Eliot (levend en wel) terug thuis

Eliot is dus terug thuis. Na al wat er gebeurd is in dat ene weekje skiën kan dat enigszins miraculeus worden genoemd.

De eerste dag al valt hij dus op zijn arm. Pols in het gips, een paar dagen later is hij alweer aan het skiën. Aan het eind van de week kan hij toch al parallel naar beneden op de blauwe pistes.

Een paar dagen later loopt Eliot voorop de hoteltrap op. De rest van de bende volgt tegen een gewoon tempo. Een paar trappen later komen ze een toeloopje tegen. Na wat gedrum zien ze een lichaampje liggen in een plas bloed. Het is Eliot, die met zijn neus op de trap gevallen is, bloedneus. Het had erger gekund.

Ondertussen kennen ze onze Eliot al een beetje in het hotel. Wildvreemden klampen hem aan en vragen hem met een krop in de keel hoe het met hem gaat.

's Ochtends aan het ontbijt vergast onze zoon zijn tafelgenoten ook op het nodige spektakel. Thuis zijn de boterhammetjes immers veel malser dan in Frankrijk. Dus kan het gebeuren dat er in het harde Franse brood bij het bijten één of twee melktanden blijven steken, weer bloed.

Oef de laatste dag, eindelijk. Eliot skiet naar beneden samen met Karen, een van de vrouwen in het gezelschap. Het hotel is in zicht. Een grote vlakte met 1 (één) paal in het midden. Palen kunnen magnetische eigenschappen hebben. Wat een idee ook van één paal juist in het midden van een afdaling te plaatsen. Wat een zielig gezicht, zo een slachtoffertje te zien liggen bij die paal, met zijn beentje een beetje in een rare hoek. Karen, die brave mevrouw, die heeft daar geen ervaring mee, ze blokkeert als het ware. Ze had eraan gedacht volgend jaar een nichtje mee te nemen als gezelschap voor een van haar kinderen. Daar ziet ze dan toch maar van af, eerst eens nadenken, want je weet niet wat je je op de hals haalt...

Mattheus-passie, optredens

Normaal worden de repetities geleid door Bart Naessens, die de artistieke leiding heeft over het koor, en beslist wat er gezongen wordt en hoe. Gisteren was er repetitie voor de Mattheus-passie olv Patrick Peire, de dirigent van het concert in Gent op 1 april. Niet van de minste die man, onlangs nog gelauwerd met een belangrijke cultuurprijs. Die begeestering, die erudutie, het is een eer om te mogen samenwerken met zo iemand.

Op 25 maart wordt de passie gezongen in Hulst, Zeeuws-Vlaanderen, in de Heilige Wilibrordusbasiliek, om 14 uur. Hier ga ik zeker bijzijn. Wat niet kan gezegd worden van het optreden in Gent, ik riskeer een huwelijkscrisis als ik daar wil aan meedoen om dat we op die datum al afspraken hadden waaraan ik me volgens mijn Huguette niet zomaar kan onttrekken.

De repetities zijn een belevenis op zich. Als je spreekt met koorleden die dit stuk al jaren zingen kunnen ze je vertellen dat het begrip en de liefde voor deze muziek er alleen maar dieper op worden, jaar na jaar. Als dat geen ware liefde is...

b.t.w. de foto van de zingende engelen is een stukje geknipt uit het Lam Gods.

Hanif op wereldreis

Ik heb een feed (rechterkolom) geplaatst op onze blog van het internetdagboek van Hanif Mohamed. Dat is de broer van een vriend van ons. Hij schrijft regelmatig de verslagjes van zijn wereldreis op zijn blog in het Engels (hij woont in de UK). Hij is net weg uit India. Op dit moment zit hij in Vietnam.

Hier een citaatje om je nieuwsgierig te maken:

"Day 2 of my roadtrip (Saturday) started early in Agra, I headed down to the Taj Mahal at 7 am to see the sun rising on the Taj Mahal (and I wasn't the only one). It is a truly majestic building and just doesn't look real. It's just like looking at a mirage in the desert. The famous indian poet Rabindranath Tagore described it as "a teardrop on the face of eternity". And here's me thinking that I am bit of a romantic...well I have done a lot of things in the name of romance but haven't built a palace but who knows... I can only say to those of you who haven't seen it yet, start planning your trip to India. (you can have a look at the pictures but they are no substitute for the real thing). "

Memories, aflevering 5

't was weer fijn gisteren, en heel plezant om weer eens saam te zijn!

