Lees maar:
De Standaard van 14-9Andere insulinespuiten in ramadan
GENK - Reportage Verplegen in multicultureel Limburg De thuisverpleging van het Wit-Gele Kruis in Limburg werkt al tien jaar aan multicultureel verplegen. Wat ooit begon met enkele praktische vragen, is uitgegroeid tot een uitgewerkt diversiteitsbeleid.
'Vorig jaar tijdens de ramadan moest ik een patiënt een insuline-injectie geven. Hij was diabeet en zijn dokter had beslist dat hij 's ochtends een prik moest krijgen. Maar hij stribbelde tegen. Ik zei kordaat dat ik de richtlijnen van zijn dokter moest opvolgen. Toen ik de spuit had gezet, keek hij me treurig aan. Mijn vasten zijn gebroken, zei hij.'
Zo leren de verpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis in Limburg elke dag wat bij. Ze werken in een van de meest gekleurde provincies van België, en dat betekent dat ze vaak bij andere culturen over de vloer komen. De eerste generatie mijnwerkers die in de jaren zestig naar Limburg zijn gekomen, wordt hulpbehoevend en doet een beroep op thuisverpleging. De meesten hebben hier ondertussen wortel geschoten en willen blijven.
De autootjes van het Wit-Gele Kruis stoppen in Limburg bij 350Italianen, 150 Turken, 150 Polen, 50 Marokkanen en 25 Grieken. Als je dan ook nog de Nederlanders en de Oost-Europeanen erbij telt, is bijna 10 procent van het patiëntenbestand van buitenlandse afkomst.
Regelmatig komen verpleegkundigen van verschillende Limburgse afdelingen van het Wit-Gele Kruis samen om ervaringen uit te wisselen. Dit keer hebben ze een Griekse vrouw uitgenodigd, die hen probeert duidelijk te maken waarom sommige patiënten zo terughoudend zijn. Carine, een van de verpleegkundigen, had weken moeten aandringen vooraleer een Griekse patiënt zich wilde laten wassen en ze wilde weten of de Griekse mentaliteit daar voor iets tussen zat.
Het Limburgse Wit-Gele Kruis heeft tien jaar geleden beslist om aandacht te besteden aan de problemen die opduiken met patiënten die een andere cultuur hebben. Hoelang blijft hij op dat bidmatje liggen? Moet ik mijn schoenen uittrekken? Hoe kan ik een Sikh overtuigen dat hij op dieet moet? Over dergelijke vragen werden gesprekken georganiseerd met Turkse en Marokkaanse integratiewerkers, waarop de belangrijkste kenmerken van de islam werden uitgelegd. De verpleegkundigen gingen bij de Poolse en Italiaanse missie langs, ze kregen een Marokkaanse theeceremonie en ze bezochten de moskee. Later kreeg een groep verpleegkundigen een opleiding van vijf dagen in interculturele communicatie, waarin ze onder meer leerden waarin onze cultuur (individueel denken) verschilde van de mediterrane cultuur (groepsdenken).
Carine Ogiers, de coördinator van de dienst nursingbegeleiding bij het Wit-Gele Kruis, is er fier op dat de multiculturele verpleging ondertussen een wezenlijk onderdeel uitmaakt van haar organisatie. 'Oog hebben voor de diversiteit in ons patiëntenbestand is een tweede natuur geworden. Wij hebben geleerd om ons terughoudend op te stellen, uit te zoeken wat belangrijk is voor de patiënt en een brug te slaan tussen onze manier van werken en hun gewoontes.' Ogiers wijst er op dat een patiënt met smetvrees die onaantastbare hygiënische rituelen heeft, toch ook een andere aanpak vraagt dan een dametje van zeventig dat na de verzorging een kopje koffie met de verpleegkundige wil drinken.
Carnita, een verpleegkundige met Spaanse roots, herinnert zich nog levendig haar eerste kennismaking met een bidmatje. 'De man was klaar met bidden en ik snelde toe om hem te recht te helpen. Ik keek alleen naar de man, ik had dat bidmatje niet gezien. Jongens, wat een drama. Ik stond met mijn vuile schoenen op zijn bidmatje. De man zei me dat het matje bezoedeld was en dat hij een nieuw moest gaan kopen.' Sindsdien doet Carnita altijd haar schoenen uit als ze bij moslims thuis komt. Anderen hebben hoesjes gekregen om over hun schoenen aan te trekken.
