dinsdag 29 juli 2008

Stonehenge

Vreemd toch. Je zoekt op Wikipedia wat te lezen over Stonehenge. Het is een raadsel staat er. Misschien was het een astrologisch uurwerk. De situering is namelijk zo dat de schaduw van de heelstone net in het centrum van de cirkel komt bij het opkomen van de zon op midzomer. Ook de leylijnen komen aan bod. Dat zijn lijnen die wichelroedelopers voelen als ze met hun wichelroede over het land lopen. Bedenkelijke informatie toch wel, dat laatste.
Je moet wat verder zoeken, de meer wetenschappelijke sites, als je de recentste ontwikkelingen in theorieën rond Stonehenge wil lezen. Zo is er Siencedaily.com, waar ik dit artikel vond. Recente opgravingen tonen namelijk aan dat Stonehenge van bij zijn conceptie blijkbaar een begraafplaats was. Geen gewone maar een plaats waar de belangrijkste familie van de streek hun afgestorvenen cremeerde en begroef. Misschien waren het de heersers van de streek, een soort koningen. Vlakbij is er een nederzetting gevonden, waarschijnlijk de plaats waar het personeel dat bij de bouw van Stonehenge betrokken was verbleef. Die werden dus betaald/onderhouden om Stonehenge te bouwen en dat gedurende vele honderden jaren. Ondertussen konden ze niet deelnemen aan jacht en bouw van huizen voor de leden van hun gemeenschap. De constructie van het monument dat nu bekend staat onder de naam Stonehenge moet de toenmalige samenleving dus werkelijk een immense inspanning gekost hebben. Dat kon dus alleen gebeuren met de steun van de allermachtigsten. En die deden dat niet voor het bovenaardse of de magie van de zonnewende maar voor zichzelf. Net zoals de pyramiden of de Taj Mahal is dit bouwwerk een louter emanatie van macht.
Behoorlijk fascinerend is ook de vanuit de lucht zichtbare "avenue" die uit het noordoosten, op de plaats van de hielsteen, Stonehenge binnenkomt.

Pigs in Bath

Bij ons bezoek aan Bath zagen we overal in de stad beschilderde varkentjes, deel van een project: het King Bladud's Pigs in Bath-project, dat heel de zomer 2008 duurt ter meerdere eer een glorie van Bath, zijn wortels en zijn kunstenaars. Honderd levensgrote varkentjes werden tot kunstwerk getransformeerd en zullen in Bath te zien zijn tot oktober. Op één van de zwijntjes is Hyacint Bucket te zien, door ons allemaal bekend als "oma". Het bijschrift bij het varken zei dat de afgebeelde personen "children of Bath" zijn. Patricia Routledge is nochtans niet geboren in Bath.

We zijn twee keer in Bath geweest: één maal voor de Roman Baths, de warmwaterbronnen en daarna nog eens voor de tentoonstelling over de Titanic in het Amerikaans Museum.

Weston-Super-Mare


De pier van Weston die afgebrand is zagen we vorige week nog. Wij logeerden in Wick, op een paar kilometer van Weston.

maandag 28 juli 2008

England!



Een dagje aan een Engels strand.

Bekijk hier de foto's van onze trip. Later misschien nog wat verhaaltjes.

donderdag 17 juli 2008

De Slosse



Vandaag komt er een mijnheer zijn bestelling borstelstelen halen die hij een paar weken geleden plaatste. Hij gaat de stelen op een stootkar leggen en ermee in de stoet van de Gentse Feesten lopen, al roepende: "Grote Stelen, Kleine Stelen. Grote stelen 't meest." Dat is een oud Gents gezegde met een sociale boodschap als dubbele bodem: de groten, de rijken dus, stelen meer dan de kleine man. Snappie?
Na de feesten gaat deze man het verloren luik van het Lam Gods boven water laten komen. Hij weet het liggen, zegt hij. En hij gaat er een thriller over schrijven, dikker dan De Da Vinci Code. Een verhaal met vertakkingen naar Opus Dei en het bisdom, waar iedereen van gaat achterover vallen.
De man had ook een verhaal bij over de "Slosse", aka Oswald Slosse, schipper en buitenwipper van beroep en Gentse volksfiguur, die onlangs overleden is. Slosse had zoveel aantrek bij het vrouwvolk dat hij misschien wel 100 kinderen heeft rondlopen in Gent en omstreken. Toen hij portier was wouden alle meisjes eens zijn spierballen voelen, of meer... Zo lag hij eens te presteren met een van die meisjes in openlucht en niet al te goed verstopt. Er passeerden een paar zwaantjes die hem ter orde riepen. Eerst wou mijnheer Slosse zijn werk afmaken. Toen dat gebeurd was knoopte hij zijn broek dicht en stond de arm der wet te woord. Nadat Oswald bij de agenten informeerde of zij konden zwemmen (de prestaties met het meisje gingen door in de buurt van een water) vroegen zij hem vriendelijk of ze nog iets konden betekenen voor de heer Slosse en lieten hem gaan (of Slosse liet hen gaan, 't is maar hoe je het bekijkt). Gent zal hem missen de Slosse.

Lou Reed


Gisteren in Bozar Lou Reed zijn klassieker "Berlin" zien uitvoeren. Mijnheer was volledig zijn exentrieke zelf; bewoog nauwelijks, vertoonde totaal geen mimiek of andere op menselijke gevoelens wijzende expressie. Hij bracht zijn muziek, and that was that. De plaat Berlin staat als een huis en is een ernstige en statige benadering natuurlijk meer dan waard. Als je weet dat de plaat 35 jaar geleden uitkwam en je hoort de muziek nu. Geen greintje gedateerd. Weetje: Mike Scott van de Waterboys haalde de naam van zijn groep uit de songtekst van The Kids uit Berlin.
Ik hoor hier en daar kritiek op de parlando manier van zingen van Reed, maar wat mij betreft moet niemand een artiest gaan vertellen hoe hij zijn eigen nummers moet zingen. Als je de originele versie wil horen leg dan de plaat op.
Mee op het podium stonden een koor van 12 jongeren uitgedost in gospelkleed, een klassiek geschoold ensemble (naar verluidt leden van de London Philharmonic) van cello, violen, sax, trombone, trompet en dwarsfluit en een groep met muzikanten. Zoveel personeel leidde al te vaak tot een outro van een song (Lady Day en Sad Song) in de vorm van een wall of sound die me wat te lang duurde.
Na het concert kwamen er na lang aandringen nog twee reeksen extra's die het optreden algauw optilden tot een "twee voor de prijs van één"-deal, afgesloten door een intense, imtimistisch gebrachte "Power of the heart."
Eindbalans: onvergetelijk. Reed is, als je ziet dat hij verschillende zware verslavingen van heroine tot alcohol overleefde en zich nu in een nieuw leven ontpopte tot strak in het vel zittende gezondheidsfreak, niet minder dan een muzikale messias, een van de grootsten in de rockmuziek die op een waardige manier omgaat met het ouder worden. Stelt zich op het podium ook nederig op ten opzichte van zijn band en laat ze waar het kan schitteren in een solomoment.
"Thanks for havin'us..." sprak de meester, ten afscheid.

woensdag 16 juli 2008

Sterchelé

Ruim laat ik weet het, maar bij toeval stootte ik op dit blogartikel. Waaruit blijkt dat ik niet de enige was die niet zomaar meeging in de collectieve idolatrie na het verongelukken van deze voetballer.

zondag 13 juli 2008

Colora festival


Hans:
"
Zaterdag Mahala Raï Banda gezien op Colora festival in Leuven, kende de groep ook niet hoor, maar naar het schijnt zijn ze wel zeer gekend in het Balkan gerne. De groep bestaat uit twee polen: een familiekern, gelieerd aan de legendarische Taraf de Haidouks, vormt de ene helft, voormalige Moldavische soldaten de andere. Deze banda in het leger getrainde brass-sectie versus jonge traditionele maar toch stadse zigeunermuzikanten zorgen voor een hoogst opzwepend mengsel van traditionele zigeunermuziek en Balkanbeats.Wanneer het nummer Mahalageasca in een remix van DJ Shantel gebruikt wordt in de film Borat stijgt de groep nog meer in de Balkan-populariteits-poll, Luister hier naar één van hun bekendste nummers (Mahalageasca) zet de stoelen aan de kant, en doe een dansje op dit opzwepend zigeuner nummer..."

Bernini


Zojuist de aflevering over Bernini bekeken uit de reeks The Power of Art van Simon Schama. Staat op You Tube, in 9 deeltjes.

Wonderlijke figuur: onstuimig, charmant, extravert, explosief. Zo is er het verhaal van zijn lief Constanza (Mozarts vrouw heette ook Constanza, er zijn nog meer gelijkenissen) die de vergissing beging een relatie te beginnen met zijn broer. Bernini rekende persoonlijk af met zijn broer door hem bijna te vermoorden, Constanza liet hij in opdracht het gezicht bewerken met een mes. De kunstenaar had zoveel connecties met de macht dat zijn broer hiervoor in de gevangenis terecht kwam en de vrouw verbannen werd uit Rome. De carrière van Bernini gaat van vanaf dan bergaf. Zo is er de afbraak van de inzakkende klokkentoren van St-Pieters. Op het eind van zijn leven krijgt hij terug opdrachten en maakt het meest indruk met de Extase van de Heilige Theresa.


Heel wat interessants over de gelijkenissen en vooral de verschillen tussen het werk van Michelangelo en Bernini staat te lezen op deze blog.

zaterdag 12 juli 2008

M.I.A. - paper planes

Het is geleden van de gevaarlijke onzin van Southern Culture on the Skids met hun Camel Walk, dat ik bij een nummer nog zo'n zin kreeg in een ritje op mijn woest galopperende mechanische knol ondertussen gaten in het plafond schietend met mijn Colt.

woensdag 9 juli 2008

Champagne


Aan de familie:
Van 12 Augustus tot 16 Augustus ga ik naar de Champagne in Frankrijk, een wandelvakantie van Anders Reizen, we wandelen op 3 dagen door heel de Champagnestreek,
We vertrekken in Epernay en komen de 16de aan in Cumiéres, alles samen zo een 45 km, we gaan daar ook wijnboeren bezoeken en natuurlijk ga ik ook een paar flessen kopen daar, die we op de 17de Augtustus gaan leegmaken in Peer bij de boontjes. Wat gaan we nog doen daar in Peer? We gaan daar bbqen, bubbels drinken, en ja... ook kwissen, ons zu verwacht ons om 15 uur in Peer, alvast bedankt voor ons zu, die dat wil doen xxx

Zorg dat jullie erbij zijn,
Groetjes Hans

dinsdag 8 juli 2008

Time lapse



doorgestuurd door Hans.

donderdag 3 juli 2008

Stockholmsyndroom

Hannah is twee dagen komen logeren. En was het een blij weerzien met de ouders bij het terugbrengen naar Deinze? Ik weet het zo niet. Hannah viel schuin omver op de schoot van Bert terwijl ze haar armpjes naar Huguette uitstak. Niets zo soepel als een kind. Dat legt zich zo snel neer bij een situatie. Als het zijn natje en zijn droogje krijgt is het al lang goed. Als je het dan ook nog genoeg knuffels en koosnaampjes krijgt dan gaat het zelfs van je houden. Na twee dagen al.

woensdag 2 juli 2008

Neil Diamond


Toch een juweeltje dat die ouwe Neil Diamond daar gebaard heeft. De vorige keer dat we nog eens iets van hem hoorden was ten tijde van Jonathan Livingstone Seagull en Beautiful Noise. Vond dat toen toch een beetje klef. Misschien juist omdat Pa en Carine daar samen een beetje in opgingen en ik hierin een manier vond om mij ergens tegen af te zetten, voor de eerste keer. Neil Diamond was dus een stapsteen voor mij, op een of andere manier.

Maar deze tekst doet mij wel iets, hij maakt de hopeloze romanticus in mij wakker die achter de cynische schillen diep in mij verscholen zit:


mmmm.
Tussen haakjes, de foto is van mij...