vervolg memo.
Ondertussen gingen de dagelijkse bezigheden verder. Ik en broer Jef gaan nog naar de plaatselijke gemeenteschool en onze Paul naar Leuven naar de S.P.A.S. voor het beroep van paswerker-draaier aan te leren. De S.P.A.S, technische school, bestaat nog steeds en is
gelegen in de Dekenstraat te Leuven. Als familieleden niet nabij wonen en zeker in die tijd dan is ook niet zoveel kontakt tussen hen. Mijn grootvader was Fidelis-Amandus Ogiers.Geb te Burchtop 02-03-1862en overleden 20-11-1936. Hij was onderwijzer in Meerbeke. Ik ben van mening hem éénmaal gezien te hebben op de plechtigecommunie van onze Paul, en grootmoeder: Anna Cornelia Van Mol data van geb en overl. Onbekend. Heel vroeg gestorven, onze pa heeft geen enkele herinnering aan haar.

Op de familiefoto van hun gezin (hierboven) is pa nog een baby. Heel waarschijnlijk is de foto dus genomen in 1899. Verder had hij volgende broers en zussen. Marieke: heel vroeg gestorven, Jef .geb 1887 en overleden in 1906. René geb 1889 en overl. 1969. Maurits geb 1897 en overl.1937, Léon geb1895 en overl.1982. Karel:geb.1901 en overl.02-03-1989. Arthur geb 1904 en overl.1974. Onze pa Fransisccus-Emiel werd geboren op 13-06-1899 te Meerbeke. Uit het tweede huwelijk. 2e Moeder Vergauwen Maria.geb1876 en
overl.1957. Gerard Ogiers.1910 en overl 1976. Maria 1912 en overl.1985en Agnes.
Nonkel René heb ik de eerste maal gezien toen ie ziek was, enkele tijd nadien stierf hij. Nonkel Léon kwam nogal eens naar St-Joris-Winge, meestal met fiets. Nonkel Thuur en nonkel Gérard(was een priester, onderpastoor in Appelterre, later secretaris-generaal in het Guislaingesticht in Gent) zijn daar ook op bezoek geweest. Ons moeder: Georgina DeBruyne was de dochter van Joseph De Bruyne Bompa De Bruyne was ebenist; Hij maakte heel mooie werken met zijn fijne beiteltjes. Ik herinner mij een artisanaal gebeeldhouwde bedsponde. Moeder had een broer: Cyriel. Hij was mijn Peter. Bompa DeBruyne kwam toch alle jaren ,zolang zijn gezondheid het toeliet op bezoek. Een lange magere man met bleke regenjas en paraplu in de hand, hoed op het hoofd, zo blijft hij in mijn geheugen geprent.
De laatste maal dat hij bij ons op bezoek geweest is, was op onze plechtige communie feestje op 30-mei 1943. In akkoord met de dorpspastoor deden ik en Jef onze plechtige communie samen. Jef moest wel twee jaar wachten op mij. Gezien zijn kleine gestalte was dit niet eens zichtbaar. (foto's van het gebedenboek) Bompa DeBruyne was Peter van Jef, vandaar zijn aanwezigheid. Even later werd hij heel erg ziek. Ma, Jozef en ik zijn hem nog gaan bezoeken op zijn ziekbed. Hij was heel erg vermagerd. Maagproblemen. Het zal wel kanker geweest zijn. Een van zijn laatste zinnen :”Ik zou nog eens wel willen hard horen bombarderen”. Zijn wens kwam uit. Op 07-09-1943 werd Brussel zwaar gebombardeerd door de geallieerden. 1200 gebouwen werden vernield of beschadigd (kroniek van Belgie). Even later stierf hij. Pa besloot, gezien de toestand, allen te gaan naar de begrafenis. Hij moest echter op zijn stappen terugkeren wegens nieuw luchtalarm. Mijn peter, (ik noemde hem nonkelpeter) zagen we toch ook af en toe. Soms ook heel onverwacht. In de veertigerjaren was hij namelijk chauffeur bij een Brusselse Vervoersmaatschappij. De uitbater zal wel van Italiaanse origine geweest zijn naam “Ferrari”wijst toch die richting uit. Wanneer hij met zijn
truck in de buurt was kwam hij wel even goeie dag zeggen. Op bezoek waren tant Josse en Raymond er bij Tante Josse was een heel nerveuse vrouw. Bij hen thuis was het de franse taal voertaal soms doorspekt met Brussels. Op een dag kwam er bij de besteldienst een pakket aan op ons adres. En zie: Een trottinet! (step) voor mij. Mijn geluk kon niet op. Het was weliswaar eentje waar Raymond, mijn kozijn,niet meer op reed, maar ik was er heel blij mee.
Het leven in ons dorp in de jaren ‘40.
Het was een rustig dorp. Af en toe toch wel opgeschrikt door toestanden van het verzet en de zwarten. Zo werd er eens een verdacht pak voor de deur van schoolmeester Glazemaekers geplaatst. De rijkswacht werd opgetrommeld. Het verdachte paket afgesloten met prikkeldraad(misschien ging de boel wel ontploffen!). Later bleek het om een grap te gaan. Maar de opschudding was groot geweest. De boeren werkten naarstig verder. Enkele koetjes, een stel varkentjes en wat land om te bewerken en zo kwamen ze wel rond. Wekelijks bakten ze het nodige brood in hen met hout gestookte ovens. Soms mochten we eens een brood mee insteken, en als dat dan niet genoeg opgekomen was, was dit natuurlijk heel erg. Uit de steden kwamen tal van mensen af en aan om zich te voorzien van wat boter en melk en meel.

(wordt vervolgd)
Pa.

Spijtig, spijtig...

Gisteren geen zin meer om die chocomousse nog op te eten, maar nu weer wel. Een mens zou van minder depressief worden.

Nog een hondje gekwetst

Onze Eliot is dus gisteren vertrokken om te gaan skiën. Hij was daartoe uitgenodigd door zijn meter Diana. Tot daar het goede nieuws.

Vandaag heel de dag op de latten gestaan en een kwartier voor het einde is onze held stom op zijn pols gevallen. We weten er het fijne nog niet helemaal van maar hij vertelt ons zelf aan de telefoon dat de dokter gezegd heeft dat hij binnen twee dagen alweer de berg op kan. Hij was nochtans niet onvoorbereid op avontuur vertrokken. We hadden gezorgd voor een paar skilessen in Westerlo.

Het zal allemaal wel weer meevallen maar het is toch een beetje sneu.

Ik heb zo ongeveer met familiaal geweld moeten dreigen om ons Huguette hier te houden. Ze wou onmiddellijk vertrekken richting Alpen om het slachtoffer te repatriëren.

Pijn aan het pootje

Nu drie weken geleden, mijn val op mijn schouder. Het ergste is blijkbaar voorbij. Bij normaal gebruik heb ik bijna geen pijn meer. Ik gebruik mijn arm niet om te tillen of de drukken, puur preventief want ik ga de grens van de pijn niet opzoeken. Het ging per slot van rekening over een fractuur. Al is bij de laatste rx gebleken dat het nog slechts over een barst gaat. Wel met ophoping van water op de slijmbeurs. Het is waarschijnlijk dat dat zo pijn doet. Een bevriende dokter heeft ons gezegd dat je dat niet zomaar moet laten puncteren (is dat het werkwoord wat hoort bij het woord punctie?) omdat je daar misschien meer kwaad dan goed mee doet.
Moet ook oppassen voor overbelasting van mijn linkerarm. Door alles wat zwaar is (the show must go on) te versleuren met mijn linkerarm, voel ik nu al iets van overbelasting aan de bovenkant van de elleboog, precies zoals bij een tenniselleboog.
Luka was gisteren aan het oefenen op de cello. Er waren twee stukjes die ze moest spelen, het ene in de maat van vier, het andere in de maat van drie. Ik was haar aan het aanleren hoe ze de maat moest slaan. Het driehoekje voor de maat van drie moest toch niet te lang duren, en dat is zo iets wat je niet met je linkerhand kan, sierlijk het driehoekje schrijven in de lucht.

Torfs

Dat Rik Torfs geen ordinaire clown is, dat wisten we al. Wij vinden hem hier allemaal een sympatieke knul die het daarenboven nog eens helder kan verwoorden, al dan niet grappig bedoeld. Lees daarom tussen de soep en de patatten eens de lezing die de man onlangs hield. U vindt hem hier.

Zo kun je eens nadenken over de spanning tussen religie en individualisme. Of over het nut van het besef van de religeuze cultuur terwijl je toch atheïst bent (boeddhisme en ook Leo Apostel). Of over godsdienstoorlogen vroeger en nu.

Licht gegeneerd over onze eigen eruditie krabben wij vervolgens eens in ons kruis en gaan we weer over tot de orde van de dag.

Valentijn

Maak zelf je Valentijnserenade op deze website. Zoals ik ook deed: dit is het resultaat.

De schoonste woorden komen deze dagen van Axl Peleman:

Ik goan iet zeggen da'k normoal ni daarf,

Ik zen van aa tot den dag da'k staarf,

veul kaans da'kik et in maan aarme kaarf,

Ik zen van aa tot den dag da'k staarf...

Groetjes van Bartje

Allemaal de groeten van Bartje Doucet uit de USA, hier de mail die ik van hem kreeg:

Dag Marc,

Ik ben blij om van jou een e-mail te ontvangen. Hoe maken je ouders het? Doe hen zeker de groetjes. Ik ben hier zeer gelukkig in Dallas,Texas. Op ogenblik werk ik als H.R. manager voor een bedrijf in Plano. Lance Armstrong komt bij ons regelmatig over de vloer. Ik moet in vijf minuten vertrekken naar een vergadering, maar ik zal de volgende keer wat meer schrijven. Tevens wens ik je veel succes met je bedrijf.

Groetjes,

Bart

Caleidoscoop

Vorige week donderdag onze eerste samenkomst "Europa (be)(ge)zongen" gehad. Het was een hele ervaring. Wat begon met een bescheiden "neuriën" eindigde in een meerstemmige samenzang. Heel leuk om te doen! In deze koppeling het eerste liedje wat we geleerd hebben in onze samenzanggroep"Caleidoscoop".

Groetjes,

Carine.

Grattis på födelsedagen, Carine!

Grattis på födelsedagen?

Memories, aflevering 4

Bij deze wensen wij “The Blogcreator” Marc een spoedig herstel .

Hier komt weer een aflevering van de "Memories":
Onderpastoor Festraets.

Hij is fel gekant tegen al wat zwart is en trekt fel van leer tegen hen. Op de zondagspreek neemt hij geen blad voor de mond, Hij neemt steeds de zwarten danig op de korrel zijn preek eindigend met een veel betekend zinnetje zoals “en toch schijnt de zon”. Dat werd hem erg kwalijk genomen. Ik herinner me nog eens dat zwarten in uniform ons kwamen storen tijdens een spel met de chiro. Festraets was de proost van onze jeugdbeweging. Er ontstond toen een felle woordenwisseling tussen beide partijen. De onderpastoor is dan ook later door toedoen van de V.N.V verplaatst naar een andere parochie. Gelukkig voor hem, niet naar Duitsland weggevoerd

In die tijd was ik ook misdienaar in de plaatselijke parochiekerk. ‘sMorgens, de eerste mis, was het vroeg opstaan. Om 7 uur moest je er zijn. En in de winter beeld je maar eens in dat er in die tijd, en zeker niet in oorlogstijd, een straaltje licht te bespeuren was. Begin de jaren 40 waren er ook een paar erg koude winters. Wegen waren door verharde sneeuw weken bijna niet berijdbaar tot groot jolijt van de jeugd. Glijbanen werden aangelegd. Met houten klompen aan de voeten was het een koud kunstje om probleemloos te glijden. De klompen echter sleten hierdoor wel erg snel, en niet zelden kwamen we thuis met gebarsten houten schoeisels. Dat was natuurlijk niet naar de zin van onze pa, die er dan maar voorlopig een ijzerdraad omwond. Toen begrepen we nog niet dat het een harde tijd was voor onze ouders om “rond” te komen
en dat het oorlog was. Ook het eten werd gerantsoeneerd. Ieder gezin kreeg een aantal
rantsoenzegels toebedeeld. Er werden woekerprijzen gevraagd voor wat spek en boter. En met drie opgroeiende kinderen thuis, weet ik pertinent goed dat onze ouders eten uit hun mond spaarden om ons toch voldoende te kunnen verschaffen. (later ben ik dat maar gaan beseffen hoor). Soms bleven we ook in een boerderij, waar we jeugdvrienden hadden en waar we meegingen aardappelen rapen of in de oogst helpen, eten. Lekker wit brood en echte boter.!!!
Het moment dat ik dit schreef is het 18 juli 2006. Het is buiten verzengend heet. 34 ° C. Deze zomer doet me denken aan een van de zomers begin de jaren veertig. De oogst duurde toendertijd veel langer. Totale handenarbeid. Er werd met de zeis gemaaid. Het graan werd in mandels te drogen gezet. In die tijd van crisis en de schaarste van voedingswaren was het gebruikelijk dat de geschoren graanvelden nog eens afgezocht werden om de achtergebleven
graanaren op te rapen. Wij gingen er ook op af. In de tropische temperaturen was dit alles behalve. Het bracht soms nogal wat graan op. De overrijpe graankorrels werden gemalen in een koffiemolen. Dit leverde geen fijn meel dus, maar toch werd dit gebruikt in melkpap. Ooit al gehoord van “fluitjesmelk?”d.i.afgeroomde melk. In de oorlogsjaren gebruikt om pap van te maken.Van zodra de melk aan de kook ging moest je er constant in roeren zoniet verbrandde het hele goedje en brandde aan de bodem aan. En met een vreselijk slechte smaak als gevolg.
Ondertussen groeide het V.N.V... Ook de weerstand. De “witten” trokken er op uit en overvielen de kantoren waar de rantsoeneringszegels opgeborgen waren. Ook koolzaadvelden werden afgemaaid. Koolzaad werd aan de bezetter geleverd om olie te vervaardigen. Kortom al waarmee men “de Duits” kon boycotten. Ondertussen was onze pa ook niet stil blijven zitten om toch wat vlees bij te kweken. Konijnen was de oplossing. Konijneneten was er genoeg. Wij moesten bijna dagelijks langs veldwegels suikerijplanten (paardenbloem) gaan steken. Daar waren ze gek op. Soms kregen we van een boer toch een mand vol klaver. We waren niet wat blij dat we er sneller van afwaren. Op een nacht echter hoorden we aan de konijnenhokken een verdacht geluid. Een grote hond ging er van door met een mooi vet en gezond konijn. Hij ging eerstdaags geslacht worden!!! Maanden van verzorging gingen zo teloor. Weg lekkere maaltijd met konijn!!
Niet allen konijnenvoeder moesten we gaan bijhalen. Om onze tuin te voorzien van de nodige bemesting had onze pa er niet beter op gevonden om ook langs de boerenwegen de achtergebleven paardendrollen te verzamelen. Met een fruitkrat op wieltjes gemonteerd trokken we er op uit. Soms viel dat wel mee en waren we op korte termijn terug thuis met onze wagen vol paardenkakka, maar altijd vonden we er geen. Dat was natuurlijk niet niet naar de zin van pa.

(wordt vervolgd)

Pa.

Tekentalent

Geniet van het verbluffende tekentalent van Jens Claessens, 21 jaar, op een forum en op zijn website.

Lekker schelden

De afbeelding hiernaast heeft niets te maken met mijn post. Dan had ik een foto van de lelijke Brusselmans moeten posten, stel je voor... Dan liever Isabella Rosselini, met een schoon uitzicht op haar AC-gewricht.

Sinds jaar en dag koester ik een hartsgrondige haat voor Herman Brusselmans. Zijn ranzige toogpraat, zijn uitgemergelde kop, zijn zelfingenomen zuigende manier van inademen, die zijn statements iets van “weet-je-wel” moet geven. Werkelijk alles is afstotelijk aan deze schimmel,
wiens puistige gelaat een nauwelijks te boven gekomen puberteit verraadt.
Ik lees nauwelijks iets van hem, dus vraag ik me soms af of mijn gevoelens wel objectief zijn, aangezien ze op willekeurige en louter uiterlijke aspecten van zijn persoon gebaseerd zijn. Ik heb dus behoefte aan een kompas, een klare en distincte norm die mij doet inzien dat ik zonder gewetenswroeging deze onman, deze schandvlek op de Belgische litteratuur, de veel te grote pissebed, deze kakkerlak, verder kan misprijzen, voort kan beschimpen, mij zalig zeker wanend in mijn gelijk. Ik zou een paar boeken van hem kunnen lezen, neeneenee...uitgesloten. Ik zou het niet voort durven vertellen.
Een tijdje geleden werd mij toch zo een kompas op een dienblaadje aangereikt. In het tv-programma “Alles uit de kast” was hij namelijk te gast. Hij mocht daar net zoals iedereen zijn favoriete boeken tonen en nam de gelegenheid te baat om het boek “De engelenmaker” van Stefan Brijs te kraken. “Vervelend en humorloos” noemde hij dit boek. Ik had het boek toen pas gelezen en vond het samen met vele anderen een van de beste boeken van het jaar, een boek dat je in de ban houdt en je optilt, en echte pageturner. Dat er dan iemand bestaat die zo een boek dan - puur uit mercantiel eigenbelang overigens - afkraakt en kleineert, dat is genoeg om zo een persoon toch te sorteren bij het groot huisvuil of niet?
In de Humo deze week stond er een interview met Brusselmans. Ik las natuurlijk alleen de koppen, die lees je zo snel je een bladzijde kan omdraaien. Hij zegt daarin dat de enige reden dat hij het niet over de kleine borstjes van Jusine Henin heeft gehad is dat hij niet wil betalen als hij hierdoor door haar zou gedagvaard worden. Zijn centjes... Hoe klein. Dit is geen schrijver maar een middenstander die zijn laag gescheld als litteratuur probeert te slijten hierin enkel begrensd door wat hem geld kan kosten.