Moerassige tijden

Carine en Willy logeren heel de week in een B&B in St-Martens-Latem. Van daar uit doen ze fietstochten in de buurt of bezoeken ze Gent of familie in de buurt...

Tot hun bezoek bij ons van eergisteren had ik helemaal niet zulke goede herinneringen aan onze grootmoeder langs moeders kant. De verhalen die over haar de ronde doen gaan meestal over haar vrekkigheid en haar activiteiten als intrigante. Ons moeder vertelde ons bijvoorbeeld van een voorval op haar trouwfeest. Het was toen nog de gewoonte de tafels te voorzien van een voorraadje rookwaren. Toen zowat iedereen naar huis was deed grootmoeder alle tafels aan om de overschotten in haar tas te gooien en mee naar huis te nemen, terwijl ze toch betaald waren door ons ma en pa. Nog een verhaal was dat ons grootmoeder een jaar lang niet tegen pa gesproken heeft als gevolg van het feit dat hij niet bereid was Jaak, haar jongste, in zijn schildersbedrijf in te schrijven. Pa vertelde ons ook dikwijls dat hij het moeilijk kon gewoon worden in het dorp na zijn huwelijk. Al die ondergrondse stromen en intriges ontgingen hem of waren moeilijk voor hem om er vat op te krijgen. In het dorp ontbrak niet alleen bestrating op de weg die het verkeer kan vergemakkelijken maar ook de rede en vormen van communicatie die het voor een buitenstaander mogelijk zou kunnen maken toegang te krijgen tot de geest van de dorpsbewoners. Komen wonen in een dorp als Wommersom was voor pa als verhuizen naar een moeras waarin je gedoemd bent te verdwalen. Van deze duistere tijd is Victorine, de moeder van ons ma, voor mij het voorbeeld bij uitstek met al haar onwaarschijnlijke verhalen waarover wij ons in de familie nog steeds vrolijk maken.
Door het feit dat ze een paar jaar ouder is heeft Carine een aantal meer positieve herinneringen over haar. Zo speelde ons grootmoeder vaak voor Sinterklaas bij ons thuis. Ze stierf aan baarmoederkanker op 23-4-1971 toen ze pas 59 was, ze kreeg 7 kinderen. Door het feit dat ze zich ver hield van dokters en ziekenhuizen moet ze in de periode voor haar dood erg veel pijn gehad hebben, wat haar kijk op haar door ons als kind waarschijnlijk voor een groot stuk heeft beïnvloed. Ze was trouwens niet de enige in het dorp die als doe-het-zelver de meest ernstige medische kwalen behandelde. Zo was er bij haar in de straat een ongetrouwde man die samenwoonde met zijn broer die na een heel leven pijproken en pruimtabak kauwen zijn lipkanker te lijf ging met schaar en molenmes.