Hoe ver ga je om je aan te passen aan de andere cultuur? Waar liggen je grenzen? Volgens Carine Ogiers moet elke verpleegkundige dat voor zichzelf bepalen. Zo bleek de rituele schering, waarbij het haar in de schaamstreek van de man wordt weggeschoren, voor sommige verpleegkundigen nét iets te ver te gaan. De kleine rituele wassing, waarbij de handen en het gezicht driemaal gewassen worden, duurt een kwartier langer dan een gewone verzorging bij een patiënt. Dat kan alleen als de verpleegkundige daar de tijd voor heeft.
Nu de ramadan is begonnen, zijn de verpleegkundigen extra waakzaam. Volgens de Koran moeten zieken en zwangere vrouwen niet vasten. Van hen wordt verwacht dat zij elke dag dat ze niet vasten, een bedrag aan de armen geven ter waarde van een maaltijd.
Maar hoe vaak de verpleegkundigen ook aan de patiënten hebben uitgelegd dat ze niet moeten vasten, dat het voor sommigen onder hen zelfs gevaarlijk is, toch weten ze dat velen overdag niet zullen eten of drinken. 'We zullen het een dagje uitproberen', zeggen veel zieke moslims. Als ze die eerste vierentwintig uur zonder problemen zijn doorgekomen, mag je er zeker van zijn dat ze de hele vastenperiode alleen 's nachts zullen eten. Blijkbaar houden de meeste moslims vast aan het ritueel, en vinden ze het ook moeilijk om weg te blijven op de aangename nachtelijke eetfestijnen.
De huisartsen hebben hun voorzorgen genomen. Ze hebben de insuline-eenheden in de spuiten aangepast en het tijdschema van de inspuitingen op nachtschema gezet. Sommige verpleegkundigen hebben aan de gezinsleden geleerd hoe ze 's nachts een injectie kunnen toedienen.
De coördinator van de dienst nursingbegeleiding zou graag meer allochtonen in dienst hebben. Niet alleen om de begeleiding en verzorging van de patiënten makkelijker te laten verlopen, maar ook om een afspiegeling te zijn van de samenleving.
GENK - Reportage Verplegen in multicultureel Limburg De thuisverpleging van het Wit-Gele Kruis in Limburg werkt al tien jaar aan multicultureel verplegen. Wat ooit begon met enkele praktische vragen, is uitgegroeid tot een uitgewerkt diversiteitsbeleid.
'Vorig jaar tijdens de ramadan moest ik een patiënt een insuline-injectie geven. Hij was diabeet en zijn dokter had beslist dat hij 's ochtends een prik moest krijgen. Maar hij stribbelde tegen. Ik zei kordaat dat ik de richtlijnen van zijn dokter moest opvolgen. Toen ik de spuit had gezet, keek hij me treurig aan. Mijn vasten zijn gebroken, zei hij.'
Zo leren de verpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis in Limburg elke dag wat bij. Ze werken in een van de meest gekleurde provincies van België, en dat betekent dat ze vaak bij andere culturen over de vloer komen. De eerste generatie mijnwerkers die in de jaren zestig naar Limburg zijn gekomen, wordt hulpbehoevend en doet een beroep op thuisverpleging. De meesten hebben hier ondertussen wortel geschoten en willen blijven.
De autootjes van het Wit-Gele Kruis stoppen in Limburg bij 350Italianen, 150 Turken, 150 Polen, 50 Marokkanen en 25 Grieken. Als je dan ook nog de Nederlanders en de Oost-Europeanen erbij telt, is bijna 10 procent van het patiëntenbestand van buitenlandse afkomst.
Regelmatig komen verpleegkundigen van verschillende Limburgse afdelingen van het Wit-Gele Kruis samen om ervaringen uit te wisselen. Dit keer hebben ze een Griekse vrouw uitgenodigd, die hen probeert duidelijk te maken waarom sommige patiënten zo terughoudend zijn. Carine, een van de verpleegkundigen, had weken moeten aandringen vooraleer een Griekse patiënt zich wilde laten wassen en ze wilde weten of de Griekse mentaliteit daar voor iets tussen zat.
