Gisteren in Bozar Lou Reed zijn klassieker "Berlin" zien uitvoeren. Mijnheer was volledig zijn exentrieke zelf; bewoog nauwelijks, vertoonde totaal geen mimiek of andere op menselijke gevoelens wijzende expressie. Hij bracht zijn muziek, and that was that. De plaat Berlin staat als een huis en is een ernstige en statige benadering natuurlijk meer dan waard. Als je weet dat de plaat 35 jaar geleden uitkwam en je hoort de muziek nu. Geen greintje gedateerd. Weetje: Mike Scott van de Waterboys haalde de naam van zijn groep uit de songtekst van The Kids uit Berlin.
Ik hoor hier en daar kritiek op de parlando manier van zingen van Reed, maar wat mij betreft moet niemand een artiest gaan vertellen hoe hij zijn eigen nummers moet zingen. Als je de originele versie wil horen leg dan de plaat op.
Mee op het podium stonden een koor van 12 jongeren uitgedost in gospelkleed, een klassiek geschoold ensemble (naar verluidt leden van de London Philharmonic) van cello, violen, sax, trombone, trompet en dwarsfluit en een groep met muzikanten. Zoveel personeel leidde al te vaak tot een outro van een song (Lady Day en Sad Song) in de vorm van een wall of sound die me wat te lang duurde.
Na het concert kwamen er na lang aandringen nog twee reeksen extra's die het optreden algauw optilden tot een "twee voor de prijs van één"-deal, afgesloten door een intense, imtimistisch gebrachte "Power of the heart."
Eindbalans: onvergetelijk. Reed is, als je ziet dat hij verschillende zware verslavingen van heroine tot alcohol overleefde en zich nu in een nieuw leven ontpopte tot strak in het vel zittende gezondheidsfreak, niet minder dan een muzikale messias, een van de grootsten in de rockmuziek die op een waardige manier omgaat met het ouder worden. Stelt zich op het podium ook nederig op ten opzichte van zijn band en laat ze waar het kan schitteren in een solomoment.
"Thanks for havin'us..." sprak de meester, ten afscheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten