2008
Relais de la Poste
Gisteren al eens naar Comblain-la-Tour geweest. Het posthuis is reuze. De sfeer is perfect. Er zijn zeer veel kamers, allemaal met centrale verwarming. Het staat er vol met ouwbollige massieve meubels, en er zijn drie badkamers.
We kochten gisterochtend een kersboom die we samen versierden. Het zal een kerst worden om nooit te vergeten.
woensdag 17 december 2008
Els Roosen bij Jeanne Devos in India
%20Jeanne%20Devos.jpg)
Ons Els zit sinds zondag in India. Op weg naar Jeanne Devos, om daar een handje toe te steken.
Dit schreef ze vandaag op Facebook:
"Even een klein misverstandje rechtzetten rond de opvangcentra van Jeanne. Want dat is eigenlijk helemaal niet haar hoofdbezigheid. The Domestic Workers Movement (wat Jeanne in 1985 heeft opgericht) is een beweging, een organisatie die opkomt voor niet alleen de rechten maar ook de waardigheid van de thuiswerkers, maar allereerst en simpelweg de erkenning dat thuiswerk, werk is … Verder houdt de organisatie zich bezig om de kinderen uit die slavernij, misbuik en mishandeling te halen en de vrouwenhandel, vanuit het platteland voor goedkope werkkrachten in de stad, tegen te gaan. (Yep, matrouschka’s op z’n Indisch)Honderden vrouwen verspreid over heel India zijn aangesloten bij de beweging en dringen tot in de sloppenwijken en andere area’s door om andere vrouwen op de hoogte te brengen van deze beweging. En bij deze acties (die uiteraard niet risicovrij zijn) vangen ze geregeld kinderen op die ze dan in tehuizen of opvangcentra met psychologische en traumaverhelping zetten. En daar dus het verhaal van de tehuizen, maar het is dus echt wel meer dan dat.Nu het is een zware strijd die ze hier strijden. Ook eentje van de lange adem. Zo vertelde Jeanne mij dat ze jaren geleden bezig was met andere grotere organisaties om samen met haar het huishouderswerk te erkennen en dat er kinderen als slaafjes in de huishoudens werken. Een UNICEF zei een goei 5 jaar geleden dat dat simpelweg niet bestond en negeerde zelfs het bestaan van kindslaafjes …. Pas een 2-tal jaren geleden heeft Jeanne via de VN eindelijk de toegeving gekregen dat er effectief kindslaafjes in India zijn. Toen schoot Unicef wakker en stuurde 15 topfotografen naar India om mee te dingen voor een of andere prijs in de wereldfotografie. Vond een prachtkind in een slavenpakje … et voila … prijs op zak en het kind dat zo graag een studiebeurs wou, werd al helemaal vergeten en wie weet waar ze op dit moment de grond aan ‘t schrobben is…Dat gezegd zijnde … ik werk hier alle dagen op het office van Jeanne, zoals beloofd haar wat assisteren in de communicatie (ben een boekje aan ‘t maken dat naar de hoge pieten van de regering en internationale instanties zal gaan). Een klein appartementje, bemeubeld met het oude kantoor van Jean Luc Dehaene. Gezellig 70ties en weer helemaal in. Lekker fris met de airco en in de namiddag wanneer het 'minder heet' wordt en dus 'gewoon heet' is, trek ik de stad in om den tourist uit te hangen. Gisteren ben ik ff gaan kijken naar het Taj Mahal Hotel, maar dat is helemaal afgesloten. Volgende week maandag gaat die terug open. Staks verwissel ik den taxi eens voor de bus … hmmmm ….. eens zien wat dat zal geven.Voor de rest is het hier een ramp op vlak van verkeer, een mengelmoes op vlak van religies, een enorme varieteit op vlak van Indische looks, ... en bij dat laatste toch even een modetrend meegeven. Bij de mannen, ouderen meestal, zie je soms van die rare roodachtige koppen. Ze verven hun haar met henna om de grijze haren te verdoezelen. Maar die kleurschakering gaat voos, voos, voos, van knaloranje tot een roestbruin. Daar waar in Afrika de mensen met zo een roestbruine kop een teken van ondervoeding en ziekte is, dacht ik bij eerste aanschouwing: ocharme diene mens is erg ziek …"
Dit schreef ze vandaag op Facebook:
"Even een klein misverstandje rechtzetten rond de opvangcentra van Jeanne. Want dat is eigenlijk helemaal niet haar hoofdbezigheid. The Domestic Workers Movement (wat Jeanne in 1985 heeft opgericht) is een beweging, een organisatie die opkomt voor niet alleen de rechten maar ook de waardigheid van de thuiswerkers, maar allereerst en simpelweg de erkenning dat thuiswerk, werk is … Verder houdt de organisatie zich bezig om de kinderen uit die slavernij, misbuik en mishandeling te halen en de vrouwenhandel, vanuit het platteland voor goedkope werkkrachten in de stad, tegen te gaan. (Yep, matrouschka’s op z’n Indisch)Honderden vrouwen verspreid over heel India zijn aangesloten bij de beweging en dringen tot in de sloppenwijken en andere area’s door om andere vrouwen op de hoogte te brengen van deze beweging. En bij deze acties (die uiteraard niet risicovrij zijn) vangen ze geregeld kinderen op die ze dan in tehuizen of opvangcentra met psychologische en traumaverhelping zetten. En daar dus het verhaal van de tehuizen, maar het is dus echt wel meer dan dat.Nu het is een zware strijd die ze hier strijden. Ook eentje van de lange adem. Zo vertelde Jeanne mij dat ze jaren geleden bezig was met andere grotere organisaties om samen met haar het huishouderswerk te erkennen en dat er kinderen als slaafjes in de huishoudens werken. Een UNICEF zei een goei 5 jaar geleden dat dat simpelweg niet bestond en negeerde zelfs het bestaan van kindslaafjes …. Pas een 2-tal jaren geleden heeft Jeanne via de VN eindelijk de toegeving gekregen dat er effectief kindslaafjes in India zijn. Toen schoot Unicef wakker en stuurde 15 topfotografen naar India om mee te dingen voor een of andere prijs in de wereldfotografie. Vond een prachtkind in een slavenpakje … et voila … prijs op zak en het kind dat zo graag een studiebeurs wou, werd al helemaal vergeten en wie weet waar ze op dit moment de grond aan ‘t schrobben is…Dat gezegd zijnde … ik werk hier alle dagen op het office van Jeanne, zoals beloofd haar wat assisteren in de communicatie (ben een boekje aan ‘t maken dat naar de hoge pieten van de regering en internationale instanties zal gaan). Een klein appartementje, bemeubeld met het oude kantoor van Jean Luc Dehaene. Gezellig 70ties en weer helemaal in. Lekker fris met de airco en in de namiddag wanneer het 'minder heet' wordt en dus 'gewoon heet' is, trek ik de stad in om den tourist uit te hangen. Gisteren ben ik ff gaan kijken naar het Taj Mahal Hotel, maar dat is helemaal afgesloten. Volgende week maandag gaat die terug open. Staks verwissel ik den taxi eens voor de bus … hmmmm ….. eens zien wat dat zal geven.Voor de rest is het hier een ramp op vlak van verkeer, een mengelmoes op vlak van religies, een enorme varieteit op vlak van Indische looks, ... en bij dat laatste toch even een modetrend meegeven. Bij de mannen, ouderen meestal, zie je soms van die rare roodachtige koppen. Ze verven hun haar met henna om de grijze haren te verdoezelen. Maar die kleurschakering gaat voos, voos, voos, van knaloranje tot een roestbruin. Daar waar in Afrika de mensen met zo een roestbruine kop een teken van ondervoeding en ziekte is, dacht ik bij eerste aanschouwing: ocharme diene mens is erg ziek …"
dinsdag 16 december 2008
Het woord van het jaar
Dit liedje, dat is pure punk avant-la-lettre. Leuk om te zingen onder de douche.
Of om te swaffelen...
maandag 8 december 2008
Puccini Gent
Voor wie het nog niet weet:
Puccini in Gent gaat dus door in de kerk Christus Koning, aan het rerumnovarumplein. Het concert begint om 20.00 uur.
Nog aan de familie:
WAAR BLIJVEN DE VERLANGLIJSTJES?
Puccini in Gent gaat dus door in de kerk Christus Koning, aan het rerumnovarumplein. Het concert begint om 20.00 uur.
Nog aan de familie:
WAAR BLIJVEN DE VERLANGLIJSTJES?
zondag 7 december 2008
Trouwfeesten en processen enzovoort
Het was dus de bedoeling dat ik en mijn Huguette daar samen zouden naartoe gaan, ware het niet dat we gisteren in de Koninging Elisabethzaal moesten zijn voor de eerste versie van ons Puccini-concert. Huguette is dus alleen geweest met de buurvrouw en met haar toneellerares.
Gelukkig is er nog You-Tube.
En nog een interview met Arne Sierens.
dinsdag 2 december 2008
maandag 1 december 2008
Realiteit = fictie
Gisteravond half twaalf was ik terug van de generale repetitie voor de Puccini-concerten. Helemaal daas en hees van het zingen. Niemand was nog wakker in de Blaesstraat. Ik belandde voor Iets met Boeken op Canvas. Kristien Hemmerechts zegt dat de realiteit fictie is. Vriendinnen gaan samen iets eten op restaurant en tonen elkaar al giechelend lekker gezellig hun boodschappen omdat ze dat zo gezien hebben in Sex and the City. Zo kiest ieder zijn rol die hij wenst te zijn, maar dat is allemaal niet echt. Mensen denken dat ze vrij zijn maar ze zitten in een keurslijf van beperkte opgelegde keuzes. De hoofse liefde was er volgens haar eerst op papier. Pas daarna speelden koppeltjes de liefde na. Vind ik dus geweldig interessant allemaal. Ik denk soms dat ik wel een autist moet zijn als ik mijn gevoelens zo een beetje acteer. Blijkbaar doet iedereen het zo. Ook Nonkel Bob. In het interview in de morgen dit weekend met vader en zoon Davidse (schoon foto's van het schrale nonkeltje) plaagt David zijn pa een beetje. Wanneer hij naar een begrafenis van leeftijdsgenoten gaat kan hij zo dramatisch "innige deelneming" zeggen met zijn grafstem, daarbij een bij de situatie passende smartelijke grimas trekkend. "Professioneel!", spot David want hij weet dat zijn vader eigenlijk binnenin lacht dat hij het niet is die daar in de kist naar beneden gelaten wordt.
Ik moet trouwens eens iets lezen van Ilja Leonard Pfeijffer (die ook op iets met boeken was).
Ik moet trouwens eens iets lezen van Ilja Leonard Pfeijffer (die ook op iets met boeken was).
maandag 24 november 2008
De eerste sneeuw
_tcm174-167803.jpg)
Kom, we vertrekken een kwartiertje vroeger, zei mijn Huguette om vier uur, want het begint te sneeuwen. We zaten gezellig koffie te drinken op de tentoonstelling van Pa (die nog wel een eeuw verder kan met de artistieke plannetjes die hij nog heeft, mooie etsen...ge gelooft uw ogen niet).
Om negen uur waren we thuis, goed dat we op tijd vertrokken waren...
Maar vooral: goed dat Els thuis was, en Ward. Bedankt Ward om onze Eliot bij de scouts af te halen om half zes, en bedankt Els om hem op te vangen met droge kleren.
Alhier de nog te schrijven roman of filmscript die aan deze ervaring ontsproot:
Verschillende mensen zitten uren vast in een sneeuwfile. Een man die zijn zwangere vrouw naar het ziekenhuis brengt. Ze bevalt in de auto van een zwart kind.
Een dochter die dringend naar haar ernstig zieke moeder in het ziekenhuis moet waarmee ze al haar hele leven overhoop ligt. Dit is een kans om het uit te praten. Moeder is dood als de dochter in het ziekenhuis aankomt.
Een jongeman heeft in het centrum van Brussel een eerste date. In de file ontmoet hij iemand anders waarmee hij trouwt en kindjes krijgt.
vrijdag 31 oktober 2008
30 oktober 1969...
21 JULI . Om drie minuten voor vier in de nacht ,heeft de amerikaanse astronaut Neil Armstong ,voet gezet op de maan”Dit is een klein stapje voor een mens maar een reuzensprong voor de mensheid” aldus ’s werelds eerste maanbezoeker.. Even later werd hij gevolgd door zijn college Edwin Aldrin.. en ........
.....
EDDY MERCKX wint voor de eerste maal de Ronde van
Frankrijk.Gans België was in de ban van deze gebeurtenis
Van toen is ook bij ons de belangstelling gegroeid voor het wielrennen . Ieder uitzending (als er tijd voor was natuurlijk) meer nog dan voor Rik Van Looy zaten we op het puntje van onze stoel te supporteren voor ons nieuwe idool die Eddy was. Verliezen mocht niet. Hij was onze held.
Van supporteren gesproken .
Ali contra Frazier; opstaan ’s nachts om 2 uur. En maar stil hopen dat die grote mond van Ali wat kleiner zou worden en er eens langs van zou krijgen. Achteraf toegegeven. ALI was de grootste en krijgt nooit een navolging.
.....
EDDY MERCKX wint voor de eerste maal de Ronde van
Frankrijk.Gans België was in de ban van deze gebeurtenis
Van toen is ook bij ons de belangstelling gegroeid voor het wielrennen . Ieder uitzending (als er tijd voor was natuurlijk) meer nog dan voor Rik Van Looy zaten we op het puntje van onze stoel te supporteren voor ons nieuwe idool die Eddy was. Verliezen mocht niet. Hij was onze held.
Van supporteren gesproken .
Ali contra Frazier; opstaan ’s nachts om 2 uur. En maar stil hopen dat die grote mond van Ali wat kleiner zou worden en er eens langs van zou krijgen. Achteraf toegegeven. ALI was de grootste en krijgt nooit een navolging.
30 october 1969. HET DRAMA:Zoals reeds beschreven in “ ODE AAN ONS MA” ontviel ons Bonneke op 30 october ,een enorme leegte nalatend...................
Vandaag , dag op dag is het precies 39 jaar geleden ......
Groetjes ,
Ma en pa
Vandaag , dag op dag is het precies 39 jaar geleden ......
Groetjes ,
Ma en pa
zaterdag 25 oktober 2008
De muilkorf
Ons Luka kan nauwelijks overweg met scherts of ironie. Volgend gesprek (gekibbel) illustreert dat:
Huguette: "Jawel!"
Marc: (spreekt of protesteert op hondse wijze)
Huguette: "Ik zal subiet uwe muilkorf weer moeten aandoen he!"
Luka: "Droeg papa vroeger ne muilkorf?
Waar ligt die nu dan?
Dan kunnen we Eliot hem aandoen..."
vrijdag 24 oktober 2008
Carine in Roemenië
Reisverslag Roemenië:
Van 25/06/’08 tot 30/06/’08 brachten Aysim Akpinar verpleegkundige afdeling Heusden (lid van de werkgroep multiculturele verpleging) , Inge Kindt HVPK afdeling Maasmechelen, Carine Ogiers van de dienst Nursingbegeleiding drie WGK wagens naar onze collega’s van het “Crucea Alb Galbena” van Roemenië. Hier volgt hun avontuurlijk reisverslag.
Dag 1, woensdag: vertrek vanuit Genk:
Na een stevig ontbijt, dat mr. Bijnens zorgvuldig en in zijn bureau voor ons had klaargemaakt en met nog enkele extra koffiekoeken onder onze arm, stapten we in de “auto’s” voor Roemenië. Deze “dieselkes” werden door JP Truyen helemaal perfect in orde gemaakt voor een tocht van (meer dan….blijkt later) 2200 km. We laadde de auto’s vol met speelgoed, dat bij Inge op de afdeling werd ingezameld (Carine onze gemeenschappelijke interieurverzorgster kon het niet laten al dat “nog goed” speelgoed mee te geven, bedankt Carine!). In de sfeer van een multiculturele sust Aysim ons dat “regen (water)” een symbool is dat ons reisavontuur goed zal verlopen. Als ervaringsdeskundige en gewapend met “dé GPS van Koen”, rijdt Inge voorop. Carine en Aysim hoeven haar spoor maar te volgen. En dat doen ze: pittig, snel of beter nog… af en toe zelfs gewaagd.
Na 1000km op onze teller, beslisten we om in het zuiden van Oostenrijk (Osiachersee) een bedje en een eetplaats te zoeken. We vinden een gezellig verblijf (See Juwel) met ontbijt, maar helaas is er maar slaapplaats voor 2 personen? geen probleem, een extra noodbedje op onze kamer en het probleem is opgelost. Inge stelt zich kandidaat om in het “fakirbedje” te slapen, waarvoor onze dank Inge! De wegpiraten sliepen als marmotten!
Dag 2, donderdag: richting Hongarije?
Met een stevig Oostenrijks ontbijt achter onze kiezen, en met een trots “gevoel” dat we goed voor waren op ons programma, volgden we de “GPS van Koen” (volledigheidshalve moeten we ook nog zeggen dat we flink moeite hebben moeten doen opdat Inge niet in Die Ossiacher See zou springen).
We vertrouwden op de GPS zijn goede ideeën, maar helaas hielt hij geen rekening met het feit dat we ons binnen de Europese grenzen moeten houden (tenzij je een reisvisum hebt!). Een reis via Kroatië en Slovenië, grensproblemen in Servië (we mochten er gewoon niet binnen, tenzij we een toeristenvisum kochten van 564 euro pp) en ruzie met de GPS later, geraken we uiteindelijk toch in Hongarije, om zo in de late uurtjes dicht aan de grens van Roemenië een slaapplaats te zoeken. Daar ging onze droom, om Boekarest vrijdag vroeg te bereiken. De kilometers die we in nu nog moesten doen, zijn heel wat lastiger, want de Roemeense wegen die hoofdzakelijk secundair zijn, bevinden zich in slechte staat, men is wel volop bezig de wegen te moderniseren en te repareren, waardoor er dan weer veel wegenwerken zijn, met files tot gevolg..
Nog een kleine anekdote: vlak voor Baja in Hongarije draait Inge een piep klein dorpje binnen, de GPS leidt ons via kleine straatjes en zegt dan plots: “ neem nu de veerpont!” …… Daar stonden we dan voor één of andere rivier… Gelukkig zijn Hongaren vriendelijke mensen en legden ze ons uit hoe we via de “baan” in Baja geraken.
Hotel Duna op het prachtige plein in Baja lacht ons toe (Baja: ook de Hongaarse Provence genoemd).
Dag 3, vrijdag: Boekarest via Sibiu?
Na een hevige regenbui die nacht, was het plezant om in de koelte te rijden. De hitte van afgelopen dagen konden we best missen. Om 10.30u staken we de grens over in Roemenië, zonder enig probleem? De grenswachters kijken wel altijd raar op, naar drie vrouwen, elk afzonderlijk rijdend in een witte Ford Fiësta, en… “alleen oud speelgoed aan te geven?”
Enkele wegenwerken (en uren) later, stoppen we bij een familiaal wegrestaurantje om een goede salade met gebakken patatjes, recht uit de tuin, te eten Dit is na onze koekjesmengeling in de auto onze overlevingsmaaltijd geworden. De Roemenen vinden het maar raar, zo geen vlees? Rare mensen die toeristen….
Ondertussen belt Mikaëla (diensthoofd Wit-Gele-Kruis in Sibiu, afdeling Vlaams Brabant) onophoudelijk, of we toch niet op onze weg willen passeren via haar afdeling, om haar mooie stad te laten zien (culturele hoofdstad 2007), en wat dingen te bespreken. We beslissen samen om dit te doen, en rijden om 18 u Sibiu binnen, waar Mikaëla ons door de stad loodst. Na een blitsbezoek aan dit mooie stadje en een 11/12 bespreking later, zetten we koers richting Boekarest.
Het wordt donker, en we moeten nog 300 km rijden, door de Transsylvanische Alpen (zuidelijke Karpaten). Gezien de vele wegenwerken en de verkeersdrukte, houden we tegen middernacht uitgeput een “spoedvergadering”: wat gaan we doen? rijden we door of zoeken we een slaapplaats? We zijn wel moe, maar we proberen na een dosis Red-Bull toch door te rijden. Bij de eerste tekenen van te grote vermoeidheid, zouden we onmiddellijk stoppen.
Na een spelletje Russische roulette door de bergwegen in het donker en met de hulp van de Red-bull, bereiken we om 2.30u in de ochtend (eigenlijk nog behoorlijk fris) eindelijk Boekarest ! bedankt Red-Bull en bedankt Inge en Carine voor de aanmoediging om door te gaan, wat een grensverlegging zeg.. een euforisch gevoel! Tot onze grote verbazing maar blij eindelijk een bekende te zien wachtte Mr Bijnens ons op aan het hotel, (er moet toch iemand zijn om onze koffers binnen te dragen hé?). We werden onthaald als heldinnen, enfin.. dat gevoel hadden we zelf toch toen we na een slaapmutsje naar ons bed gingen.
Dag 4, zaterdag: op ronde in Boekarest:
Na een korte nacht, stonden we klaar (met onze werkschorten in de hand) om “onze” auto’s af te leveren en mee op ronde te gaan met de verpleegkundigen. Mariuca (directrice WG* Roemenië) wachtte ons op aan de ingang van het hotel. Hendrik Van Gansbeke (verpleegkundige en Algemeen Coördinator WGK Vlaanderen) was ook van de partij, hij keek er samen met ons naar uit om mee op ronde te gaan.
De afdeling in Boekarest is gevestigd in de kelder van het Universitair Ziekenhuis, en heeft 30 verpleegkundigen in dienst. De 3 Fiësta’s zijn heel welkom, want de drie oudste auto’s zijn dringend aan vervanging toe (20jaar oud!). na een rondleiding in de afdeling mogen we elk met een verpleegkundige mee op ronde, wat ons allemaal opvalt is dat toiletzorg door de familie wordt gedaan, waardoor de verpleegkundigen enkel technieken uitvoeren zoals inspuitingen, verbanden ea., met gevolg dat we natuurlijk erge wonden tegenkomen. Bij ons zien we deze wonden veel minder dankzij de preventie tijdens de toiletzorgen. Wat ons bijblijft, is de armoede die je ruikt en ziet in de oude en grijze versleten flatgebouwen. Men woont er kleinbehuisd, maar altijd gezellig, met meerdere mensen samen. In de namiddag brengen we een bezoek aan het Universitair Ziekenhuis van Boekarest, het is precies alsof we 50 jaar terug in de tijd gaan, en dan is dit ziekenhuis nog één van de modernere versies.
Aangezien we morgen richting Targoviste ( filiaal van WG*Limburg) vertrekken, genieten we ‘s avonds nog van een stadsbezoek in Boekarest. We bezoeken enkele (bijzondere) orthodoxe kerkjes en eten in een typisch Roemeens restaurant (ooit nog een kerk). Met veel vleesgerechten op tafel en op de achtergrond een Roemeense dansgroep, kan er na een half litertje Roemeens bier, samen met het folkloregroepje wel een dansje af….
Dag 5, zondag: Bezoek aan Targoviste
‘s Morgens staan we weer klaar met onze koffers om te vertrekken naar Targoviste, zo’n 80 km verder. Het is zondag vandaag en er wordt beslist om het rustig aan te doen en Targoviste te verkennen. We beginnen met een bezoek aan de 27m hoge Chindia-toren (zonsondergangtoren), die gebouwd is in opdracht van (jawel, hij heeft echt bestaan) “Vlad Dracula” hij leefde in de 14de eeuw. Dracula was ooit Prins van deze stad. Omdat hij graag het bloed van ratten dronk werd hij wereldberoemd als vampier …
En namiddag krijgen we een vrije dag, we kunnen met ons drietjes op eigen houtje de stad verkennen en een plan smeden om Mariuca te bedanken voor haar gastvrijheid. Na weer veel te veel en lekker eten en een echt Roemeens trouwfeest op de achtergrond, kruipen we vroeg in (een veel te warm) bed, want morgen bezoeken we de afdeling van “ons filiaal”, en mogen we weer mee op ronde in de voormiddag. En in de namiddag vertrekken we al weer richting België. Dus vroeg opstaan is de boodschap.
Dag 6, maandag: Vertrek naar huis:
Aan de ontbijttafel ging de GSM van Inge, Carine aan de lijn? bleek dat ze vastzat in de lift ! we vonden het al verdacht, zo’n oude lift ! dat moest eens verkeerd aflopen ! na toch een half uurtje werd ze door een knappe Roemeense technieker gered. Paniek? geen paniek….na zo’n avontuur zijn we van geen kleintje meer vervaard…. Net op tijd konden we weer mee op ronde vertrekken. De afd. van Sorin Stoica is een mooie afdeling en er zijn 6 verpleegkundigen in dienst, er werkt ook een arts. Ze hebben een eigen labo, waar bloed analyses kunnen gedaan worden, en er is ook een poupinel waar al het materiaal wordt gesteriliseerd, dit bespaart heel wat kosten. De verpleegkundigen bezoeken één maal per week een aantal sociale gezinnen. Ze verzorgen ook enkele patiënten in de bergen ( veel te ver voor ons om zo’n ronde mee te lopen). Er worden zo’n 92 voedselpaketten verdeeld tijdens de verzorging en eventueel nog andere boodschappen gedaan. Dat lijkt ons wel wat om bij één van ons volgende en langere ?? bezoeken mee te maken, we leggen dit idee zeker voor….
Aysim mag samen met Hendrik mee met Monika (de hoofdverpleegkundige) en Carine en Inge gaan mee met Julian en nog een andere verpleegkundige. In deze afdeling valt het ons op, dat er tamelijk veel infusen thuis worden gegeven, de verpleegkundigen blijven ondertussen ter plaatse. De afstand tussen twee patiënten is te groot om onnodige ritten te doen, en ondertussen is er toezicht moest er iets verkeerd lopen, krijgen we dan als uitleg. Het infuus werd gegeven als vocht toediening of om medicatie langs toe te dienen. Op die manier kunnen we maar 3 patiënten bezoeken, want we moeten op tijd zijn om ons vliegtuig te halen.
Met spijt in ons hart vertrekken we naar huis, deze keer veel sneller dan dat we gekomen zijn, en hopen stiekem op een vervolg van ons avontuur….
Eens weer thuis hebben we een rapportje geschreven waarin we op basis van onze ervaringen enkele aanbevelingen willen meegeven aan onze collega’s. Hopelijk hebben ze er wat aan. Het zijn het stuk voor stuk goed opgeleide verpleegkundigen maar die met beperkte middelen zorg moeten verlenen. Sinds de val van het communisme heeft het Roemeense gezondheidssysteem enkele veranderingen ondergaan maar onvoldoende. De openbare voorzieningen beschikken over weinig financiële middelen en zijn niet optimaal georganiseerd. Bovendien heeft het land te maken met een snelle vergrijzing. De gezondheidszorg is in handen van de ziekenhuizen en er bestaan weinig lokale voorzieningen. De ziekenhuizen werken niet altijd efficiënt en bieden niet de zorg die mensen nodig hebben en verwachten. Hopelijk verliezen onze Roemeense collega niet de moed en houden ze vol. Bijna alle patiënten die we bezochten en hun familie drukte ons op het hart hoe belangrijk die verzorging voor hen was. Op die manier konden ze thuis blijven in hun eigen vertrouwde omgeving die ze liever niet ruilde met het ziekenhuis….
…. Multumesc ( bedankt) voor de gastvrijheid en ”la revedere” hopelijk tot ziens!
Aysim, Inge, Carine
Van 25/06/’08 tot 30/06/’08 brachten Aysim Akpinar verpleegkundige afdeling Heusden (lid van de werkgroep multiculturele verpleging) , Inge Kindt HVPK afdeling Maasmechelen, Carine Ogiers van de dienst Nursingbegeleiding drie WGK wagens naar onze collega’s van het “Crucea Alb Galbena” van Roemenië. Hier volgt hun avontuurlijk reisverslag.
Dag 1, woensdag: vertrek vanuit Genk:
Na een stevig ontbijt, dat mr. Bijnens zorgvuldig en in zijn bureau voor ons had klaargemaakt en met nog enkele extra koffiekoeken onder onze arm, stapten we in de “auto’s” voor Roemenië. Deze “dieselkes” werden door JP Truyen helemaal perfect in orde gemaakt voor een tocht van (meer dan….blijkt later) 2200 km. We laadde de auto’s vol met speelgoed, dat bij Inge op de afdeling werd ingezameld (Carine onze gemeenschappelijke interieurverzorgster kon het niet laten al dat “nog goed” speelgoed mee te geven, bedankt Carine!). In de sfeer van een multiculturele sust Aysim ons dat “regen (water)” een symbool is dat ons reisavontuur goed zal verlopen. Als ervaringsdeskundige en gewapend met “dé GPS van Koen”, rijdt Inge voorop. Carine en Aysim hoeven haar spoor maar te volgen. En dat doen ze: pittig, snel of beter nog… af en toe zelfs gewaagd.
Na 1000km op onze teller, beslisten we om in het zuiden van Oostenrijk (Osiachersee) een bedje en een eetplaats te zoeken. We vinden een gezellig verblijf (See Juwel) met ontbijt, maar helaas is er maar slaapplaats voor 2 personen? geen probleem, een extra noodbedje op onze kamer en het probleem is opgelost. Inge stelt zich kandidaat om in het “fakirbedje” te slapen, waarvoor onze dank Inge! De wegpiraten sliepen als marmotten!
Dag 2, donderdag: richting Hongarije?
Met een stevig Oostenrijks ontbijt achter onze kiezen, en met een trots “gevoel” dat we goed voor waren op ons programma, volgden we de “GPS van Koen” (volledigheidshalve moeten we ook nog zeggen dat we flink moeite hebben moeten doen opdat Inge niet in Die Ossiacher See zou springen).
We vertrouwden op de GPS zijn goede ideeën, maar helaas hielt hij geen rekening met het feit dat we ons binnen de Europese grenzen moeten houden (tenzij je een reisvisum hebt!). Een reis via Kroatië en Slovenië, grensproblemen in Servië (we mochten er gewoon niet binnen, tenzij we een toeristenvisum kochten van 564 euro pp) en ruzie met de GPS later, geraken we uiteindelijk toch in Hongarije, om zo in de late uurtjes dicht aan de grens van Roemenië een slaapplaats te zoeken. Daar ging onze droom, om Boekarest vrijdag vroeg te bereiken. De kilometers die we in nu nog moesten doen, zijn heel wat lastiger, want de Roemeense wegen die hoofdzakelijk secundair zijn, bevinden zich in slechte staat, men is wel volop bezig de wegen te moderniseren en te repareren, waardoor er dan weer veel wegenwerken zijn, met files tot gevolg..
Nog een kleine anekdote: vlak voor Baja in Hongarije draait Inge een piep klein dorpje binnen, de GPS leidt ons via kleine straatjes en zegt dan plots: “ neem nu de veerpont!” …… Daar stonden we dan voor één of andere rivier… Gelukkig zijn Hongaren vriendelijke mensen en legden ze ons uit hoe we via de “baan” in Baja geraken.
Hotel Duna op het prachtige plein in Baja lacht ons toe (Baja: ook de Hongaarse Provence genoemd).
Dag 3, vrijdag: Boekarest via Sibiu?
Na een hevige regenbui die nacht, was het plezant om in de koelte te rijden. De hitte van afgelopen dagen konden we best missen. Om 10.30u staken we de grens over in Roemenië, zonder enig probleem? De grenswachters kijken wel altijd raar op, naar drie vrouwen, elk afzonderlijk rijdend in een witte Ford Fiësta, en… “alleen oud speelgoed aan te geven?”
Enkele wegenwerken (en uren) later, stoppen we bij een familiaal wegrestaurantje om een goede salade met gebakken patatjes, recht uit de tuin, te eten Dit is na onze koekjesmengeling in de auto onze overlevingsmaaltijd geworden. De Roemenen vinden het maar raar, zo geen vlees? Rare mensen die toeristen….
Ondertussen belt Mikaëla (diensthoofd Wit-Gele-Kruis in Sibiu, afdeling Vlaams Brabant) onophoudelijk, of we toch niet op onze weg willen passeren via haar afdeling, om haar mooie stad te laten zien (culturele hoofdstad 2007), en wat dingen te bespreken. We beslissen samen om dit te doen, en rijden om 18 u Sibiu binnen, waar Mikaëla ons door de stad loodst. Na een blitsbezoek aan dit mooie stadje en een 11/12 bespreking later, zetten we koers richting Boekarest.
Het wordt donker, en we moeten nog 300 km rijden, door de Transsylvanische Alpen (zuidelijke Karpaten). Gezien de vele wegenwerken en de verkeersdrukte, houden we tegen middernacht uitgeput een “spoedvergadering”: wat gaan we doen? rijden we door of zoeken we een slaapplaats? We zijn wel moe, maar we proberen na een dosis Red-Bull toch door te rijden. Bij de eerste tekenen van te grote vermoeidheid, zouden we onmiddellijk stoppen.
Na een spelletje Russische roulette door de bergwegen in het donker en met de hulp van de Red-bull, bereiken we om 2.30u in de ochtend (eigenlijk nog behoorlijk fris) eindelijk Boekarest ! bedankt Red-Bull en bedankt Inge en Carine voor de aanmoediging om door te gaan, wat een grensverlegging zeg.. een euforisch gevoel! Tot onze grote verbazing maar blij eindelijk een bekende te zien wachtte Mr Bijnens ons op aan het hotel, (er moet toch iemand zijn om onze koffers binnen te dragen hé?). We werden onthaald als heldinnen, enfin.. dat gevoel hadden we zelf toch toen we na een slaapmutsje naar ons bed gingen.
Dag 4, zaterdag: op ronde in Boekarest:
Na een korte nacht, stonden we klaar (met onze werkschorten in de hand) om “onze” auto’s af te leveren en mee op ronde te gaan met de verpleegkundigen. Mariuca (directrice WG* Roemenië) wachtte ons op aan de ingang van het hotel. Hendrik Van Gansbeke (verpleegkundige en Algemeen Coördinator WGK Vlaanderen) was ook van de partij, hij keek er samen met ons naar uit om mee op ronde te gaan.
De afdeling in Boekarest is gevestigd in de kelder van het Universitair Ziekenhuis, en heeft 30 verpleegkundigen in dienst. De 3 Fiësta’s zijn heel welkom, want de drie oudste auto’s zijn dringend aan vervanging toe (20jaar oud!). na een rondleiding in de afdeling mogen we elk met een verpleegkundige mee op ronde, wat ons allemaal opvalt is dat toiletzorg door de familie wordt gedaan, waardoor de verpleegkundigen enkel technieken uitvoeren zoals inspuitingen, verbanden ea., met gevolg dat we natuurlijk erge wonden tegenkomen. Bij ons zien we deze wonden veel minder dankzij de preventie tijdens de toiletzorgen. Wat ons bijblijft, is de armoede die je ruikt en ziet in de oude en grijze versleten flatgebouwen. Men woont er kleinbehuisd, maar altijd gezellig, met meerdere mensen samen. In de namiddag brengen we een bezoek aan het Universitair Ziekenhuis van Boekarest, het is precies alsof we 50 jaar terug in de tijd gaan, en dan is dit ziekenhuis nog één van de modernere versies.
Aangezien we morgen richting Targoviste ( filiaal van WG*Limburg) vertrekken, genieten we ‘s avonds nog van een stadsbezoek in Boekarest. We bezoeken enkele (bijzondere) orthodoxe kerkjes en eten in een typisch Roemeens restaurant (ooit nog een kerk). Met veel vleesgerechten op tafel en op de achtergrond een Roemeense dansgroep, kan er na een half litertje Roemeens bier, samen met het folkloregroepje wel een dansje af….
Dag 5, zondag: Bezoek aan Targoviste
‘s Morgens staan we weer klaar met onze koffers om te vertrekken naar Targoviste, zo’n 80 km verder. Het is zondag vandaag en er wordt beslist om het rustig aan te doen en Targoviste te verkennen. We beginnen met een bezoek aan de 27m hoge Chindia-toren (zonsondergangtoren), die gebouwd is in opdracht van (jawel, hij heeft echt bestaan) “Vlad Dracula” hij leefde in de 14de eeuw. Dracula was ooit Prins van deze stad. Omdat hij graag het bloed van ratten dronk werd hij wereldberoemd als vampier …
En namiddag krijgen we een vrije dag, we kunnen met ons drietjes op eigen houtje de stad verkennen en een plan smeden om Mariuca te bedanken voor haar gastvrijheid. Na weer veel te veel en lekker eten en een echt Roemeens trouwfeest op de achtergrond, kruipen we vroeg in (een veel te warm) bed, want morgen bezoeken we de afdeling van “ons filiaal”, en mogen we weer mee op ronde in de voormiddag. En in de namiddag vertrekken we al weer richting België. Dus vroeg opstaan is de boodschap.
Dag 6, maandag: Vertrek naar huis:
Aan de ontbijttafel ging de GSM van Inge, Carine aan de lijn? bleek dat ze vastzat in de lift ! we vonden het al verdacht, zo’n oude lift ! dat moest eens verkeerd aflopen ! na toch een half uurtje werd ze door een knappe Roemeense technieker gered. Paniek? geen paniek….na zo’n avontuur zijn we van geen kleintje meer vervaard…. Net op tijd konden we weer mee op ronde vertrekken. De afd. van Sorin Stoica is een mooie afdeling en er zijn 6 verpleegkundigen in dienst, er werkt ook een arts. Ze hebben een eigen labo, waar bloed analyses kunnen gedaan worden, en er is ook een poupinel waar al het materiaal wordt gesteriliseerd, dit bespaart heel wat kosten. De verpleegkundigen bezoeken één maal per week een aantal sociale gezinnen. Ze verzorgen ook enkele patiënten in de bergen ( veel te ver voor ons om zo’n ronde mee te lopen). Er worden zo’n 92 voedselpaketten verdeeld tijdens de verzorging en eventueel nog andere boodschappen gedaan. Dat lijkt ons wel wat om bij één van ons volgende en langere ?? bezoeken mee te maken, we leggen dit idee zeker voor….
Aysim mag samen met Hendrik mee met Monika (de hoofdverpleegkundige) en Carine en Inge gaan mee met Julian en nog een andere verpleegkundige. In deze afdeling valt het ons op, dat er tamelijk veel infusen thuis worden gegeven, de verpleegkundigen blijven ondertussen ter plaatse. De afstand tussen twee patiënten is te groot om onnodige ritten te doen, en ondertussen is er toezicht moest er iets verkeerd lopen, krijgen we dan als uitleg. Het infuus werd gegeven als vocht toediening of om medicatie langs toe te dienen. Op die manier kunnen we maar 3 patiënten bezoeken, want we moeten op tijd zijn om ons vliegtuig te halen.
Met spijt in ons hart vertrekken we naar huis, deze keer veel sneller dan dat we gekomen zijn, en hopen stiekem op een vervolg van ons avontuur….
Eens weer thuis hebben we een rapportje geschreven waarin we op basis van onze ervaringen enkele aanbevelingen willen meegeven aan onze collega’s. Hopelijk hebben ze er wat aan. Het zijn het stuk voor stuk goed opgeleide verpleegkundigen maar die met beperkte middelen zorg moeten verlenen. Sinds de val van het communisme heeft het Roemeense gezondheidssysteem enkele veranderingen ondergaan maar onvoldoende. De openbare voorzieningen beschikken over weinig financiële middelen en zijn niet optimaal georganiseerd. Bovendien heeft het land te maken met een snelle vergrijzing. De gezondheidszorg is in handen van de ziekenhuizen en er bestaan weinig lokale voorzieningen. De ziekenhuizen werken niet altijd efficiënt en bieden niet de zorg die mensen nodig hebben en verwachten. Hopelijk verliezen onze Roemeense collega niet de moed en houden ze vol. Bijna alle patiënten die we bezochten en hun familie drukte ons op het hart hoe belangrijk die verzorging voor hen was. Op die manier konden ze thuis blijven in hun eigen vertrouwde omgeving die ze liever niet ruilde met het ziekenhuis….
…. Multumesc ( bedankt) voor de gastvrijheid en ”la revedere” hopelijk tot ziens!
Aysim, Inge, Carine
donderdag 23 oktober 2008
Wim Mertens
De wereld is klein. En Peer is nog een stuk kleiner. Maar Peer is wel groot genoeg om gaststad te zijn voor een concert van de beroemde minimalistische muzikant Wim Mertens, hetgeen geen toeval is. Mertens is immers afkomstig uit Peer. Zoals het ook geen toeval is dat je daar dan heel erg bekend volk tegen het lijf loopt, mensen met een mening.
woensdag 22 oktober 2008
Muis
Er woont een muisje in de Franco-Belge. Het loopt al een paar dagen op hoge pootjes door de gangen en het houdt zich op aan het rek met muizenvergif. Ik jaag het daar weg. Ik ben dat verschuldigd aan het muisdom. Ik denk dat ik door de verkoop van muizenvergif een massamoord op mijn geweten heb.
Onze twee Roemeense vrienden zijn weer in Gent. Ze kwamen ooit eens spelen op een van onze feestjes in juli 2006. Ze komen na het spelen in de Gentse straten hun kleingeld bij me wisselen voor briefjes (honderd euro per dag gemiddeld, jaa). De ene spreekt niks dan Roemeens, de andere (harmonica) een beetje Engels/Frans/Duits. Echt weinig. Toch krijg je een en ander gezegd tegen elkaar op die manier. De man heeft bijvoorbeeld erectieproblemen (maakt het "onderarm met vuist" gebaar) en vroeg me of er hier in de apotheken geen natuurlijk middel voor bestaat. Viagra is geen optie zegt hij, want hij is een beetje hartlijder en neemt hiervoor Tertensif (toont me de blister). Ik zeg hem dat de natuurlijke middelen bedrog zijn en dat hij hier zijn karige centjes niet moet aan verspillen. Hij vertelt me nog dat hij het één à twee keer per week doet, en is 57 jaar oud.
Hij maakt zich ook een beetje zorgen over het cultureel niveau van de mensen tegenwoordig, ook in Roemenië. Ik zeg hem dat het onderwijs tijdens het communisme misschien wel kwalitatief beter was dan dat tegenwoordig in het oostblok, vooral als het over muziek gaat. Hiermee is hij het luidruchtig eens. De discipline in een totalitair systeem heeft zo zijn voordelen. Vroeger was het beter, zegt hij. Iedereen had wat hij nodig had. Nu zijn er een aantal rijke stinkerds die alles naar zich toetrekken.
Op pad maar weer. Hij kocht zich een plooistoeltje, een beetje last van zijn rug.
donderdag 16 oktober 2008
woensdag 15 oktober 2008
Op de gang
Dat komt er van. Niet kunnen zwijgen.
Denk er aan, ik keur dit niet goed, ik keur het zelfs af. Maar ik wil het wel met u delen, zodat u mee kan lachen.
Ellen en Eliot, die schieten niet op. Ellen is een meisje in zijn klas. Ze heeft veel en weerbarstig haar.
De leraar vroeg, naar wie kijken jullie op, voor wie hebben jullie bewondering. Ellen zei die en die, maar mijn anti-held, dat is Eliot. Eliot zegt: En weet je naar wie ik opkijk, voor wie ik bewondering heb, voor de kam die elke ochtend door jouw haar moet.
De klas lag naar verluidt in een deuk, inclusief de leraar. Maar toch de gang op.
Denk er aan, ik keur dit niet goed, ik keur het zelfs af. Maar ik wil het wel met u delen, zodat u mee kan lachen.
Ellen en Eliot, die schieten niet op. Ellen is een meisje in zijn klas. Ze heeft veel en weerbarstig haar.
De leraar vroeg, naar wie kijken jullie op, voor wie hebben jullie bewondering. Ellen zei die en die, maar mijn anti-held, dat is Eliot. Eliot zegt: En weet je naar wie ik opkijk, voor wie ik bewondering heb, voor de kam die elke ochtend door jouw haar moet.
De klas lag naar verluidt in een deuk, inclusief de leraar. Maar toch de gang op.
zaterdag 11 oktober 2008
Ganzenredder
De vaste klankman van de Antwerpse cameraploeg van de vrt-nieuwsdienst Johan Vanderjeugd riskeerde op 27 juni 2007 zijn eigen leven om dat van een familie Canadese ganzen te redden. Het ouderkoppel met zeven jongen probeerde ter hoogte van Haasdonk de E17 ‘te voet’ over te steken maar geraakte niet over de middenberm die met hoge betonnen New Jersey stootbanden is afgeboord. Het verkeer raasde tegen hoge snelheid langs de hulpeloze dieren en even zag het er erg beroerd uit. De cameraploeg merkte de onfortuinlijke familie ganzen op toen ze na een opdracht terug naar huis reed. Johan Vanderjeugd verliet zonder aarzelen de wagen, dwong de vogels de snelweg over en stuurde ze vervolgens veilig de weilanden in. Manu Vanderjeugd legde de levensgevaarlijke interventie van zijn broer op de gevoelige plaat vast.
Tourette
Het ging zo toen ze een tafelkleed bestelde, in haar bloemenschort met eronder een gebreide pull en haar afgezakte wollen sokken onder sandalen onderwijl haar niet gepoetste tanden blootlachend:
Tafelkleed, met violetjes, daar buiten.
Ik heb een grote tafel, twee meter.
Ik heb het nog bij u gekocht, vorig jaar, maar nu is het gescheurd.
Twee meter, moet ik hebben.
Twee meter, moet ik hebben. (ik snijd het kleed ondertussen af...)
Twee meter.
Ik heb het nog bij u gehad.
Ik heb het nog bij u gehad.
Vorig jaar.
Ik heb het nog bij u gehad.
Maar nu is het kapot. Gescheurd. Twee scheuren, hier en hier.
Twee meter.
Snij maar twee meter af.
Ik heb een grote tafel.
Vorig jaar heb ik ook twee meter gekocht.
Twee meter. (betaald en buitengaand...)
Twee meter is genoeg.
Ik heb het hier nog gekocht.
Twee meter...
Tafelkleed, met violetjes, daar buiten.
Ik heb een grote tafel, twee meter.
Ik heb het nog bij u gekocht, vorig jaar, maar nu is het gescheurd.
Twee meter, moet ik hebben.
Twee meter, moet ik hebben. (ik snijd het kleed ondertussen af...)
Twee meter.
Ik heb het nog bij u gehad.
Ik heb het nog bij u gehad.
Vorig jaar.
Ik heb het nog bij u gehad.
Maar nu is het kapot. Gescheurd. Twee scheuren, hier en hier.
Twee meter.
Snij maar twee meter af.
Ik heb een grote tafel.
Vorig jaar heb ik ook twee meter gekocht.
Twee meter. (betaald en buitengaand...)
Twee meter is genoeg.
Ik heb het hier nog gekocht.
Twee meter...
Miet en Wilfried
Gisteren ook het verse koppel Miet Smet en Wilfried Martens gezien bij "De Keien van de Wetstraat"? Schoon hé? Er gaan al eeuwen geruchten over het feit of ze nu al of niet een koppel waren, ooit in een ver verleden. Dat is Wilfried misschien ondertussen al vergeten. Zoals hij ook de eerste zin van De Avonden van Reve vergat toen hij inzette met: "Ik zal het nooit vergeten, de eerste zin van ... heu", "De Avonden", schoot Ivan De Vadder hem te hulp. Doch daar bleef het te hulp schieten bij. Wilfried Martens bleef vingerknippend achter terwijl hij niet op die eerste zin kon komen die hij nooit zou vergeten.
Dit is de zin die Wilfried Martens glad van buiten kent. Hij zal hem nooit vergeten, alleen kon hij er even niet opkomen. Tekenen van verval, geëtaleerd op Canvas.
Het was nog donker, toen in de vroege morgen van de tweeëntwintigste december 1946 in onze stad, op de eerste verdieping van het huis Schilderskade 66, de held van deze geschiedenis, Frits van Egters, ontwaakte.
Dit is de zin die Wilfried Martens glad van buiten kent. Hij zal hem nooit vergeten, alleen kon hij er even niet opkomen. Tekenen van verval, geëtaleerd op Canvas.
vrijdag 10 oktober 2008
Graancircels in L. bij G.
Dit is een verbrande plek in ons gazon. Is het een ufo die geland is in onze tuin? Is er sprake van graancircels in L. bij G. Neen, de waarheid is veel prozaïscher. Huguette heeft duizend en één dingen aan haar hoofd. Zo ging ze in de namiddag op pad om de kleintjes aan school af te halen. De pot die op het vuur stond was ze wel vergeten. Johan, de buurman, zag in zijn tuin abnormaal veel rook uit de buis van onze dampkap komen. En dat werd langsom meer rook die alsmaar zwarter zag. Johan belde naar Daniëlle op haar werk om haar te vragen Huguette of mij te verwittigen. "Het ziet er vrij ernstig uit!"sprak ze bezorgd aan telefoon. Ik verwittigde dadelijk de brandweer. Huguette stond op het moment dat ik haar aan de lijn had in het drukke verkeer vol van woede en machteloosheid aan te schuiven. Aan het kruispunt vlakbij de Blaesstraat sprong Eliot er uit met de sleutel van de voordeur op zak. Toen hij de deur opendeed ging hij een beetje opzij van de deuropening staan (n.a.v. het nieuws van de twee omgekomen brandweermannen), zich bewust van eventueel gevaar voor steekvlammen bij brandgevaar.
Er was rook. Veel rook. Maar geen vuur. Huguette pakte de gloeiende pan met dubbele handschoenen van het vuur en smeet ze op het gazon. De pan bevatte een dikke laag roetzwarte substantie waarin de gebakken kip helemaal niet meer te onderscheiden was. De brandweer was ondertussen ook toegekomen. Die deden nog eens plichtsgetrouw een ronde door het hele huis om er zeker van te zijn dat er niets smeulde. De rekening zal volgen.
woensdag 8 oktober 2008
Ulla
Hans:
"Ze was 8 weken toen Vera haar ging halen bij mensen in Wommersom. Ze wou graag een hondje, om mee te nemen naar bij mij in Tienen, als gezelschapsdier. Ze haalde haar precies op de dag dat Ulla Werbrouck goud behaalde op de Olympische spelen van Atlanta, zo komt ze aan haar naam.
3 à 4 jaar heeft ze hier in Tienen gewoond. We hebben er veel plezier mee gehad. Na 4 jaar ging Ulla mee naar Zepperen, want Vera had een vriend (Dirk) leren kennen. Maar omdat Ulla in Zepperen niet zo blij was, besloten Ma en Pa om haar te adopteren, en namen haar dus mee naar Wommersom. Daar had Ullake de fijnste tijd van haar leven. Maar Ullake is er niet meer. Ze had wat hartproblemen. Een bezoekje aan de kapper, de rit in de wagen, was wat teveel voor haar geworden. Haar hartje kon de stress niet meer aan.
3 à 4 jaar heeft ze hier in Tienen gewoond. We hebben er veel plezier mee gehad. Na 4 jaar ging Ulla mee naar Zepperen, want Vera had een vriend (Dirk) leren kennen. Maar omdat Ulla in Zepperen niet zo blij was, besloten Ma en Pa om haar te adopteren, en namen haar dus mee naar Wommersom. Daar had Ullake de fijnste tijd van haar leven. Maar Ullake is er niet meer. Ze had wat hartproblemen. Een bezoekje aan de kapper, de rit in de wagen, was wat teveel voor haar geworden. Haar hartje kon de stress niet meer aan.
Ocharme... die Ulla, We zullen haar missen,
Grtjs Hans..."
Grtjs Hans..."
maandag 29 september 2008
Dwars door Mechelen
.jpg)
Hier is er eentje alle moeite aan het doen om dwars door Mechelen te geraken, wat hem schijnbaar nog gelukt is ook. Doe zo verder broer!
maandag 15 september 2008
Gentse Floraliën
De Gentse Floraliën zijn ouder dan het vervagende Vaderland, zij vieren dit jaar hun 200 jarig jubileum. Voor die gelegenheid gaat er nu zondag, 21 september een praalstoet uit die de geschiedenis van Gent en de Floraliën zelf uitbeeldt. Enkele uitverkorenen (chinese vrijwilligers), waaronder bibi, van de KGOV lopen mee achter de tweede praalwagen, en zingen Klokke Roeland. Aan de vrijdagmarkt 65 zal er een gedekte tafel staan op het eerste verdiep. Familie en vrienden: welkom de 21ste voor een plaatsje op de eerste rij.
vrijdag 12 september 2008
Radio 2
Mijn Huguette die komt deze namiddag op de radio met een verhaaltje met "De soundtrack van je leven", radio 2. Peter Verhulst belde haar gisteren voor een gesprekje. Dat gesprekje is vanmorgen opgenomen en komt op antenne net na drie uur, vandaag.
donderdag 11 september 2008
Crocs
Ik had vorige week namelijk 's morgens pijn aan mijn voeten. Gewoon overbelasting waarschijnlijk, ondertussen is het over. Maar als ik opstond en ik deed mijn (felgroene) Crocs aan, was de pijn heel wat minder. Dat is toch goed of zie ik dat verkeerd?
donderdag 4 september 2008
Memories, aflevering 16
Nog een geschiedenisles van onze Pa:
Wommersom
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Wommersom is een dorp en een deelgemeente van Linter in Vlaams-Brabant. Het ligt in de nabijheid van de steenweg Tienen - Sint-Truiden (eigenlijk de oude weg Brussel-Luik), op de grens van het Hageland en Haspengouw. Wommersom grenst aan Hakendover, Melkwezer, Oplinter.
Voor de aanleg van de steenweg voor 1733 was de nabije Romeinse heerbaan (Bavay-Tongeren-Keulen) de voornaamste verbindingsweg. In het dorp zijn verscheidene archeologische vondsten gedaan, zelfs uit de Bandkeramische periode.
Taalkundig bevindt Wommersom zich op een boogscheut van de Nederlands-Franse taalgrens en dialectaal ten oosten van de zgn. Uerdingerlijn (de isoglosse die de ich-mich-dialecten van de ik-mij-dialecten scheidt). Op het grensgebied met Hakendover liggen een paar grote kloosterhoeves (Beenshoeve en Bosschellen). De huidige Sint-Quintinuskerk dateert van begin 20e eeuw.
Langs het Wissebos (een moerassig stuk grond) woonde de dichteres Julia Tulkens.
Verklaring : herkomst van de benaming “WOMMERSOM”.Volgens P.V. BETS Pastoor te Neerlinter. 1873.
In oude geschriften komt het op volgende manieren voor:
Rond 1130 Wolmersheym
1224 Wlmersem, 1237 Volmersem, 1245 Wulmessem , 1247 Wolmersom, 1350 Wolmaerseem,
1440 Wolmershem , 1526 Wolmersem,deze laatste is tot ca 1700 invoege gebleven, en vervangen door het nog bestaande WOMMERSOM .
De naam van de gemeente is dezelfde van het gehucht Wulmersum onder Hakendover , nu Tienen. Wulmersum en Wolmersom staan voor Wolmershem of heim hetgeen woning op huis betekend. Dus thuis van Wolmar of Wolmer. (dit zou een stichter van een abdij in Picardie geweest zijn en die stierf anno 710. Besluiten we dat Wommersom in die jaren ontstaan is.
In 1435 telde Wommersom 113 woningen.waaronder 13 tot het gehucht Walsbergen behoorden.
In 1526 was de bevolking erg verminderd; men vond er slechts 69 huizen waaronder 1 onbewoond en 9 onder Walsbergen. In 1686 was de vermindering nog groter .Men telde er
1 brouwerij,1 herberg, en 33 huizen van “cossaerden” dit waren kleine landbouwers. Onder Walsbergen2 woningen.. Sedert 1830 is de bevolking toegenomen;op ’t einde 1871 telde men er 141 huizen en 700 inwoners.
Akkerbouw is steeds de bezonderste bedrijvigheid geweest te Wommersom. Maar het heeft enorm veel moeite gekost om de grond vruchtbaar te maken. Te weten, in 1221 bestond immers een groot gedeelte ervan uit moerassen. Het broek.
Hoogstwaarschijnlijk heeft men er eertijds stenen gewonnen.getuige hiervan is de STEENBERG vindt men stenen . In bepaalde geschiedenis schriften spreekt men van “stenen van Wommersom en vuurstenen”
Rechten der pastoors in de voortijd.:
Zo eigenaardig als de gebruiken des dorps waren , waren ook de vroegere rechten der pastoors..
Hier naar een handschrift,op de pastorij berustende en opgestart in 1606 door pastoor Petrus Fabri.
Van die kerkrechten den pastoor van Woomersom toebehoorende .
In de eersten van elck huisgezin die hangen (1) heeft,tweemael jaers een broot van sesse uut den halster,Dit is overal van outs naer recht onderhouden.
Die ploeghen hebben syn van recht weghen onderhouden broot in specie te geven; die koye hebben ende geen ploegh, mogen dit redimeren in boter oft keysen;die ander in geld naer advenant dat coren geld.
Van ondertrouwen 1111stuyvers ende de maeltyt.
Van trouwen1111 stuyvers , een paer hantschoen,mach onbegrepen gaen ten maeltyt twee daeghen,den offer.
(1)Men heet “hang” het schap of ook elders ,rek, Een plank tegen de muur vastgemaakt,of boven de schouw gemonteerd om alzo potten , schotels en ander keukengerei op te zetten.
In het jaar 1383 wordt voor het eerst van een dorpspastoor gewaagd . Het was Robertus Van Eydonck .
WOMMERSOM is sedert enkele jaren samengevoegd met andere gemeenten tot Groot Linter.
Wommersom
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Wommersom is een dorp en een deelgemeente van Linter in Vlaams-Brabant. Het ligt in de nabijheid van de steenweg Tienen - Sint-Truiden (eigenlijk de oude weg Brussel-Luik), op de grens van het Hageland en Haspengouw. Wommersom grenst aan Hakendover, Melkwezer, Oplinter.
Voor de aanleg van de steenweg voor 1733 was de nabije Romeinse heerbaan (Bavay-Tongeren-Keulen) de voornaamste verbindingsweg. In het dorp zijn verscheidene archeologische vondsten gedaan, zelfs uit de Bandkeramische periode.
Taalkundig bevindt Wommersom zich op een boogscheut van de Nederlands-Franse taalgrens en dialectaal ten oosten van de zgn. Uerdingerlijn (de isoglosse die de ich-mich-dialecten van de ik-mij-dialecten scheidt). Op het grensgebied met Hakendover liggen een paar grote kloosterhoeves (Beenshoeve en Bosschellen). De huidige Sint-Quintinuskerk dateert van begin 20e eeuw.
Langs het Wissebos (een moerassig stuk grond) woonde de dichteres Julia Tulkens.
Verklaring : herkomst van de benaming “WOMMERSOM”.Volgens P.V. BETS Pastoor te Neerlinter. 1873.
In oude geschriften komt het op volgende manieren voor:
Rond 1130 Wolmersheym
1224 Wlmersem, 1237 Volmersem, 1245 Wulmessem , 1247 Wolmersom, 1350 Wolmaerseem,
1440 Wolmershem , 1526 Wolmersem,deze laatste is tot ca 1700 invoege gebleven, en vervangen door het nog bestaande WOMMERSOM .
De naam van de gemeente is dezelfde van het gehucht Wulmersum onder Hakendover , nu Tienen. Wulmersum en Wolmersom staan voor Wolmershem of heim hetgeen woning op huis betekend. Dus thuis van Wolmar of Wolmer. (dit zou een stichter van een abdij in Picardie geweest zijn en die stierf anno 710. Besluiten we dat Wommersom in die jaren ontstaan is.
In 1435 telde Wommersom 113 woningen.waaronder 13 tot het gehucht Walsbergen behoorden.
In 1526 was de bevolking erg verminderd; men vond er slechts 69 huizen waaronder 1 onbewoond en 9 onder Walsbergen. In 1686 was de vermindering nog groter .Men telde er
1 brouwerij,1 herberg, en 33 huizen van “cossaerden” dit waren kleine landbouwers. Onder Walsbergen2 woningen.. Sedert 1830 is de bevolking toegenomen;op ’t einde 1871 telde men er 141 huizen en 700 inwoners.
Akkerbouw is steeds de bezonderste bedrijvigheid geweest te Wommersom. Maar het heeft enorm veel moeite gekost om de grond vruchtbaar te maken. Te weten, in 1221 bestond immers een groot gedeelte ervan uit moerassen. Het broek.
Hoogstwaarschijnlijk heeft men er eertijds stenen gewonnen.getuige hiervan is de STEENBERG vindt men stenen . In bepaalde geschiedenis schriften spreekt men van “stenen van Wommersom en vuurstenen”
Rechten der pastoors in de voortijd.:
Zo eigenaardig als de gebruiken des dorps waren , waren ook de vroegere rechten der pastoors..
Hier naar een handschrift,op de pastorij berustende en opgestart in 1606 door pastoor Petrus Fabri.
Van die kerkrechten den pastoor van Woomersom toebehoorende .
In de eersten van elck huisgezin die hangen (1) heeft,tweemael jaers een broot van sesse uut den halster,Dit is overal van outs naer recht onderhouden.
Die ploeghen hebben syn van recht weghen onderhouden broot in specie te geven; die koye hebben ende geen ploegh, mogen dit redimeren in boter oft keysen;die ander in geld naer advenant dat coren geld.
Van ondertrouwen 1111stuyvers ende de maeltyt.
Van trouwen1111 stuyvers , een paer hantschoen,mach onbegrepen gaen ten maeltyt twee daeghen,den offer.
(1)Men heet “hang” het schap of ook elders ,rek, Een plank tegen de muur vastgemaakt,of boven de schouw gemonteerd om alzo potten , schotels en ander keukengerei op te zetten.
In het jaar 1383 wordt voor het eerst van een dorpspastoor gewaagd . Het was Robertus Van Eydonck .
WOMMERSOM is sedert enkele jaren samengevoegd met andere gemeenten tot Groot Linter.
dinsdag 26 augustus 2008
dinsdag 19 augustus 2008
Aazen Hans
Het was een gezellige bedoening: echte champagne, lekkere hapjes en een heus cadeau voor onze Hans (een IPod met “
“Aazen ‘ans wodt fijetig
we bakken een brochette
we kowsche ne krop sloawwe
en ete kotelet
Aazen ‘ans wodt fijetig
de kurken vligen rond
de wueste zen an’t browwe
en taas zit zennen’ond
Aazen ‘ans wodt fijetig
da es towch ni zoew’awd?
het zonneken' es dowwe (toch af en toe)
den heimel deij’ es blauwd…."
Hop naar de volgende veertig jarige....? (three down, one to go)
Dit zijn de foto's van Carine en Marc.
Nog een tip van Hans op de radio hiernaast.
zondag 17 augustus 2008
Toon Hermans
Dit wil onze Pa met ons delen:
"Van Toon Hermans las ik zopas het volgende gedicht....... om even bij stil te staan;
NIEUW
Dit is het blad dat valt
Het onmiddelijke
Het onverbiddelijke
Eensklaps ben ik een ander
Niet schranderder
Of extra sluw
Ik krijg opeens die ene duw
En ’ t is gebeurd met mij.
Dit is het einde van ’n weg
Er is geen verder meer
Hier sla ik af
Zo af als af maar kan zijn
Ik doe dit niet zo helemaal van zelf
Er is iets in mij
Dat mij stuurt en leidt
En vasthoudt aan mijn hand
En in mijn hoofd iets fluister
Waar mijn ziel naar luistert
Ik kan niets anders meer
Wat was
Is plotseling over
En voorbij
Ik ben heel anders mij
Heel anders
In dezelfde huls
Noem het impuls
Of openbaring
Voor mijn part noem je’t nieuwe haring
’t zal mij een zorg zijn hoe het heet
of hoe het kwam
of wie ’t deed
ik ben weer nieuw ik ben weer kind
ik voel dat iets beginnen gaat
’t is of mijn voeten sneller gaan en meer bewust
of iemand mij voortdurend kust
en of mijn handen warmer zijn
mijn stem veel voller klinkt
of er iets boos
voorgoed in mij verdrinkt
en nooit meer boven water komt
of uit mijn vage vroeger
nu ’n helder later komt.
Uit: Het Water is heerlijk : TOON HERMANS
Toon Hermans was een van de meest geliefde conferenciers van zijn tijd. Ik herinner me toen we met het ganse gezin aan de buis gekluisterd zaten, op het randje van onze stoel, te genieten van zijn one man shows. Toen hij het had over “Sniclaas ,Wat ruist er door het struikgewas ? De voorzitter van”Ons Genoegen, de vogeldeskundige, “ e.a. rolden de tranen over de wangen van het schateren.
Afscheid nemen van zijn “Rietje” viel hem erg zwaar en hij kwam dit verlies niet meer te boven.
Hij was voor mij een hele Grote Mijnheer."
NIEUW
Dit is het blad dat valt
Het onmiddelijke
Het onverbiddelijke
Eensklaps ben ik een ander
Niet schranderder
Of extra sluw
Ik krijg opeens die ene duw
En ’ t is gebeurd met mij.
Dit is het einde van ’n weg
Er is geen verder meer
Hier sla ik af
Zo af als af maar kan zijn
Ik doe dit niet zo helemaal van zelf
Er is iets in mij
Dat mij stuurt en leidt
En vasthoudt aan mijn hand
En in mijn hoofd iets fluister
Waar mijn ziel naar luistert
Ik kan niets anders meer
Wat was
Is plotseling over
En voorbij
Ik ben heel anders mij
Heel anders
In dezelfde huls
Noem het impuls
Of openbaring
Voor mijn part noem je’t nieuwe haring
’t zal mij een zorg zijn hoe het heet
of hoe het kwam
of wie ’t deed
ik ben weer nieuw ik ben weer kind
ik voel dat iets beginnen gaat
’t is of mijn voeten sneller gaan en meer bewust
of iemand mij voortdurend kust
en of mijn handen warmer zijn
mijn stem veel voller klinkt
of er iets boos
voorgoed in mij verdrinkt
en nooit meer boven water komt
of uit mijn vage vroeger
nu ’n helder later komt.
Uit: Het Water is heerlijk : TOON HERMANS
Toon Hermans was een van de meest geliefde conferenciers van zijn tijd. Ik herinner me toen we met het ganse gezin aan de buis gekluisterd zaten, op het randje van onze stoel, te genieten van zijn one man shows. Toen hij het had over “Sniclaas ,Wat ruist er door het struikgewas ? De voorzitter van”Ons Genoegen, de vogeldeskundige, “ e.a. rolden de tranen over de wangen van het schateren.
Afscheid nemen van zijn “Rietje” viel hem erg zwaar en hij kwam dit verlies niet meer te boven.
Hij was voor mij een hele Grote Mijnheer."
Pa.
zaterdag 16 augustus 2008
maandag 11 augustus 2008
Vuil
Als mijn Eliot niet op kamp is, wordt hij in beslag genomen door zijn electronika. Zijn gsm (vervloekt zij de uitvinder van dit duivelse apparaat, dat hij of zij ten eeuwigen tijde gefistfucked moge worden in de darkrooms van de hel), die waarschijnlijk meer verslijt door de muziek die hij er mee speelt en door het gebruik van de camera, dan dat hij er mee belt, en de computer natuurlijk die tegenwoordig nog bijna enkel door hem wordt gebezigd om te chatten. Qua houding doet hij tussendoor zo veel mogelijk zijn best om een algehele lamlendigheid en verveling uit te stralen. Elke vraag of opmerking wordt afgeblokt door een geeuwend: "En daaan?", en aan tafel zijn de meeste gerechten kortweg "vuil". Boontjes met gebakken ui met vogels zonder kop en aardappelen met een vleessausje, "da's vuil!". De 5-sterren spinazietaart van mijn Huguette met een Waldorf-salad, "vuil." Macaroni met ham in kaassaus, "ronduit smerig".
Ja, ja. Wij lachen wat af met onze Eliot.
Gisteren zijn we naar Wall-E geweest. De sympatieke hoofdfiguur was na een ongelukje zijn geheugen kwijt. Eliot in het halfduister, smekend: "Oh nee, het komt toch goed he, het moet terug goedkomen." Ik moet zeggen dat ik ook een paar keer de krop in de keel kreeg tijdens de film, maar dat zeg ik tegen niemand.
Ik denk dus dat er diep in Eliot altijd nog wel dat jongetje zal te vinden zijn dat ontroerd kan worden door een tekenfilm, gelijk wat voor nare dingen er met zijn lijf gebeuren, volwassen worden bijvoorbeeld.
donderdag 7 augustus 2008
Moerassige tijden
Carine en Willy logeren heel de week in een B&B in St-Martens-Latem. Van daar uit doen ze fietstochten in de buurt of bezoeken ze Gent of familie in de buurt...
Tot hun bezoek bij ons van eergisteren had ik helemaal niet zulke goede herinneringen aan onze grootmoeder langs moeders kant. De verhalen die over haar de ronde doen gaan meestal over haar vrekkigheid en haar activiteiten als intrigante. Ons moeder vertelde ons bijvoorbeeld van een voorval op haar trouwfeest. Het was toen nog de gewoonte de tafels te voorzien van een voorraadje rookwaren. Toen zowat iedereen naar huis was deed grootmoeder alle tafels aan om de overschotten in haar tas te gooien en mee naar huis te nemen, terwijl ze toch betaald waren door ons ma en pa. Nog een verhaal was dat ons grootmoeder een jaar lang niet tegen pa gesproken heeft als gevolg van het feit dat hij niet bereid was Jaak, haar jongste, in zijn schildersbedrijf in te schrijven. Pa vertelde ons ook dikwijls dat hij het moeilijk kon gewoon worden in het dorp na zijn huwelijk. Al die ondergrondse stromen en intriges ontgingen hem of waren moeilijk voor hem om er vat op te krijgen. In het dorp ontbrak niet alleen bestrating op de weg die het verkeer kan vergemakkelijken maar ook de rede en vormen van communicatie die het voor een buitenstaander mogelijk zou kunnen maken toegang te krijgen tot de geest van de dorpsbewoners. Komen wonen in een dorp als Wommersom was voor pa als verhuizen naar een moeras waarin je gedoemd bent te verdwalen. Van deze duistere tijd is Victorine, de moeder van ons ma, voor mij het voorbeeld bij uitstek met al haar onwaarschijnlijke verhalen waarover wij ons in de familie nog steeds vrolijk maken.
Door het feit dat ze een paar jaar ouder is heeft Carine een aantal meer positieve herinneringen over haar. Zo speelde ons grootmoeder vaak voor Sinterklaas bij ons thuis. Ze stierf aan baarmoederkanker op 23-4-1971 toen ze pas 59 was, ze kreeg 7 kinderen. Door het feit dat ze zich ver hield van dokters en ziekenhuizen moet ze in de periode voor haar dood erg veel pijn gehad hebben, wat haar kijk op haar door ons als kind waarschijnlijk voor een groot stuk heeft beïnvloed. Ze was trouwens niet de enige in het dorp die als doe-het-zelver de meest ernstige medische kwalen behandelde. Zo was er bij haar in de straat een ongetrouwde man die samenwoonde met zijn broer die na een heel leven pijproken en pruimtabak kauwen zijn lipkanker te lijf ging met schaar en molenmes.
Tot hun bezoek bij ons van eergisteren had ik helemaal niet zulke goede herinneringen aan onze grootmoeder langs moeders kant. De verhalen die over haar de ronde doen gaan meestal over haar vrekkigheid en haar activiteiten als intrigante. Ons moeder vertelde ons bijvoorbeeld van een voorval op haar trouwfeest. Het was toen nog de gewoonte de tafels te voorzien van een voorraadje rookwaren. Toen zowat iedereen naar huis was deed grootmoeder alle tafels aan om de overschotten in haar tas te gooien en mee naar huis te nemen, terwijl ze toch betaald waren door ons ma en pa. Nog een verhaal was dat ons grootmoeder een jaar lang niet tegen pa gesproken heeft als gevolg van het feit dat hij niet bereid was Jaak, haar jongste, in zijn schildersbedrijf in te schrijven. Pa vertelde ons ook dikwijls dat hij het moeilijk kon gewoon worden in het dorp na zijn huwelijk. Al die ondergrondse stromen en intriges ontgingen hem of waren moeilijk voor hem om er vat op te krijgen. In het dorp ontbrak niet alleen bestrating op de weg die het verkeer kan vergemakkelijken maar ook de rede en vormen van communicatie die het voor een buitenstaander mogelijk zou kunnen maken toegang te krijgen tot de geest van de dorpsbewoners. Komen wonen in een dorp als Wommersom was voor pa als verhuizen naar een moeras waarin je gedoemd bent te verdwalen. Van deze duistere tijd is Victorine, de moeder van ons ma, voor mij het voorbeeld bij uitstek met al haar onwaarschijnlijke verhalen waarover wij ons in de familie nog steeds vrolijk maken.
Door het feit dat ze een paar jaar ouder is heeft Carine een aantal meer positieve herinneringen over haar. Zo speelde ons grootmoeder vaak voor Sinterklaas bij ons thuis. Ze stierf aan baarmoederkanker op 23-4-1971 toen ze pas 59 was, ze kreeg 7 kinderen. Door het feit dat ze zich ver hield van dokters en ziekenhuizen moet ze in de periode voor haar dood erg veel pijn gehad hebben, wat haar kijk op haar door ons als kind waarschijnlijk voor een groot stuk heeft beïnvloed. Ze was trouwens niet de enige in het dorp die als doe-het-zelver de meest ernstige medische kwalen behandelde. Zo was er bij haar in de straat een ongetrouwde man die samenwoonde met zijn broer die na een heel leven pijproken en pruimtabak kauwen zijn lipkanker te lijf ging met schaar en molenmes.
vrijdag 1 augustus 2008
Jos
Eerder hadden wij het al over onze Kater Jos en over zijn behoefte aan veel rust. Hoe lui hij is blijkt nog eens uit het volgende. Hij ligt op de zetel. Steekt zijn tong uit en beweegt zijn hoofd achteruit om zijn pelsje te likken, maar houdt daar mee op om zijn ogen te sluiten voor a quick nap. "Ik was me wel na mijn dutje."
Ken jij iemand die nog luier is?
Ken jij iemand die nog luier is?
dinsdag 29 juli 2008
Stonehenge
Vreemd toch. Je zoekt op Wikipedia wat te lezen over Stonehenge. Het is een raadsel staat er. Misschien was het een astrologisch uurwerk. De situering is namelijk zo dat de schaduw van de heelstone net in het centrum van de cirkel komt bij het opkomen van de zon op midzomer. Ook de leylijnen komen aan bod. Dat zijn lijnen die wichelroedelopers voelen als ze met hun wichelroede over het land lopen. Bedenkelijke informatie toch wel, dat laatste.Je moet wat verder zoeken, de meer wetenschappelijke sites, als je de recentste ontwikkelingen in theorieën rond Stonehenge wil lezen. Zo is er Siencedaily.com, waar ik dit artikel vond. Recente opgravingen tonen namelijk aan dat Stonehenge van bij zijn conceptie blijkbaar een begraafplaats was. Geen gewone maar een plaats waar de belangrijkste familie van de streek hun afgestorvenen cremeerde en begroef. Misschien waren het de heersers van de streek, een soort koningen. Vlakbij is er een nederzetting gevonden, waarschijnlijk de plaats waar het personeel dat bij de bouw van Stonehenge betrokken was verbleef. Die werden dus betaald/onderhouden om Stonehenge te bouwen en dat gedurende vele honderden jaren. Ondertussen konden ze niet deelnemen aan jacht en bouw van huizen voor de leden van hun gemeenschap. De constructie van het monument dat nu bekend staat onder de naam Stonehenge moet de toenmalige samenleving dus werkelijk een immense inspanning gekost hebben. Dat kon dus alleen gebeuren met de steun van de allermachtigsten. En die deden dat niet voor het bovenaardse of de magie van de zonnewende maar voor zichzelf. Net zoals de pyramiden of de Taj Mahal is dit bouwwerk een louter emanatie van macht.
Pigs in Bath
Bij ons bezoek aan Bath zagen we overal in de stad beschilderde varkentjes, deel van een project: het King Bladud's Pigs in Bath-project, dat heel de zomer 2008 duurt ter meerdere eer een glorie van Bath, zijn wortels en zijn kunstenaars. Honderd levensgrote varkentjes werden tot kunstwerk getransformeerd en zullen in Bath te zien zijn tot oktober. Op één van de zwijntjes is Hyacint Bucket te zien, door ons allemaal bekend als "oma". Het bijschrift bij het varken zei dat de afgebeelde personen "children of Bath" zijn. Patricia Routledge is nochtans niet geboren in Bath. We zijn twee keer in Bath geweest: één maal voor de Roman Baths, de warmwaterbronnen en daarna nog eens voor de tentoonstelling over de Titanic in het Amerikaans Museum.
Weston-Super-Mare
.jpg)
De pier van Weston die afgebrand is zagen we vorige week nog. Wij logeerden in Wick, op een paar kilometer van Weston.
maandag 28 juli 2008
donderdag 17 juli 2008
De Slosse
Vandaag komt er een mijnheer zijn bestelling borstelstelen halen die hij een paar weken geleden plaatste. Hij gaat de stelen op een stootkar leggen en ermee in de stoet van de Gentse Feesten lopen, al roepende: "Grote Stelen, Kleine Stelen. Grote stelen 't meest." Dat is een oud Gents gezegde met een sociale boodschap als dubbele bodem: de groten, de rijken dus, stelen meer dan de kleine man. Snappie?
Na de feesten gaat deze man het verloren luik van het Lam Gods boven water laten komen. Hij weet het liggen, zegt hij. En hij gaat er een thriller over schrijven, dikker dan De Da Vinci Code. Een verhaal met vertakkingen naar Opus Dei en het bisdom, waar iedereen van gaat achterover vallen.
De man had ook een verhaal bij over de "Slosse", aka Oswald Slosse, schipper en buitenwipper van beroep en Gentse volksfiguur, die onlangs overleden is. Slosse had zoveel aantrek bij het vrouwvolk dat hij misschien wel 100 kinderen heeft rondlopen in Gent en omstreken. Toen hij portier was wouden alle meisjes eens zijn spierballen voelen, of meer... Zo lag hij eens te presteren met een van die meisjes in openlucht en niet al te goed verstopt. Er passeerden een paar zwaantjes die hem ter orde riepen. Eerst wou mijnheer Slosse zijn werk afmaken. Toen dat gebeurd was knoopte hij zijn broek dicht en stond de arm der wet te woord. Nadat Oswald bij de agenten informeerde of zij konden zwemmen (de prestaties met het meisje gingen door in de buurt van een water) vroegen zij hem vriendelijk of ze nog iets konden betekenen voor de heer Slosse en lieten hem gaan (of Slosse liet hen gaan, 't is maar hoe je het bekijkt). Gent zal hem missen de Slosse.
Na de feesten gaat deze man het verloren luik van het Lam Gods boven water laten komen. Hij weet het liggen, zegt hij. En hij gaat er een thriller over schrijven, dikker dan De Da Vinci Code. Een verhaal met vertakkingen naar Opus Dei en het bisdom, waar iedereen van gaat achterover vallen.
De man had ook een verhaal bij over de "Slosse", aka Oswald Slosse, schipper en buitenwipper van beroep en Gentse volksfiguur, die onlangs overleden is. Slosse had zoveel aantrek bij het vrouwvolk dat hij misschien wel 100 kinderen heeft rondlopen in Gent en omstreken. Toen hij portier was wouden alle meisjes eens zijn spierballen voelen, of meer... Zo lag hij eens te presteren met een van die meisjes in openlucht en niet al te goed verstopt. Er passeerden een paar zwaantjes die hem ter orde riepen. Eerst wou mijnheer Slosse zijn werk afmaken. Toen dat gebeurd was knoopte hij zijn broek dicht en stond de arm der wet te woord. Nadat Oswald bij de agenten informeerde of zij konden zwemmen (de prestaties met het meisje gingen door in de buurt van een water) vroegen zij hem vriendelijk of ze nog iets konden betekenen voor de heer Slosse en lieten hem gaan (of Slosse liet hen gaan, 't is maar hoe je het bekijkt). Gent zal hem missen de Slosse.
Lou Reed
Gisteren in Bozar Lou Reed zijn klassieker "Berlin" zien uitvoeren. Mijnheer was volledig zijn exentrieke zelf; bewoog nauwelijks, vertoonde totaal geen mimiek of andere op menselijke gevoelens wijzende expressie. Hij bracht zijn muziek, and that was that. De plaat Berlin staat als een huis en is een ernstige en statige benadering natuurlijk meer dan waard. Als je weet dat de plaat 35 jaar geleden uitkwam en je hoort de muziek nu. Geen greintje gedateerd. Weetje: Mike Scott van de Waterboys haalde de naam van zijn groep uit de songtekst van The Kids uit Berlin.
Ik hoor hier en daar kritiek op de parlando manier van zingen van Reed, maar wat mij betreft moet niemand een artiest gaan vertellen hoe hij zijn eigen nummers moet zingen. Als je de originele versie wil horen leg dan de plaat op.
Mee op het podium stonden een koor van 12 jongeren uitgedost in gospelkleed, een klassiek geschoold ensemble (naar verluidt leden van de London Philharmonic) van cello, violen, sax, trombone, trompet en dwarsfluit en een groep met muzikanten. Zoveel personeel leidde al te vaak tot een outro van een song (Lady Day en Sad Song) in de vorm van een wall of sound die me wat te lang duurde.
Na het concert kwamen er na lang aandringen nog twee reeksen extra's die het optreden algauw optilden tot een "twee voor de prijs van één"-deal, afgesloten door een intense, imtimistisch gebrachte "Power of the heart."
Eindbalans: onvergetelijk. Reed is, als je ziet dat hij verschillende zware verslavingen van heroine tot alcohol overleefde en zich nu in een nieuw leven ontpopte tot strak in het vel zittende gezondheidsfreak, niet minder dan een muzikale messias, een van de grootsten in de rockmuziek die op een waardige manier omgaat met het ouder worden. Stelt zich op het podium ook nederig op ten opzichte van zijn band en laat ze waar het kan schitteren in een solomoment.
"Thanks for havin'us..." sprak de meester, ten afscheid.
woensdag 16 juli 2008
Sterchelé
Ruim laat ik weet het, maar bij toeval stootte ik op dit blogartikel. Waaruit blijkt dat ik niet de enige was die niet zomaar meeging in de collectieve idolatrie na het verongelukken van deze voetballer.
zondag 13 juli 2008
Colora festival
Hans:
"Zaterdag Mahala Raï Banda gezien op Colora festival in Leuven, kende de groep ook niet hoor, maar naar het schijnt zijn ze wel zeer gekend in het Balkan gerne. De groep bestaat uit twee polen: een familiekern, gelieerd aan de legendarische Taraf de Haidouks, vormt de ene helft, voormalige Moldavische soldaten de andere. Deze banda in het leger getrainde brass-sectie versus jonge traditionele maar toch stadse zigeunermuzikanten zorgen voor een hoogst opzwepend mengsel van traditionele zigeunermuziek en Balkanbeats.Wanneer het nummer Mahalageasca in een remix van DJ Shantel gebruikt wordt in de film Borat stijgt de groep nog meer in de Balkan-populariteits-poll, Luister hier naar één van hun bekendste nummers (Mahalageasca) zet de stoelen aan de kant, en doe een dansje op dit opzwepend zigeuner nummer..."
Bernini
Zojuist de aflevering over Bernini bekeken uit de reeks The Power of Art van Simon Schama. Staat op You Tube, in 9 deeltjes.
Wonderlijke figuur: onstuimig, charmant, extravert, explosief. Zo is er het verhaal van zijn lief Constanza (Mozarts vrouw heette ook Constanza, er zijn nog meer gelijkenissen) die de vergissing beging een relatie te beginnen met zijn broer. Bernini rekende persoonlijk af met zijn broer door hem bijna te vermoorden, Constanza liet hij in opdracht het gezicht bewerken met een mes. De kunstenaar had zoveel connecties met de macht dat zijn broer hiervoor in de gevangenis terecht kwam en de vrouw verbannen werd uit Rome. De carrière van Bernini gaat van vanaf dan bergaf. Zo is er de afbraak van de inzakkende klokkentoren van St-Pieters. Op het eind van zijn leven krijgt hij terug opdrachten en maakt het meest indruk met de Extase van de Heilige Theresa.
Heel wat interessants over de gelijkenissen en vooral de verschillen tussen het werk van Michelangelo en Bernini staat te lezen op deze blog.
zaterdag 12 juli 2008
M.I.A. - paper planes
Het is geleden van de gevaarlijke onzin van Southern Culture on the Skids met hun Camel Walk, dat ik bij een nummer nog zo'n zin kreeg in een ritje op mijn woest galopperende mechanische knol ondertussen gaten in het plafond schietend met mijn Colt.
woensdag 9 juli 2008
Champagne
Aan de familie:
Van 12 Augustus tot 16 Augustus ga ik naar de Champagne in Frankrijk, een wandelvakantie van Anders Reizen, we wandelen op 3 dagen door heel de Champagnestreek,
We vertrekken in Epernay en komen de 16de aan in Cumiéres, alles samen zo een 45 km, we gaan daar ook wijnboeren bezoeken en natuurlijk ga ik ook een paar flessen kopen daar, die we op de 17de Augtustus gaan leegmaken in Peer bij de boontjes. Wat gaan we nog doen daar in Peer? We gaan daar bbqen, bubbels drinken, en ja... ook kwissen, ons zu verwacht ons om 15 uur in Peer, alvast bedankt voor ons zu, die dat wil doen xxx
Zorg dat jullie erbij zijn,
Groetjes Hans
Van 12 Augustus tot 16 Augustus ga ik naar de Champagne in Frankrijk, een wandelvakantie van Anders Reizen, we wandelen op 3 dagen door heel de Champagnestreek,
We vertrekken in Epernay en komen de 16de aan in Cumiéres, alles samen zo een 45 km, we gaan daar ook wijnboeren bezoeken en natuurlijk ga ik ook een paar flessen kopen daar, die we op de 17de Augtustus gaan leegmaken in Peer bij de boontjes. Wat gaan we nog doen daar in Peer? We gaan daar bbqen, bubbels drinken, en ja... ook kwissen, ons zu verwacht ons om 15 uur in Peer, alvast bedankt voor ons zu, die dat wil doen xxx
Zorg dat jullie erbij zijn,
Groetjes Hans
dinsdag 8 juli 2008
donderdag 3 juli 2008
Stockholmsyndroom
Hannah is twee dagen komen logeren. En was het een blij weerzien met de ouders bij het terugbrengen naar Deinze? Ik weet het zo niet. Hannah viel schuin omver op de schoot van Bert terwijl ze haar armpjes naar Huguette uitstak. Niets zo soepel als een kind. Dat legt zich zo snel neer bij een situatie. Als het zijn natje en zijn droogje krijgt is het al lang goed. Als je het dan ook nog genoeg knuffels en koosnaampjes krijgt dan gaat het zelfs van je houden. Na twee dagen al.
woensdag 2 juli 2008
Neil Diamond
Toch een juweeltje dat die ouwe Neil Diamond daar gebaard heeft. De vorige keer dat we nog eens iets van hem hoorden was ten tijde van Jonathan Livingstone Seagull en Beautiful Noise. Vond dat toen toch een beetje klef. Misschien juist omdat Pa en Carine daar samen een beetje in opgingen en ik hierin een manier vond om mij ergens tegen af te zetten, voor de eerste keer. Neil Diamond was dus een stapsteen voor mij, op een of andere manier.
Maar deze tekst doet mij wel iets, hij maakt de hopeloze romanticus in mij wakker die achter de cynische schillen diep in mij verscholen zit:
mmmm.
Tussen haakjes, de foto is van mij...
donderdag 26 juni 2008
De zin van het leven
Zonder hogere macht of hogere dimensie in je leven is zingeving soms nogal moeilijk. Gelukkig is er Jean Paul Van Bendegem als redder in nood:
Mijn leven op zich genomen beschouw ik als totaal zinloos. Moest ik er zijn? Nee. Ben ik hier gekomen met een opdracht? Nee. Was men op mij aan het wachten? Nee. Maar het gegeven is dat ik er nu eenmaal bén. En wat mijn leven zin geeft, zijn de anderen. Er is een uitdrukking van Blaise Pascal die mij heel na aan het hart ligt: Vous êtes embarqués - u zit in de boot.
Dan kun je dus maar beter iets doen om die boot zo goed mogelijk vooruit te helpen. We zijn hier nu eenmaal, dus laten we er iets moois van maken.
Rock the boat!
dinsdag 24 juni 2008
zondag 22 juni 2008
Memories, aflevering 16
Pa:
"Carine naar de kleuterklas.
De eerste stappen van een kind in de wereld, zoals inlijving in de kleutertuin , met de gebeurlijke huilbuien gepaard , zijn ook onvergetelijk. Je hart breekt als je je kind , fel huilend aan de zorgen van de kleuterjuf moet toevertrouwen.
Snel integreren ze zich echter en alle verdriet maakt snel plaats voor nieuwe vriendjes en vriendinnekes.
1964
De Amerikaanse ruimtesonde “RANGER” maakt voor het eerst van dichtbij filmopnamen van de maan.
Op 13 october gaan voor het eerst drie Russen de ruimte in.
1965 ALEXEY LEONOV maakt de eerst ruimtewandeling en ALBERT SWEITZER overlijdt op 90 jarige leeftijd
1966
Een Russische onbemande ruimtesonde landt op de maan en Walt Disney overlijdt op 65 jarige leeftijd
1967
De eerste stappen van een kind in de wereld, zoals inlijving in de kleutertuin , met de gebeurlijke huilbuien gepaard , zijn ook onvergetelijk. Je hart breekt als je je kind , fel huilend aan de zorgen van de kleuterjuf moet toevertrouwen.
Snel integreren ze zich echter en alle verdriet maakt snel plaats voor nieuwe vriendjes en vriendinnekes.
1964
De Amerikaanse ruimtesonde “RANGER” maakt voor het eerst van dichtbij filmopnamen van de maan.
Op 13 october gaan voor het eerst drie Russen de ruimte in.
1965 ALEXEY LEONOV maakt de eerst ruimtewandeling en ALBERT SWEITZER overlijdt op 90 jarige leeftijd
1966
Een Russische onbemande ruimtesonde landt op de maan en Walt Disney overlijdt op 65 jarige leeftijd
1967
Steeds druk doende met de beroepsbezigheden was er amper de tijd tot ontspanning .
Terwijl Marc het kleuterklasje van Wommersom mee bevolkt gaat Carine naar Zoutleeuw naar de zusterschool.
Dagelijks mee met de bus en onder begeleiding van een buurmeisje gaat dat heel vlot en veilig.
1968
Op 4 april 1968 wordt te Memphis (Tenessee) Martin Luther King vermoord. In verschillende Amerikaanse steden breken onlusten uit waarbij in het totaal 46 mensen het leven laten.
Op 13 mei breken in Parijs onlusten uit. Er wordt betoogd tegen het bewind van Charles De Gaulle.
Juni 1968.
In de verenigde Staten van Amerika is senator Bob Kennedy, broer van de vermoorde president en ex-minister van Justitie overleden tengevolge van op hem gepleegde aanslag.
Bob Kennedy was kandidaat voor het presidentschap
There is always room for one more.
Inderdaad. Op 13 juni werd Hans Paul Jaak Ogiers, onze tweede zoon, geboren. In de namiddag kondigde de kleine Hans zich aan. Ik was toen in de technische school “PITO” een werkje aan ’ t opknappen, toen een agent van politie (het politiekantoor was naast het schoolgebouw gesitueerd) me kwam melden dat ik dringend naar huis moest, er scheelde iets met mijn moeder, duidelijk een slecht bericht via telefoon, ik wist natuurlijk dat de bevalling nakende was..
Het was geen makkie. Hans was geen gewillige omdat hij niet in de perfecte houding in moedersschoot lag. Men noemde het een aangezichtsligging. Besloten werd om dan maar naar de grote middelen te grijpen. “Keizerssnede.” (Volgens sommge bronnen beweert men dat het woord “keizerssnede “zijn oorsprong vindt in het latijnse woord “ceadere” wat snijden betekend.
Hans was een kloeke bengel, gewicht om en bij de 4,500 kg. Peter werd Nonkel Paul en Meter tante Jacqueline.
’t Was een braaf kind."
Terwijl Marc het kleuterklasje van Wommersom mee bevolkt gaat Carine naar Zoutleeuw naar de zusterschool.
Dagelijks mee met de bus en onder begeleiding van een buurmeisje gaat dat heel vlot en veilig.
1968
Op 4 april 1968 wordt te Memphis (Tenessee) Martin Luther King vermoord. In verschillende Amerikaanse steden breken onlusten uit waarbij in het totaal 46 mensen het leven laten.
Op 13 mei breken in Parijs onlusten uit. Er wordt betoogd tegen het bewind van Charles De Gaulle.
Juni 1968.
In de verenigde Staten van Amerika is senator Bob Kennedy, broer van de vermoorde president en ex-minister van Justitie overleden tengevolge van op hem gepleegde aanslag.
Bob Kennedy was kandidaat voor het presidentschap
There is always room for one more.
Inderdaad. Op 13 juni werd Hans Paul Jaak Ogiers, onze tweede zoon, geboren. In de namiddag kondigde de kleine Hans zich aan. Ik was toen in de technische school “PITO” een werkje aan ’ t opknappen, toen een agent van politie (het politiekantoor was naast het schoolgebouw gesitueerd) me kwam melden dat ik dringend naar huis moest, er scheelde iets met mijn moeder, duidelijk een slecht bericht via telefoon, ik wist natuurlijk dat de bevalling nakende was..
Het was geen makkie. Hans was geen gewillige omdat hij niet in de perfecte houding in moedersschoot lag. Men noemde het een aangezichtsligging. Besloten werd om dan maar naar de grote middelen te grijpen. “Keizerssnede.” (Volgens sommge bronnen beweert men dat het woord “keizerssnede “zijn oorsprong vindt in het latijnse woord “ceadere” wat snijden betekend.
Hans was een kloeke bengel, gewicht om en bij de 4,500 kg. Peter werd Nonkel Paul en Meter tante Jacqueline.
’t Was een braaf kind."
donderdag 19 juni 2008
Vrouwen en gorilla's
Ik zie vaak vrouwen "van hier" die wegens een huwelijk met een moslim, enkel nog gesluierd in het openbaar verschijnen. Als je zo iemand ziet evolueren van gewone burger in jeans of jurk tot verpakte moslima voel je zo een reactie van weerzin opborrelen. Een niet zo fraaie, bezitterige reactie. Onbegrip. Hoe kan iemand die in een situatie zit van vrijheid van denken en doen er voor kiezen zichzelf een keurslijf op te leggen. Voor een man...
Mijn reactie is nogal primitief, als je er goed over nadenkt. Het gaat over vrouwtjes van mijn "pack" die overlopen naar een andere pack en hun gedrag hieraan aanpassen. Mijn reactie is er een van een simpele gorilla.
Als je er goed over nadenkt - en dat doe ik, zelfs twee keer achtereen, daar - zijn vrouwen eigenlijk ongelooflijk soepel. Ze doen alle moeite om hun partner een goed gevoel te geven. Daar hebben ze veel voor over, tot zelfs hun identiteit. Misschien waren Michelle Martin of Monique Olivier bij iemand anders wel hardwerkende huisvrouwen geweest die braaf voor de kindjes zorgen in plaats van ze om te brengen.
Mijn Huguette gaat in deze denktrant nog een stapje verder en hangt de volgende stelling aan: "Men are the head of the family, women are the neck. Wherever the neck turns, the head follows."
woensdag 18 juni 2008
maandag 16 juni 2008
vrijdag 13 juni 2008
Rachel Agnew
Ze zal het wel hoofdzakelijk aan de beroemdheid van haar broer te danken hebben dat ze de Canvascollectie gewonnen heeft. Het was weer eens van je "televoting". Deze manier van winnen en verliezen zuigt als een eerste-klas Hoover. Kunst heeft lak aan de democratie. Ze gaat wild haar eigen gang en luistert niet naar de publieke mening. Toch heeft de kunstenares heel wat in haar mars. Kijkt en luistert maar eens naar haar myspace. Swingt!
De afbeelding is een recent werk, "The Virgin". Scherpe kritiek op de maagd als onwetende, de zuiverheid die zich afsluit van de wereld en daardoor schuldig is. Referentie naar Botticelli ook, schoon werk! Rachel Agnew heeft de Canvascollectie niet nodig.
woensdag 11 juni 2008
Tommeke toch...
Vlaanderen heeft weer een trauma meer om te verwerken. Een van zijn leeuwen is van zijn voetstuk gevallen. Tom Boonen snuift graag af en toe een lijntje coke, en is nu dus betrapt, buiten competitie nota bene. Wat is er eigenlijk aan de hand. Boonen heeft gewoon de pech dat zijn supporters in Balen en de rest van Vlaanderen gewoon gestampte boeren zijn die in koor "DREUS, DREUS..." beginnen roepen als ze met de gewraakte witte substantie geconfronteerd worden. Terwijl dat nota bene diegenen zijn die 's weekends in het cafe een beetje te veel van de vloeibare harddrug, gemeenzaam bekend onder de naam "het pintje", tot zich nemen.
Laat ons mekaar geen blaaskens wijsmaken. Tom Boonen is dan wel een volkse kempenaar die zich vlot weet uit te drukken in een sappig "jehan en petriks", maar vergis u niet. Hij is een man van de wereld van wie het inkomen dat van de doordeweekse man in de straat vlot overschrijdt. En dat brengt nu eenmaal bepaalde manieren met zich mee. Wat hij in zijn vrije tijd uitspookt zijn gewoon mijn zaken niet, laat staan die van u.
dinsdag 10 juni 2008
zaterdag 7 juni 2008
60 jaar KGOV
De Koninklijke Gentse Oratoriumvereniging vzw bestaat 60 jaar en viert dit met een aperitiefconcert o.l.v. onze dirigent Bart Naessens op zondag 22 juni 2008 om 11.00 uur in zaal Parnassus, Oude Houtlei 124, Gent.
Op het programma staan volgende werken:
- Drei Motetten für Soli und gemischten Chor a cappella (op. 69) van Felix Mendelssohn.
- Bilder aus Osten (op. 66) van Robert Schumann.
- Neue Liebeslieder Walzer (op. 65) van Johannes Brahms
De vocale solisten zijn Griet De Geyter (sopraan), Kerlijne Van Nevel (mezzo), Kevin D. Skelton (tenor) en Peter Maus (bas). We worden begeleid door Vincent Goris en Stefaan Desmet aan de piano.
Na het concert bieden we een glas aan aan alle aanwezigen.
Een voorsmaakje van de muziek die we gaan brengen vindt u hiernaast.
Je kan kaarten bestellen aan € 10,00 (aperitief inbegrepen):
- bij de koorleden
- op volgende telefoonnummers: 09 230 35 80 of 09 222 05 53
- of via onze website http://www.kgov.be/
Wij hopen u te mogen verwelkomen !
Op het programma staan volgende werken:
- Drei Motetten für Soli und gemischten Chor a cappella (op. 69) van Felix Mendelssohn.
- Bilder aus Osten (op. 66) van Robert Schumann.
- Neue Liebeslieder Walzer (op. 65) van Johannes Brahms
De vocale solisten zijn Griet De Geyter (sopraan), Kerlijne Van Nevel (mezzo), Kevin D. Skelton (tenor) en Peter Maus (bas). We worden begeleid door Vincent Goris en Stefaan Desmet aan de piano.
Na het concert bieden we een glas aan aan alle aanwezigen.
Een voorsmaakje van de muziek die we gaan brengen vindt u hiernaast.
Je kan kaarten bestellen aan € 10,00 (aperitief inbegrepen):
- bij de koorleden
- op volgende telefoonnummers: 09 230 35 80 of 09 222 05 53
- of via onze website http://www.kgov.be/
Wij hopen u te mogen verwelkomen !
donderdag 5 juni 2008
donderdag 15 mei 2008
Feesten op 31 mei
Zoals jullie ondertussen al wel weten feesten wij op 31 mei in het Gildenhuis in St-Denijs-Westrem ter gelegenheid van ons 20 jaar samenzijn.
Wel, de eerste tip als tegengewicht van ons voze plan jullie een flower-power TD in de maag te splitsen is binnen en wel van Luc Vandezande, waarvoor dank.
Luisteren hiernaast!
Wel, de eerste tip als tegengewicht van ons voze plan jullie een flower-power TD in de maag te splitsen is binnen en wel van Luc Vandezande, waarvoor dank.
Luisteren hiernaast!
vrijdag 9 mei 2008
Hans inviteert.
Hans:
"Ik nodig jullie uit ter gelegenheid van mijn verjaardag op 13 juni. Ik word dan 40. Om dat te vieren gaan we eten, gezond vegetarisch.
Op zondag 15 juni worden jullie verwacht in het vegetarisch restaurant "De Appelier" in Gent. Om 1 uur 's middags gaan we lekker eten en daarna eventueel nog een bezoek aan iets cultureels in Gent.
Laat hier aub weten of je kunt komen."
zondag 4 mei 2008
maandag 14 april 2008
Hans' zolder, werk in uitvoering
Kijk eens! Dat het in orde aan het komen is met Hans' zolder. Flink zo Hans.
woensdag 9 april 2008
Bonneke, zo mooi
Ode aan ons Ma,
Ze was de dochter van Joseph De Bruyne en Paulina Berghmans..
Heel vroeg moest ze haar studies aan de normaalschool onderbreken wegens het ontvallen van haar moeder.
Ze huwde met pa te Ukkel op 21-10-1925.
Hun achtereenvolgende verblijfplaatsen waren:
Bij hun huwelijk: Steenweg op Allsemberg 983 te Brussel
Roger de Frienberghestraat,72 te Vilvoorde.
Thiensesteenweg 1 03 1929 te St Joris Winge
Glabbeeksesteenweg 4 te St Joris Winge
Groot Overlaar 43 en 16te Hoegaarden.
Victor Bauduinstraat 17 te Tienen.
Op 30 october is het precies 38 jaar geleden dat ons ma heeft verlaten.
Laat ons hier even bij stilstaan, en haar gedenken.
Ons moeder was een ijverige ,zachte vrouw waarvoor alleen haar kroost telde. Onafgebroken was ze druk in de weer in goede en slechte momenten. Ik zie haar nog voor de wastobbe,de was en het linnengoed, op een plank schurend na op het vuur afgekookt te zijn in een grote marmiet.
Daarna, na het spoelen met blauwsel poeder werd het linnen te bleken gelegd op de bleek (dit was het gras). Na droging volgde de strijk. Met de totale bezigheid was ze toch wel de hele week zoetjes.
Het herstelwerk: Ons ma was een heel bedreven naaister. Met haar metde voet aangedreven oude Singer naaiamachiene kon ze wonderen verrichten. Ze bezat het talent om van enkele lappen stof,voor ons een broekje of bloesje aan elkaar te toveren. Breien met de breinaalden was ook een favoriete bezigheid van haar. Pullovers, sokken, wintermutsen tot over ons oren (ze noemde ze “Passe-montagnes”, ons ma was immers van het Brusselse afkomstig, geboren te Anderlecht).
‘s Winters, tijdens de barre wintermaanden zaten we in een kring rond de leuvense stoof geschaard bij het getemperde licht van de gloeiende stoofpot. Dan vertelde ze verhaaltjes of ze las voor uit een of ander boek.
Voor ons was het meer dan kermis bij wafelenbak. Met een ouderwets wafelijzer bovenop de stoofpot: "FEEST!"
Ons ma kon heel goed zingen. Liedjes van ‘t begin der jaren 1900 kende ze nog heel goed van buiten. Ze hield ook veel van poezie. Gezelles gedichten, ze kende er heel wat.
Ze volgde ons heel goed op school. "Eerst de lessen, het huiswerk en dan pas spelen!", dat was de wet...
We bewaren heel wat goede herinneringen aan ons ma. Als er geschillen waren was ze er steeds om de brokken te lijmen. En om alles weer in goeie banen te leiden. Ik kan me niet herinneren dat ze met ook maar iemand problemen heeft gekend of zelfs maar één kwaad woord over iemand repte.
Ze was ook heel liefdevol voor haar kleinkinderen. Ze heeft er toch nog vier gekend.
Afscheid van een liefdevolle moeder.
Afscheid nemen van een beminde doet altijd erg veel pijn.
Op 30 october 1969 gebeurde het onverwachtte. Omstreeks 2 uur ’s morgen rinkelde de telefoon. Ma werd weggevoerd naar het ziekenhuis. Bange uren afwachten. Omstreeks 6 uur overleed ma ....
Ze liet een onvoorstelbare leemte na. Soms droom ik nog van die keuken met die lege stoel, haar stoel.............
groeten,
Pa.
zaterdag 5 april 2008
Pa over bompa
Het leven van Franciscus Emiel Ogiers.
Als zesjarige verloor hij zijn tweeenveertigjarige moeder. Drama voor hem en zijn broers. Toen er een tweede moeder kwam die alras haar eigen kindjes kreeg werd het voor hem en de anderen er niet gemakkelijker op. Vooral als dezen werden voorgeschoven.
Ik weet weinig over pa zijn jeugd. Over zijn verblijf bij de broeders van "De christelijke Scholen".
Hij noemde ze de "schrikkelijke scholen", waar een ijzeren discipline heerste vertelde hij soms over de wansmakelijke methodes.
Meer prettige herinneringen had hij over zijn verblijf bij zijn nonkel en tante van Doel.
Hij mocht er meehelpen in de kleine bakkerij. Misschien was dat een vluchten uit het ouderlijk
Huis?
Na zijn dienstplicht te hebben vervuld belandde pa bij de rijkswacht.
In die tijd werden de recruten ingedeeld bij de rijkswachters te paard. Tijdens zijn vele vertellingen had hij het over de corvees die de neofieten te verwerken hadden.
Paardenstallen opruimen, paarden wassen en borstelen of "ordonnance" zijn van hogeren in rang. En andere vaak onaangename klussen.
Na hun opleiding moesten ze een eenheid vervoegen. Zijn eerste brigade was Vilvoorde.
De datum hieromtrent is mij onbekend.
In 1925 gehuwd met ons moeder is, volgens hun trouwboekje, de Alsembergse steenweg, de eerste verblijfplaats.
Op 27 05 29 vervoegd pa de rijkswachtbrigade te St-Joris-Winge.
Rijkwachters van toen hadden het niet benijdenswaardig. Op "dienst" gaan betekende vier uur en met de fiets, langs holle, bekasseidde wegen, soms ploeterend in slijk en drek en bij nacht was er oh zo weinig openbare verlichting. Hun werkterrein bestond uit verschllende dorpen zoals: Binkom, Meensel-Kiezegem, Molenbeek-Wersbeek, O.L.V Tielt en Houwaart. Hun dienstregeling was dermate zo erg onregelmatig dat ervoor zorgde dat wij hem , tijdens zijn rijkswachter zijn, maar weinig of zelden te zien kregen.Bij thuiskomst van een nachtronde bezocht hij ons wel,met de zaklamp schijnende op onze respectievelijke kamers.
Hobby’s had pa niet , waar zou er toch tijd voor geweest zijn.Hun processenverbaal werden handgeschreven. Pa bracht echter, in zijn brigade, vernieuwing hierin. Als eerste schafte hij zicht, met eigen middelen, een typewriter, aan. Een hoge bureelmachine van het merk “Mercedes”. Ons moeder was hier een beetje slachtoffer van. Als eerdere dactylo op een krantenbureau was ze heel goed vertrouwd met de schrijfmachine en mits enige oefenperiode slaagde ze er toch in haar vroegere typetempo te heroveren. s’Avonds moest zij dan pa zijn schrijfwerk en processenverbaal typen. Soms werd het heel laat in de avond en in oorlogstijd dus met geen overdadig electiciteitsverbruik. In wereldoorlog II werden rijkswachters overstelpt met werk, meer dat hun lief was. Schermutselingen tussen "wit" en "zwart" zorgden voor veel problemen en veel hilarische toestanden en niet risicoloos.
In eigen gezin was pa, de tijd dan dat ie er was, streng voor ons. Hij hield van een ijzeren tucht en gehoorzaamheid was geboden.."rechtop zitten aan tafel - handen naast het bord - zwijgen als grote mensen praten - en ook aan tafel zwijgen - broodkorsten opeten - rechtop lopen - beleefd zijn en met twee woorden spreken,!etc.”.....Hij had natuurlijk de beste bedoelingen
Vroegtijdig nam pa zijn pensioen (hij was toen zevenenveertig maar had zijn jaren dienst om hiervan te genieten). Uitgeblust als rijkswachter, mede door de gebeurtenissen in de streek aldaar, hield hij het voor bekeken en nam afscheid van de rijkswacht. We kregen plots een heel andere vader. Hem die we vroeger amper thuis vonden was nu hele dagen van ons.
Maar er moest natuurlijk gezorgd worden voor spijs en drank. Zijn karig pensioen voldeed niet om in het onderhoud te voorzien. Dus had hij voor zijn aanvraag reeds uitgekeken naar een alternatief. Zoals vermeld in de memories was een job als nachtwaker in suikerrafinaderij “Grand Pont” voor hem een feit.
Even was er paniek. Toen puntje bij paaltje kwam scheen het nog mis te lopen. Het bleek dat via via een andere kandidaat de vacante plaats zou innemen. Tenslotte kreeg pa toch de plaats toegewezen. Opluchting!!!!
HERSTRUCTURERING in de fabriek was uiteindelijk negatief voor nachtwakers. Dan maar weer andere initiatieven genomen. Via Via kwam pa uiteindelijk in de naaimachinesector terecht.
Na enige tijd een handelaar uit Tienen vergezeld te hebben (ze gingen werkelijk de baan op om geinteresseerd klienteel ten huize te bezoeken). Na enige opleiding bij groothandelaars van bekende merken zoals Elna, Anker en Durkopp hakte ie de knoop door om een zelfstandige zaak op te starten.
We verhuisden naar Tienen.
1968 werd het keerpunt in zijn leven. Na 40 jaar huwelijk ontviel zijn volledige steun hem.
Ons ma regelde alles. Was boekhoudster, van administratie tot demonstraties van de machines en ze organiseerde het nodige. Pa zag ineens alles op zich af komen. Na uitverkoop sloot ie het winkeltje en verhuisde naar Groot Overlaar in een huis in de buurt van Paul en Helène.
De zondagen was pa vaak bij ons hier in Wommersom. Ik haalde hem af rond de middag om hem ’s nachts, want hij kon hier moeilijk weg, terug naar huis te begeleiden.
Pa onderhield zich graag met de kinderen. Hij overstelpte hen met "wijze raad" en zijn petekind Carine in het bezonder was zijn oogappel.
In April 1978, moest hij dringend opgenomen worden. Het werd zijn laatste trip. Na een twaalftal dagen overlijdt Pa.
Een leven in alle eenvoud.
Zichzelf niet veel ontspanning gunnend.
Bezorgd om zijn kinderen .
Steeds een goede raad gevend aan elkeen.
Vriendelijk en minzaam en belangloose betrachting om goed te doen.
Dit was zijn leven: dat hij rustte in vrede .
Als zesjarige verloor hij zijn tweeenveertigjarige moeder. Drama voor hem en zijn broers. Toen er een tweede moeder kwam die alras haar eigen kindjes kreeg werd het voor hem en de anderen er niet gemakkelijker op. Vooral als dezen werden voorgeschoven.
Ik weet weinig over pa zijn jeugd. Over zijn verblijf bij de broeders van "De christelijke Scholen".
Hij noemde ze de "schrikkelijke scholen", waar een ijzeren discipline heerste vertelde hij soms over de wansmakelijke methodes.
Meer prettige herinneringen had hij over zijn verblijf bij zijn nonkel en tante van Doel.
Hij mocht er meehelpen in de kleine bakkerij. Misschien was dat een vluchten uit het ouderlijk
Huis?
Na zijn dienstplicht te hebben vervuld belandde pa bij de rijkswacht.
In die tijd werden de recruten ingedeeld bij de rijkswachters te paard. Tijdens zijn vele vertellingen had hij het over de corvees die de neofieten te verwerken hadden.
Paardenstallen opruimen, paarden wassen en borstelen of "ordonnance" zijn van hogeren in rang. En andere vaak onaangename klussen.
Na hun opleiding moesten ze een eenheid vervoegen. Zijn eerste brigade was Vilvoorde.
De datum hieromtrent is mij onbekend.
In 1925 gehuwd met ons moeder is, volgens hun trouwboekje, de Alsembergse steenweg, de eerste verblijfplaats.
Op 27 05 29 vervoegd pa de rijkswachtbrigade te St-Joris-Winge.
Rijkwachters van toen hadden het niet benijdenswaardig. Op "dienst" gaan betekende vier uur en met de fiets, langs holle, bekasseidde wegen, soms ploeterend in slijk en drek en bij nacht was er oh zo weinig openbare verlichting. Hun werkterrein bestond uit verschllende dorpen zoals: Binkom, Meensel-Kiezegem, Molenbeek-Wersbeek, O.L.V Tielt en Houwaart. Hun dienstregeling was dermate zo erg onregelmatig dat ervoor zorgde dat wij hem , tijdens zijn rijkswachter zijn, maar weinig of zelden te zien kregen.Bij thuiskomst van een nachtronde bezocht hij ons wel,met de zaklamp schijnende op onze respectievelijke kamers.
Hobby’s had pa niet , waar zou er toch tijd voor geweest zijn.Hun processenverbaal werden handgeschreven. Pa bracht echter, in zijn brigade, vernieuwing hierin. Als eerste schafte hij zicht, met eigen middelen, een typewriter, aan. Een hoge bureelmachine van het merk “Mercedes”. Ons moeder was hier een beetje slachtoffer van. Als eerdere dactylo op een krantenbureau was ze heel goed vertrouwd met de schrijfmachine en mits enige oefenperiode slaagde ze er toch in haar vroegere typetempo te heroveren. s’Avonds moest zij dan pa zijn schrijfwerk en processenverbaal typen. Soms werd het heel laat in de avond en in oorlogstijd dus met geen overdadig electiciteitsverbruik. In wereldoorlog II werden rijkswachters overstelpt met werk, meer dat hun lief was. Schermutselingen tussen "wit" en "zwart" zorgden voor veel problemen en veel hilarische toestanden en niet risicoloos.
In eigen gezin was pa, de tijd dan dat ie er was, streng voor ons. Hij hield van een ijzeren tucht en gehoorzaamheid was geboden.."rechtop zitten aan tafel - handen naast het bord - zwijgen als grote mensen praten - en ook aan tafel zwijgen - broodkorsten opeten - rechtop lopen - beleefd zijn en met twee woorden spreken,!etc.”.....Hij had natuurlijk de beste bedoelingen
Vroegtijdig nam pa zijn pensioen (hij was toen zevenenveertig maar had zijn jaren dienst om hiervan te genieten). Uitgeblust als rijkswachter, mede door de gebeurtenissen in de streek aldaar, hield hij het voor bekeken en nam afscheid van de rijkswacht. We kregen plots een heel andere vader. Hem die we vroeger amper thuis vonden was nu hele dagen van ons.
Maar er moest natuurlijk gezorgd worden voor spijs en drank. Zijn karig pensioen voldeed niet om in het onderhoud te voorzien. Dus had hij voor zijn aanvraag reeds uitgekeken naar een alternatief. Zoals vermeld in de memories was een job als nachtwaker in suikerrafinaderij “Grand Pont” voor hem een feit.
Even was er paniek. Toen puntje bij paaltje kwam scheen het nog mis te lopen. Het bleek dat via via een andere kandidaat de vacante plaats zou innemen. Tenslotte kreeg pa toch de plaats toegewezen. Opluchting!!!!
HERSTRUCTURERING in de fabriek was uiteindelijk negatief voor nachtwakers. Dan maar weer andere initiatieven genomen. Via Via kwam pa uiteindelijk in de naaimachinesector terecht.
Na enige tijd een handelaar uit Tienen vergezeld te hebben (ze gingen werkelijk de baan op om geinteresseerd klienteel ten huize te bezoeken). Na enige opleiding bij groothandelaars van bekende merken zoals Elna, Anker en Durkopp hakte ie de knoop door om een zelfstandige zaak op te starten.
We verhuisden naar Tienen.
1968 werd het keerpunt in zijn leven. Na 40 jaar huwelijk ontviel zijn volledige steun hem.
Ons ma regelde alles. Was boekhoudster, van administratie tot demonstraties van de machines en ze organiseerde het nodige. Pa zag ineens alles op zich af komen. Na uitverkoop sloot ie het winkeltje en verhuisde naar Groot Overlaar in een huis in de buurt van Paul en Helène.
De zondagen was pa vaak bij ons hier in Wommersom. Ik haalde hem af rond de middag om hem ’s nachts, want hij kon hier moeilijk weg, terug naar huis te begeleiden.
Pa onderhield zich graag met de kinderen. Hij overstelpte hen met "wijze raad" en zijn petekind Carine in het bezonder was zijn oogappel.
In April 1978, moest hij dringend opgenomen worden. Het werd zijn laatste trip. Na een twaalftal dagen overlijdt Pa.
Een leven in alle eenvoud.
Zichzelf niet veel ontspanning gunnend.
Bezorgd om zijn kinderen .
Steeds een goede raad gevend aan elkeen.
Vriendelijk en minzaam en belangloose betrachting om goed te doen.
Dit was zijn leven: dat hij rustte in vrede .
Abonneren op:
Posts (Atom)
.jpg){kind=link}
