Eliot is dus terug thuis. Na al wat er gebeurd is in dat ene weekje skiën kan dat enigszins miraculeus worden genoemd.
De eerste dag al valt hij dus op zijn arm. Pols in het gips, een paar dagen later is hij alweer aan het skiën. Aan het eind van de week kan hij toch al parallel naar beneden op de blauwe pistes.
Een paar dagen later loopt Eliot voorop de hoteltrap op. De rest van de bende volgt tegen een gewoon tempo. Een paar trappen later komen ze een toeloopje tegen. Na wat gedrum zien ze een lichaampje liggen in een plas bloed. Het is Eliot, die met zijn neus op de trap gevallen is, bloedneus. Het had erger gekund.
Ondertussen kennen ze onze Eliot al een beetje in het hotel. Wildvreemden klampen hem aan en vragen hem met een krop in de keel hoe het met hem gaat.
's Ochtends aan het ontbijt vergast onze zoon zijn tafelgenoten ook op het nodige spektakel. Thuis zijn de boterhammetjes immers veel malser dan in Frankrijk. Dus kan het gebeuren dat er in het harde Franse brood bij het bijten één of twee melktanden blijven steken, weer bloed.
Oef de laatste dag, eindelijk. Eliot skiet naar beneden samen met Karen, een van de vrouwen in het gezelschap. Het hotel is in zicht. Een grote vlakte met 1 (één) paal in het midden. Palen kunnen magnetische eigenschappen hebben. Wat een idee ook van één paal juist in het midden van een afdaling te plaatsen. Wat een zielig gezicht, zo een slachtoffertje te zien liggen bij die paal, met zijn beentje een beetje in een rare hoek. Karen, die brave mevrouw, die heeft daar geen ervaring mee, ze blokkeert als het ware. Ze had eraan gedacht volgend jaar een nichtje mee te nemen als gezelschap voor een van haar kinderen. Daar ziet ze dan toch maar van af, eerst eens nadenken, want je weet niet wat je je op de hals haalt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten