Memories, aflevering 11

"Hier het vervolg van m'n memo's :

De Wereldtentoonstelling van 1958
Op 17 april opende EXPO 58 haar deuren. De eerste bezoeker was ene John Carl Studer, een Texaan uit El Paso, die maar liefst 48 uur voor de loketten had geparkeerd (Kroniek van Belgie). Na hem kwamen op de openingsdag 150.000 bezoekers de verschillende paviljoenen bewonderen. Pa en ik trokken er ook op uit en bewonderden er de eerste “Spoetnik“ in het Russisch Paviljoen. En het prachtige Atomium dat nog altijd een bezienswaardigheid is. Ondertussen is het totaal vernieuwd (anno 2006). Op zes maanden bezochten 41.484.412 bezoekers de Expo.
Mijn weekends bestonden het merendeel uit: biljarten, films, voetbalwedstrijden van de plaatselijke Racing club Tienen (het latere KVK Tienen) en Voorwaarts Tienen bijwonen en tentoonstellingen bezoeken, voor dancings heb nooit enige belangstelling gekend, aldus waren mijn danscapaciteiten gekwoteerd als ondermaats .
Kennissen klopten geregeld aan de deur om werkjes (schilderwerkjes) op te knappen na mijn werkuren. Niet zelden was het middernacht. Ik klaarde de klus en vergaarde alzo een aardig spaarpotje bijeen, En sprokkelde alzo een aardig bedragje bijeen op mijn spaarboekje.
1959
Op 02 Juli huwt Albert van Luik met de 21 jarige princess Paola Ruffo di Calabria. Het ook in deze maand dat ik kennis maakte met een slanke jonge dame die tegenover ons, bij de pasteibakker Masuy was komen werken. Ik had haar geruime tijd in mijn vizier. Een slanke verschijning, met een fiere gang, steeds geschoeid met hooggehakte schoeisels. Dat maakte haar mooie benen nog slanker.....
Op een dag poetste ze de autocar van haar baas op de straat. Ik kwam bij haar staan na wat gepalaber maakten we onze eerste afspraak.
En het vervolg kwam heel spoedig. Ik was verliefd, verliefd tot over mijn oren.

Verliefdheid is een wonderlijk gevoel als een Lente in je hart,
Alles wordt
anders,
Alles krijgt kleur,
Als je verliefd bent wordt alles mooi en
zonnig
Omdat je voor het andere blind bent geworden
Blind voor de kwade en
minder goeie kanten van het leven.(Phil Bosmans),

Ik ontdekte ook het dorp Wommersom . Ik was er vroeger eens geweest voor zaken met de naaimachienen. Ik vond het maar een achterbaks boerendorp met een naar dialect (Het Tiens was nie beter hoor) Ook de mentaliteit onder de bewoners was er anders. Dit vertaalde zich door luider te praten enz.
Ondertussen was ik door toedoen van Gustaaf Peeters, mijn patron, overgeheveld naar “La Citrique belge”als schilder. Ik stond in voor de onderhoud van bepaalde lokalen. Peeters wist wat hij deed, want hij mocht alle producten van verf, tot hulpmiddelen leveren. Mijn loon bedroeg ca 25 bf per uur! Dat verdiende ik ook bij Peeters. Ik kreeg weldra bijstand van helpers en moest op hen toezien. Het werd natuurlijk een hele aanpassing. Je hebt de andere werksfeer, de mentaliteit van het werkvolk, het taalgebruik enz.enz. Toch heel anders dan in de particulierensector.

De Bauduinstraat en de buren
De buren in Bauduinstraat vielen mee. Rechts van ons had je “De Kantwinkel”. De uitbaters waren bejaarde mensen van Leuvense komaf. Guillaume schoot goed op met pa en niet zelden waren vertellingen en anecdote’s van uit hun tijd, schering en inslag. Pa stak er weer eens bovenuit met ervaringen uit de gendarmenperiode. Voor ons was dat natuurlijk allemaal als afgedaan. Links van onze woning woonden de “Lionkes “ een nieuwkuiswinkel. En daarnaast was Gerard Maes en Eudolie Van de borne gehuisvest (beiden afkomstig van Wommersom.). Het koppel was niet gehuwd. Ze hadden een bloeiende meubelzaak. Tegenover ons had je bakkerij Masuy. ook een goed draaiende bakkerij. Onze Jef werkte sedert enkele tijd voor deze bakker. Masuy Victor was een prima patissier en zijn ijscréme was niet te evenaren. Dan had men ernaast het schoenwinkeltje van Huysecom. Toen nog maar een klein zaakje, later uitgegroeid tot een grotere onder leiding van dochter Elza. De oude mevrouw Huysecom was sinds geruime tijd weduwe. Ze was een erg aanganame dame. In wereldoorlog 1 sneuvelde haar 20 jarige enige zoon. Ze had nog 2 dochters. Dit waren de naaste buren van ons.

Ondertussen was mijn verbinding Tienen-Wommersom een vast traject geworden. Met de fiets uiteraard langs binnenwegen. In de winter soms door een dikke laag sneeuw ploeterend. Toch wel romantisch. We beslisten om in 1960 te huwen. Met familie van mijn lief was het wel eventjes wennen. Maar het vlotte wel na enige tijd...."

Pa

Midas Dekkers

Ik ben weg van Midas Dekkers. Hij formuleert zo lekker helder. Origineel in zijn invalshoeken ook. En niet te vergeten: hij is een kattenliefhebber. Zijn vele odes aan De Kat als huisgenoot smaak ik zeer. Zo zegt hij dat als het van de kat afhing (kocht ze wiskas) ze het liefst alleen met jou in huis woonde. Dat is echter in strijd met zijn wens zoveel mogelijk katten als huisdier te nemen, zodat je het gevoel hebt dat er altijd overal een poes in huis is. Dus maakte hij met zijn poezen een compromis: vier poezen. Zo kunnen ze mekaar een beetje uit de weg gaan.

Nog over poezen:

"Waarschijnlijk zit er in de hemelpoort een katteluikje. God is goed maar gek is hij niet, je dacht toch niet dat hij telkens weer die hele poort opendeed?"
"Katten zijn uitzuigers. Wat ze niet krijgen, nemen ze en ze geven er niets voor terug."

Over honden:

"'Wat wil de hond? Een makkelijke vraag. Honden zijn een open boek. Wat honden willen is maar drie letters lang. Een hond wil mee. Altijd. En waar wil de hond mee? Dáár mee. Daar waar de baas gaat."
"Honden schrokken...een flits en weg is het. Beteuterd kijkt de hond naar zijn bord en dan vragend achterom naar zijn baas, verbaasd waar het nu toch allemaal gebleven is."
"Zoölogisch moeten poedels tot de honden worden gerekend, sociologisch horen ze thuis in de categorie bonbondozen."
"...een herdershond is niet goed bij zijn hoofd: hij heeft liever een aai van zijn baas dan een hap van zijn schaap."

Baby moet in bad!

Kaartenverkoop Requiem

Vanaf volgende week begint de kaartenverkoop voor het Requiem! Kaarten die ik zeker ga reserveren: 2x ma en pa, 2x Carine en Willy en 1x Hans. Als er nog meer mensen meekomen, geef aub snel een seintje!

Alle informatie over de gespeelde muziek op onze website: http://www.kgov.be/. Je zult zien dat het Requiem voorafgegaan wordt door de Jupitersymfonie, Mozarts laatste symfonie die tijdens zijn leven niet uitgevoerd werd.

Luister hiernaast naar "Lacrymosa" uit het Requiem: het verdriet, het smeken en de uiteindelijke berusting, een van de grootste momenten in het hele stuk. Als je hier niet kapot van bent dan, dan...

Fotomapje gemaakt van de afdeling "Leon-Robert"

Zoals de titel het zegt dus: hier. Je kan commentaren toevoegen aan de foto's net zoals je dat hier kan bij de artikelen.

Winterslaap

Gisteren hebben we blijkbaar de allerlaatste mooie dag gehad, wat betreft weer. Met de middenvinger in de lucht nemen we afscheid van een rotzomer. Een welgemeende fuck you!

We zijn naar een feestje mogen gaan van allemaal leden van ons koor. Wel speciaal, die barsten daar nu en dan zo eens aan tafel in gezang uit, en iedereen doet spontaan mee. Hier en daar zingt er iemand luid de tweede stem. Er wordt een canon gedirigeerd. Geen covergroepjes nodig, we zingen zelf!

Vandaag krijg je wel al zin om eens te gaan denken aan een winterslaap. Miezerig weer, al die paraplu's, iederen klaagt en zaagt. Een eenzame Engelse toerist die enthousiast (in Engeland is het weer niet beter) uitleg vraagt over het art-nouveau gebouw van de socialistische mutualiteit op de Vrijdagmarkt.

Winterslaap dus: iedereen in zijn holletje en we komen pas weer boven water als het zo een beetje warmer wordt rond mei. Als er iemand ons komt storen grommen we eens diep zoals de beren. Slaapzwijn Eliot zal daar wel geen probleem mee hebben. Luka zal in coma moeten.

Anderzijds missen we dan de "Christmas time". Dean Martin opgelegd, de kat klautert in de kerstboom, allerlei lijstjes maken, cadeautjes geven en krijgen. Heerlijk! Toch altijd iets om naar uit te kijken.

Een droom van een poesje?

Droom van Huguette, vannacht.

Huguette:

"Er was op een of andere manier een ros poesje in onze tuin geraakt. Joepie! Dat vonden we leuk. En de kids ook. Dit was net wat we wilden. Sinds onze kas dood is was er een plaatsje vrij voor een klein kitten. De enige die niet meewou was onze papa. Die had natuurlijk wel ergens een punt: immers ons Wis was na de dood van onze Kas wel veel meer thuis en echt aanhankelijk geworden. Maar nu was het poesje gewoon komen aanzeilen en daar kon onze papa toch niets op tegen hebben. Benieuwd wat hij zou zeggen als hij thuiskwam om halfzeven.

Eens thuis hem maar gauw het poesje getoond. Zijn reactie: "Maar dat is helemaal geen poesje! het is een hond!" En inderdaad, nu zagen wij het ook. Het was een hondje.

Even later zagen we het hondje (poesje?) over de muur lopen. Ik: "Zie je wel dat het een kat is, honden kunnen niet op de muur springen en lopen..."

Vicje

Vera en Dirk hebben weeral een nieuw hondje. Arm beestje....

Hans laat mij weten:

Ja... vicje is de naam van Vera en Dirk hun nieuw hondje, een Cockertje, schattig niet? een manneke, maar alst aan mij lag had ik hem "Joe" genoemd, Joe (Cocker) zou toch origineel zijn? niet?

Ons zus staat in de gazet.

Lees maar:

De Standaard van 14-9

Andere insulinespuiten in ramadan
GENK - Reportage Verplegen in multicultureel Limburg De thuisverpleging van het Wit-Gele Kruis in Limburg werkt al tien jaar aan multicultureel verplegen. Wat ooit begon met enkele praktische vragen, is uitgegroeid tot een uitgewerkt diversiteitsbeleid.

'Vorig jaar tijdens de ramadan moest ik een patiënt een insuline-injectie geven. Hij was diabeet en zijn dokter had beslist dat hij 's ochtends een prik moest krijgen. Maar hij stribbelde tegen. Ik zei kordaat dat ik de richtlijnen van zijn dokter moest opvolgen. Toen ik de spuit had gezet, keek hij me treurig aan. Mijn vasten zijn gebroken, zei hij.'
Zo leren de verpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis in Limburg elke dag wat bij. Ze werken in een van de meest gekleurde provincies van België, en dat betekent dat ze vaak bij andere culturen over de vloer komen. De eerste generatie mijnwerkers die in de jaren zestig naar Limburg zijn gekomen, wordt hulpbehoevend en doet een beroep op thuisverpleging. De meesten hebben hier ondertussen wortel geschoten en willen blijven.
De autootjes van het Wit-Gele Kruis stoppen in Limburg bij 350Italianen, 150 Turken, 150 Polen, 50 Marokkanen en 25 Grieken. Als je dan ook nog de Nederlanders en de Oost-Europeanen erbij telt, is bijna 10 procent van het patiëntenbestand van buitenlandse afkomst.
Regelmatig komen verpleegkundigen van verschillende Limburgse afdelingen van het Wit-Gele Kruis samen om ervaringen uit te wisselen. Dit keer hebben ze een Griekse vrouw uitgenodigd, die hen probeert duidelijk te maken waarom sommige patiënten zo terughoudend zijn. Carine, een van de verpleegkundigen, had weken moeten aandringen vooraleer een Griekse patiënt zich wilde laten wassen en ze wilde weten of de Griekse mentaliteit daar voor iets tussen zat.
Het Limburgse Wit-Gele Kruis heeft tien jaar geleden beslist om aandacht te besteden aan de problemen die opduiken met patiënten die een andere cultuur hebben. Hoelang blijft hij op dat bidmatje liggen? Moet ik mijn schoenen uittrekken? Hoe kan ik een Sikh overtuigen dat hij op dieet moet? Over dergelijke vragen werden gesprekken georganiseerd met Turkse en Marokkaanse integratiewerkers, waarop de belangrijkste kenmerken van de islam werden uitgelegd. De verpleegkundigen gingen bij de Poolse en Italiaanse missie langs, ze kregen een Marokkaanse theeceremonie en ze bezochten de moskee. Later kreeg een groep verpleegkundigen een opleiding van vijf dagen in interculturele communicatie, waarin ze onder meer leerden waarin onze cultuur (individueel denken) verschilde van de mediterrane cultuur (groepsdenken).
Carine Ogiers, de coördinator van de dienst nursingbegeleiding bij het Wit-Gele Kruis, is er fier op dat de multiculturele verpleging ondertussen een wezenlijk onderdeel uitmaakt van haar organisatie. 'Oog hebben voor de diversiteit in ons patiëntenbestand is een tweede natuur geworden. Wij hebben geleerd om ons terughoudend op te stellen, uit te zoeken wat belangrijk is voor de patiënt en een brug te slaan tussen onze manier van werken en hun gewoontes.' Ogiers wijst er op dat een patiënt met smetvrees die onaantastbare hygiënische rituelen heeft, toch ook een andere aanpak vraagt dan een dametje van zeventig dat na de verzorging een kopje koffie met de verpleegkundige wil drinken.
Carnita, een verpleegkundige met Spaanse roots, herinnert zich nog levendig haar eerste kennismaking met een bidmatje. 'De man was klaar met bidden en ik snelde toe om hem te recht te helpen. Ik keek alleen naar de man, ik had dat bidmatje niet gezien. Jongens, wat een drama. Ik stond met mijn vuile schoenen op zijn bidmatje. De man zei me dat het matje bezoedeld was en dat hij een nieuw moest gaan kopen.' Sindsdien doet Carnita altijd haar schoenen uit als ze bij moslims thuis komt. Anderen hebben hoesjes gekregen om over hun schoenen aan te trekken.
Hoe ver ga je om je aan te passen aan de andere cultuur? Waar liggen je grenzen? Volgens Carine Ogiers moet elke verpleegkundige dat voor zichzelf bepalen. Zo bleek de rituele schering, waarbij het haar in de schaamstreek van de man wordt weggeschoren, voor sommige verpleegkundigen nét iets te ver te gaan. De kleine rituele wassing, waarbij de handen en het gezicht driemaal gewassen worden, duurt een kwartier langer dan een gewone verzorging bij een patiënt. Dat kan alleen als de verpleegkundige daar de tijd voor heeft.
Nu de ramadan is begonnen, zijn de verpleegkundigen extra waakzaam. Volgens de Koran moeten zieken en zwangere vrouwen niet vasten. Van hen wordt verwacht dat zij elke dag dat ze niet vasten, een bedrag aan de armen geven ter waarde van een maaltijd.
Maar hoe vaak de verpleegkundigen ook aan de patiënten hebben uitgelegd dat ze niet moeten vasten, dat het voor sommigen onder hen zelfs gevaarlijk is, toch weten ze dat velen overdag niet zullen eten of drinken. 'We zullen het een dagje uitproberen', zeggen veel zieke moslims. Als ze die eerste vierentwintig uur zonder problemen zijn doorgekomen, mag je er zeker van zijn dat ze de hele vastenperiode alleen 's nachts zullen eten. Blijkbaar houden de meeste moslims vast aan het ritueel, en vinden ze het ook moeilijk om weg te blijven op de aangename nachtelijke eetfestijnen.

De huisartsen hebben hun voorzorgen genomen. Ze hebben de insuline-eenheden in de spuiten aangepast en het tijdschema van de inspuitingen op nachtschema gezet. Sommige verpleegkundigen hebben aan de gezinsleden geleerd hoe ze 's nachts een injectie kunnen toedienen.
De coördinator van de dienst nursingbegeleiding zou graag meer allochtonen in dienst hebben. Niet alleen om de begeleiding en verzorging van de patiënten makkelijker te laten verlopen, maar ook om een afspiegeling te zijn van de samenleving.

Kaarten voor de Baas?

Zie Stoofvleesradio: Heb geen kaarten kunnen bemachtigen

;(
Oproep: heeft iemand 2 kaartjes teveel voor het concert van Bruce Springsteen op 12 december '07 in het Antwerps Sportpaleis?

Carine

Tupperware

Net hoor ik op de radio dat in Aalst de belangrijkste plant van Tupperware buiten de US staat.

Wij spreken natuurlijk niet van "tupperware" in het engels, maar, in navolging van ons moeder, van "tupperwowwere" waarbij wowwere staat voor "waren", goederen.

Unieke, kleurrijke manier van zichzelf uit te drukken had en heeft ons moeder. Net zo kleurrijk als het tupperware gamma.

Nog meer veel gebruikte one-liners?

"Trekt dieën tand mar aat, menne joeng." Ik HEB flink wat tanden mogen uittrekken, voortvarend als ik was.

De legendarische "buitenaardse" zwangerschap, daar waar buitenbaarmoederlijke werd bedoeld.

Het hilarische:"Hij werd mij plots toch zo leeftig.", in een verhaal over een dans met een ambitieuze partner op een feestje jaren vijftig. Onze eigen variant op Mae Wests: "Is that a gun in your pocket or are you just glad to see me?"

Aanvullingen...?

Samim

De stoofvleesradio is aangepast. Een nummer van Hans! Iets waar hij vrolijk van wordt. Een kermissfeertje in een lounge-achtig nummer.

De Neus van Pa.

Geuren die herinneringen opwekken. De bevrijding en de komst van de geailleerden. Wat me altijd is bijgebleven zijn de geuren van de openluchtkeukens van de geailleerden. De dampende soepketels en de kokende patatous. De geur ven de Engelse en Amerikaanse sigaretten of de gesapte tabakken. Toen broer Paul terug kwam van zijn militaire opleiding in Ierland had je weer die geur van zijn militaire uitrusting. Dat kakipak rook verschrikkelijk. Nog typische geuren zijn die van kabbelende beekjes, die we weer doen terugdenken aan ons speelterrein aan de Wingerbeek. Af en toe een kikker die in 't water plonst. Komt het ooit nog wel goed met de zilveren visjes de dikkopjes en de krinkelende winkelende waterdinskes?

Geuren kunnen je aangenaam prikkelen oftewel enorm frustreren

de Nestor

Elliot Ogiers (met twee ellen)

Dit is dus Elliot Ogiers geboren op 27 juni 2007. Zoon van Erica Ogiers, kleindochter van Leon Ogiers. Elliot woont in Mariaburg, Ekeren.
Ik vind dat het profiel van Erica sprekend dat van Carine is...

Velux, licht brengt leven

Gisteren een velux raamke op mijn zolderke gezet se, een geluk dat ik twee handige harry's bij me had hoor, want alleen was dat zeker niet te doen.

Hans.

De Neus: de factor "Ollie"

Raadselachtige titel voor een thema dat ik al langer op deze blog wil aansnijden: namelijk herinneringen verbonden aan het olifactorische. Simpeler gezegd: geuren die je teruggooien in de tijd. Een geur kan een hele wereld oproepen. Geuren zijn primitiever dan bijvoorbeeld taal en dus een rechtstreekser toegang naar het emotionele en het geheugen.

Ik zou de reeks (die ik hierbij ongetwijfeld inzet) willen starten met een herinnering van mij. Die is verbonden met de geur van puzzels. Een typische geur: gemalen papier, karton, een beetje lijm. Een puzzelgeur dus, met niets te vergelijken. De geur roept bij mij het beeld op van de living in Wommersom, anno zeventiger jaren. De puzzel van een standbeeld in Innsbruck ligt op tafel. Op de pick-up speelt een verzamelplaat van Elvis. Ons ma hoorde dat vroeger zo graag. Onze pa kwam geregeld helpen met puzzelen. Urenlang sorteren per kleur en thema... Weinig woorden, veel samenhorigheid.