zaterdag 3 februari 2007

Lekker schelden


De afbeelding hiernaast heeft niets te maken met mijn post. Dan had ik een foto van de lelijke Brusselmans moeten posten, stel je voor... Dan liever Isabella Rosselini, met een schoon uitzicht op haar AC-gewricht.

Sinds jaar en dag koester ik een hartsgrondige haat voor Herman Brusselmans. Zijn ranzige toogpraat, zijn uitgemergelde kop, zijn zelfingenomen zuigende manier van inademen, die zijn statements iets van “weet-je-wel” moet geven. Werkelijk alles is afstotelijk aan deze schimmel,
wiens puistige gelaat een nauwelijks te boven gekomen puberteit verraadt.
Ik lees nauwelijks iets van hem, dus vraag ik me soms af of mijn gevoelens wel objectief zijn, aangezien ze op willekeurige en louter uiterlijke aspecten van zijn persoon gebaseerd zijn. Ik heb dus behoefte aan een kompas, een klare en distincte norm die mij doet inzien dat ik zonder gewetenswroeging deze onman, deze schandvlek op de Belgische litteratuur, de veel te grote pissebed, deze kakkerlak, verder kan misprijzen, voort kan beschimpen, mij zalig zeker wanend in mijn gelijk. Ik zou een paar boeken van hem kunnen lezen, neeneenee...uitgesloten. Ik zou het niet voort durven vertellen.
Een tijdje geleden werd mij toch zo een kompas op een dienblaadje aangereikt. In het tv-programma “Alles uit de kast” was hij namelijk te gast. Hij mocht daar net zoals iedereen zijn favoriete boeken tonen en nam de gelegenheid te baat om het boek “De engelenmaker” van Stefan Brijs te kraken. “Vervelend en humorloos” noemde hij dit boek. Ik had het boek toen pas gelezen en vond het samen met vele anderen een van de beste boeken van het jaar, een boek dat je in de ban houdt en je optilt, en echte pageturner. Dat er dan iemand bestaat die zo een boek dan - puur uit mercantiel eigenbelang overigens - afkraakt en kleineert, dat is genoeg om zo een persoon toch te sorteren bij het groot huisvuil of niet?
In de Humo deze week stond er een interview met Brusselmans. Ik las natuurlijk alleen de koppen, die lees je zo snel je een bladzijde kan omdraaien. Hij zegt daarin dat de enige reden dat hij het niet over de kleine borstjes van Jusine Henin heeft gehad is dat hij niet wil betalen als hij hierdoor door haar zou gedagvaard worden. Zijn centjes... Hoe klein. Dit is geen schrijver maar een middenstander die zijn laag gescheld als litteratuur probeert te slijten hierin enkel begrensd door wat hem geld kan kosten.

3 opmerkingen:

Boontjes zei

Me dunkt! Wat een scherpe pen, doet me denken aan Brusselmans...
Waar wacht je op? Laat je schouder genezen en begin aan je eerste boek "Herman Brusselmans, een kop om op te sche(it)(ld)en" door MO.

Groetjes
Carine

Anoniem zei

Risico’s bij vreemdgaan.
Ik ging naar de apotheker met een voorschrift voor Viagra en vroeg of hij het niet woude inpakken in een fleurig papiertje, eventueel met een strikje of iets dergelijks, want ‘dat het een cadeautje was voor iemand’. Ik woude namelijk niet dat de apotheker, en zijn andere klanten, zouden denken dat het voor mijzelve was, daar in dat geval algauw in Gent en van lieverlede ver daarbuiten de roddel omgang zoude doen dat ‘de beroemde schrijver Herman Brusselmans ‘m van eigen kracht niet meer omhoog kan krijgen’. U weet hoe weinig ervoor nodig is om de mensen praatjes te laten rondstrooien. De apotheker zei dat hij geen cadeaupapier in huis had. ‘Nou’, zeide ik, ‘dan geef ik het wel zo aan oom Frans.’ Alsof iemand daarop zat te wachten legde ik omstandig uit: ‘Oom Frans is namelijk heden jarig. Die wordt 84, de oude baas, jawel. Maar nog steeds dol op de vrouwtjes hoor!’ Ik betaalde en maakte mij uit de voeten. Tjonge, wat een gedoe om de goegemeente zand in de ogen te strooien betreffende je Viagra-gebruik. De kwestie is dat ik bij mijn eigen vrouw nooit Viagra nodig heb, maar als ik vreemdga wel, omdat ik bij een andere griet van de zenuwen, de faalangst en het schuldbesef zeer moeilijk een erectie kan krijgen. Door de band ga ik dan ook nooit vreemd. Doch thans woude het geval dat ik uitzonderlijk per se naar bed woude met een zeker meisje, een geil diertje met pronte tietjes onder een strak truitje en lange gladde gebruinde benen van dewelke ik de knieën graag eens tegen Tamara’s sleutelbeenderen zoude aandrukken om vervolgens mijn forse tamp in haar heiligdom te rammen, want het meisje heette Tamara. Omdat mijn reguliere naaidoos een dag of drie op een belangrijke missie naar Parijs moest, had ik het kot vrij. Ik belde Tamara op en vroeg haar of ik haar een dineetje kon aanbieden want, zo voegde ik eraan toe, ‘een mens moet immers eten, of hij zoude nog verhongeren ook.’ Zeer tot mijn vreugde stemde Tamara zonder morren toe en nog diezelfde avond aten we friet met stoverij in ’t Keizershof aan de Vrijdagmarkt. Vervolgens vroeg ik of we niet een slaapmutsje bij mij thuis zouden drinken omdat, zoals ik verklaarde, er in Gent geen enkel leuk café is. Tamara vond dat geenszins een slecht voorstel, dus wij naar mijn huis. Ik schonk haar wat in, en zeide dat ik eens ging wateren. In de badkamer slikte ik een Viagra en voor alle zekerheid nog eentje. Daarna waterde ik effectief, en niet minnetjes ook. Weer beneden ontdekte ik dat Tamara inmiddels overleden was. Kan je dat geloven?! Hoe groot is de kans dat een 25-jarig, er prima gezond uitziend meisje overlijdt nog voor je seks met haar hebt kunnen hebben? Eén kans op tien miljoen? Op honderd miljoen? Op een miljard? Enfin, ik zat met een lijk en met een stijve. Omdat Tamara nog warm was kwam ik serieus in de verleiding, doch ik kon mij, wilskrachtig als ik ben, beheersen, en belde een dokter. Hoewel die een simpele fatale hartaanval constateerde bij Tamara, werd het nog een hele shit, met iemand van het parket, een lijkschouwer, een lijkwagenchauffeur en noem maar op. En ondertussen zat ik met die erectie. Pas twee dagen later raakte ik die kwijt, na de thuiskomst mijner eigen vrouw. O, wat houd ik toch het allermeest van haar!
H. B.

Marc Ogiers zei

Hola, de wereldlitteratuur speelt zich als het ware vlak voor mijn deur op de vrijdagmarkt af.
Zit er misschien een fan bij ons in de familie of is het de meester zelf die zich verwaardigt zijn werk bij ons op de blog te publiceren?
Typisch voor het geval HB is dat een griet nog liever doodvalt dan te worden bestegen door Geile German. Zeker omdat ze beseft dat de wip in een column zal gegoten worden, nog voor ze goed en wel zal zijn bekomen.