Het Limburgse Wit-Gele Kruis heeft tien jaar geleden beslist om aandacht te besteden aan de problemen die opduiken met patiënten die een andere cultuur hebben. Hoelang blijft hij op dat bidmatje liggen? Moet ik mijn schoenen uittrekken? Hoe kan ik een Sikh overtuigen dat hij op dieet moet? Over dergelijke vragen werden gesprekken georganiseerd met Turkse en Marokkaanse integratiewerkers, waarop de belangrijkste kenmerken van de islam werden uitgelegd. De verpleegkundigen gingen bij de Poolse en Italiaanse missie langs, ze kregen een Marokkaanse theeceremonie en ze bezochten de moskee. Later kreeg een groep verpleegkundigen een opleiding van vijf dagen in interculturele communicatie, waarin ze onder meer leerden waarin onze cultuur (individueel denken) verschilde van de mediterrane cultuur (groepsdenken).
Carine Ogiers, de coördinator van de dienst nursingbegeleiding bij het Wit-Gele Kruis, is er fier op dat de multiculturele verpleging ondertussen een wezenlijk onderdeel uitmaakt van haar organisatie. 'Oog hebben voor de diversiteit in ons patiëntenbestand is een tweede natuur geworden. Wij hebben geleerd om ons terughoudend op te stellen, uit te zoeken wat belangrijk is voor de patiënt en een brug te slaan tussen onze manier van werken en hun gewoontes.' Ogiers wijst er op dat een patiënt met smetvrees die onaantastbare hygiënische rituelen heeft, toch ook een andere aanpak vraagt dan een dametje van zeventig dat na de verzorging een kopje koffie met de verpleegkundige wil drinken.
Carnita, een verpleegkundige met Spaanse roots, herinnert zich nog levendig haar eerste kennismaking met een bidmatje. 'De man was klaar met bidden en ik snelde toe om hem te recht te helpen. Ik keek alleen naar de man, ik had dat bidmatje niet gezien. Jongens, wat een drama. Ik stond met mijn vuile schoenen op zijn bidmatje. De man zei me dat het matje bezoedeld was en dat hij een nieuw moest gaan kopen.' Sindsdien doet Carnita altijd haar schoenen uit als ze bij moslims thuis komt. Anderen hebben hoesjes gekregen om over hun schoenen aan te trekken.
Hoe ver ga je om je aan te passen aan de andere cultuur? Waar liggen je grenzen? Volgens Carine Ogiers moet elke verpleegkundige dat voor zichzelf bepalen. Zo bleek de rituele schering, waarbij het haar in de schaamstreek van de man wordt weggeschoren, voor sommige verpleegkundigen nét iets te ver te gaan. De kleine rituele wassing, waarbij de handen en het gezicht driemaal gewassen worden, duurt een kwartier langer dan een gewone verzorging bij een patiënt. Dat kan alleen als de verpleegkundige daar de tijd voor heeft.
Nu de ramadan is begonnen, zijn de verpleegkundigen extra waakzaam. Volgens de Koran moeten zieken en zwangere vrouwen niet vasten. Van hen wordt verwacht dat zij elke dag dat ze niet vasten, een bedrag aan de armen geven ter waarde van een maaltijd.
Maar hoe vaak de verpleegkundigen ook aan de patiënten hebben uitgelegd dat ze niet moeten vasten, dat het voor sommigen onder hen zelfs gevaarlijk is, toch weten ze dat velen overdag niet zullen eten of drinken. 'We zullen het een dagje uitproberen', zeggen veel zieke moslims. Als ze die eerste vierentwintig uur zonder problemen zijn doorgekomen, mag je er zeker van zijn dat ze de hele vastenperiode alleen 's nachts zullen eten. Blijkbaar houden de meeste moslims vast aan het ritueel, en vinden ze het ook moeilijk om weg te blijven op de aangename nachtelijke eetfestijnen.
De huisartsen hebben hun voorzorgen genomen. Ze hebben de insuline-eenheden in de spuiten aangepast en het tijdschema van de inspuitingen op nachtschema gezet. Sommige verpleegkundigen hebben aan de gezinsleden geleerd hoe ze 's nachts een injectie kunnen toedienen.
De coördinator van de dienst nursingbegeleiding zou graag meer allochtonen in dienst hebben. Niet alleen om de begeleiding en verzorging van de patiënten makkelijker te laten verlopen, maar ook om een afspiegeling te zijn van de samenleving.
2 opmerkingen:
Goe bezig, goe bezig!
Hé merci om er die mooie foto bij te zetten, waar heb je die gevonden? Het is een affice uit lang vervlogen tijden...
Ja ik was wel fier dat we met onze werkgroep "De Standaard" hebben gehaald! Maandag heb ik de ganse dag Corry Hancké een journaliste van DS mee op sleeptouw genomen. Het was een hele belevenis voor haar(trouwens een heel toffe madam).
Carine
Een reactie posten