Toch-nog lijstje van Dirk!

Vera: "Onze Dirk zou toch graag iets willen meedelen ivm zijn verlanglijstje, hij zou graag de dubbel cd willen van Boudewijn de Groot en Wim de Craene willen. Kan dit nog toegevoegd worden aub? Merci"

Het lijstje van Dries

- een webcam (zodat ik kan skypen vanuit Zuid-Afrika, maar dit moet helemaal geen duur model zijn)
- boek + cd 'de wilde zwanen' van het geluidshuis (het is voor kinderen, maar ik kan het heel goed gebruiken voor mijn lessen Nederlands!)
- Buiten de zone DVD.

Lijstje van Katrien

Ik heb niet zoveel inspiratie, ik heb mijn grootste verlangens al op 'n lijstje gezet voor mama en papa :).
Ik denk dat je me het meest plezier doet met een goed boek of een seizoen van 'n goeie serie.

Bijvoorbeeld.
Never let me go - Kazuo Ishiguro
Freedom - Jonathan Franzen
Beatrice & Virgil - Yann Martel
Howl van Allen Ginsberg als graphic novel
(allemaal Engelstalig)

Six Feet Under is een serie waar ik nog niks van heb gezien, maar die ik zeker eens plan in huis te halen.

En een leuke verrassing mag natuurlijk ook altijd...

Groetjes!

Lijstje van Vera en Dirk

Vera: "Maakt niet uit wat we als cadeau krijgen, laat jullie inspiratie maar lopen. De kids is ook geen probleem, die hebben we zelf getrokken. "

Het lijstje van Carine

1. een zwarte 'LAMY' tri-pen, super handige pen met blauw schrijfpen, potlootje en een fluostiftje alles in één!
2. een lange rode sjaal
3. een simpele ronde zilveren armband
4. een leuk keukengadget vind ik ook altijd tof!
Carine

lijstje Huguette

Allez mannen wordt ne keer wakker en kom eens af met jullie lijstjes!!

Mijn lijstje met mijn favourite things :

1) Boeken : - de eerste dag (David Nichols)
- de voorlezer (Bernard Schlick)
- mr. Toppit (Charles Elton)
- de alchemist (Elle Newmark)

2) Bodymilk - zeep - bodyscrub van l'occitane

Huguette

Het lijstje van Marc

Hier zie,

1. Een fleske Maccallan.

2. Charles Burns: Johnny 23

3 . Een fleske wijn.

4. Cool water, dat ruikt mijn H. graag.

5. Een verrassing...

Marc.

Een speech gehouden door Charlie Chaplin op zijn 70ste verjaardag

Toen ik echt van mijzelf begon te houden erkende ik dat emotionele pijn en leed waarschuwingen waren om niet tegen mijn eigen waarheid in te leven.
Vandaag weet ik – dat is wat men “AUTHENTIEK ZIJN” noemt.

Toen ik echt van mijzelf begon te houden begreep ik hoe kwetsend het voor een ander kan zijn als ik mijn wensen opdring, terwijl ik weet dat de tijd nog niet rijp is – ook al was ik zelf deze persoon.
Vandaag weet ik – dit is wat men “RESPECT” noemt.

Toen ik echt van mijzelf begon te houden ben ik er mee gestopt te verlangen naar een ander leven en kon ik zien, dat alles om me heen een oproep tot groei was.
Vandaag weet ik – dit is wat men “RIJPHEID” noemt.

Toen ik echt van mijzelf begon te houden begreep ik, dat ik altijd en bij elke gelegenheid op de goede plek ben en dat alles wat er gebeurt goed is. Vanaf dat moment had ik rust.
Vandaag weet ik – dit is wat men “ZELFVERTROUWEN” noemt.

Toen ik echt van mijzelf begon te houden ben ik er mee gestopt om mijn vrije tijd te stelen, ben ik er mee gestopt grote projecten voor de toekomst te ontwerpen. Tegenwoordig doe ik alleen dingen waar ik plezier en vreugde uit schep, dingen waar ik van houd en die mijn hart raken, op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.
Vandaag weet ik – dit is wat men “EENVOUD” noemt.

Toen ik echt van mijzelf begon te houden ben ik er mee gestopt altijd gelijk te willen hebben, op deze wijze heb ik minder vaak ongelijk.
Vandaag weet ik – dit is wat men “BESCHEIDENHEID” noemt

Toen ik echt van mijzelf begon te houden heb ik me vrij gemaakt van alles wat niet gezond voor me was – voeding, mensen, dingen, situaties en van alles wat mij steeds weer naar beneden trok, weg van mezelf. In het begin noemde ik dit “gezond egoïsme”, maar..
Vandaag weet ik – dit is wat men “EIGENLIEFDE” noemt.

Toen ik echt van mijzelf begon te houden heb ik geweigerd om in het verleden te leven en me zorgen te maken om de toekomst. Nu leef ik op het moment waar de dingen gebeuren en op deze wijze leef ik elke dag.
Vandaag weet ik – dit is wat men “TEVREDENHEID” noemt.

Toen ik echt van mijzelf begon te houden erkende ik dat mijn manier van denken mij ziek kan maken. Toen ik de kracht van mijn hart inschakelde kreeg mijn verstand een belangrijke partner.
Vandaag weet ik – dit is wat men “WIJSHEID” noemt.

Wij hoeven niet bang te zijn voor conflicten en problemen met onszelf en met anderen, want soms botsen zelfs de sterren op elkaar en er ontstaan nieuwe werelden.
Vandaag weet ik: DIT IS HET LEVEN !

Het lijstje van Luka

1. Een doosje parels om kettingen van te maken.

2. oorbellen

DE PYAMA IS ER DUS UIT, die kreeg ik al.

Cadeautjestijd

Allez: 't is weer tijd om onze lijstjes weer op de blog te zetten.

Wie durft?

Tram

Hierbij een foto van de voormalige tramlijn 5 die van uit de Bibliotheekstraat naar de Vlasmarkt reed (tot 1 juni 1965). Het hoekhuis is in de verte te onderscheiden, zij het gedeeltelijk verscholen achter een verkeersbord...

Ha ja?

Het huis

We staan vermeld op de site van De Inventaris van het Bouwkundig Erfgoed.
We dat is: het huis Belfortstraat 24. Bekijk hier de pagina. Op de foto: de shop is open, de auto staat voor de deur.
De architect Charles Van Rijsselberghe was gene gewone, hier zie je zijn realisaties die op de site geïnventariseerd staan.

De Man zonder Eigenschappen

Zaterdagavond in de Vooruit: Guy Cassiers en Toneelhuis brachten "De Man zonder Eigenschappen". Het boek Robert Musil leest als een berg die je af en toe vruchteloos beklimt. Je keert weer terug omdat de weg te steil is, maar je herbegint steeds weer opnieuw met nieuwe moed en schreeuwt het uit op de top omdat je het gehaald hebt. Het is één van de strafste boeken die ik ooit las. DMZE is de visionaire beschrijving van een tijdsgewricht en het zogenaamde einde der Grote Ideologieën. De overgang van de Romantiek naar de Moderne Tijd. De Romantiek die met zijn nationalisme, teruggrijpen naar oudere waarden onherroepelijk zal leiden naar de Grote Oorlogen en de Moderniteit die niet de macht heeft deze ontwikkelingen een halt toe te roepen. De geschiedenis gaat zijn gang en individuen hebben hier geen vat op.

Allerlei zeer actuele dingen komen in het boek, dat geschreven werd vanaf 1921, aan bod:

Kritiek op populaire cultuur: met zijn uitwijdingen rond de "feuilleton-cultuur" zou Musil het even goed kunnen hebben over soaps of over allerlei tijdverdrijf op internet.

De "voorspelling" van het postmodernisme: de teloorgang van de grote ideologieën en de opkomst van het individu in de kunst leidden op het eind van de twintigste eeuw naar een postmoderne cultuur waarin geen waarden meer zijn dan die het ik nodig acht en met als ultieme consequentie het ontkennen van enige realiteit buiten de Tekst. (De hoofdpersoon zegt: "Wij zijn wat we lezen.")

De voorstelling is lang en vermoeiend. Een theaterzaal is hiervoor geen ideale locatie. Ik wil mijn lange benen kunnen strekken en koffie kunnen drinken terwijl ik geniet. Ik wil op de pauzeknop kunnen drukken als ik naar het toilet ga (onze papa heeft WEL al van de pauzeknop gehoord). Dit alles kan niet in de theaterzaal, die nochtans mooi is. De Vooruit is één van de mooiste gebouwen van Gent, vanbinnen en vanbuiten. In de pauze kijk ik alsmaar omhoog naar de schitterende gangen en vloeren.

Maar het stuk is dus net als het boek, een berg. Na afloop kan ik alleen maar zeggen: overweldigend. Tom Dewispelaere is de ideale Man zonder Eigenschappen Ulrich, de mens in al zijn banaliteit. Bloot en kwetsbaar als een Giacometti-beeldje.

Ik kijk toch al uit naar deel twee en drie van het stuk, als mijn H nog meewil.

Désirée

Tijdens onze trip naar Noorwegen kwam één naam elke dag wel eens ter sprake: Desirée...

"Desirée" van Annemarie Selenko, is het boek dat mijn teergeliefde wel duzend keer gelezen heeft. Ze kent het, denk ik, glad van buiten en nu in Noorwegen waren er vele gelegenheden om er uit te vertellen.

Het boek is het geromantiseerde verhaal van Bernhardine Eugénie Désirée Clary. Ze was ooit de verloofde van Napoleon Bonaparte en trouwde uiteindelijk met Jean-Baptiste Bernadotte, een vriend van Napoleon, die later gevraagd werd om koning van Zweden te worden. Noorwegen werd pas in 1905 onafhankelijk. Désirée is, koningin van zweden zijnde, de over...grootmoeder van de schone Astrid, de populaire gemalin van Leopold III.

Foto's Noorwegen

Hier de foto's van onze trip naar Noorwegen.

Foto's van het feest op 27-6-2010

Foto's van de Gouden Bruiloft van ons moeder en vader kan je hier bekijken.

speech op het feest 27-6-2010

Ann Christy zingt:

Men zegt van liefde dat ze zacht is
Als een lief en teder woord


Liefde is een talent. Net als tekenen. Je kan het of je kan het niet. En die van ons kunnen het! Kijk: 50 jaar is niet niks...Er wordt gefluisterd: ze hielden het zo lang vol met elkaar omdat ze niet beter konden krijgen, maar dat zijn grove leugens.

Nu zijn er altijd mensen die zeggen iedereen kan tekenen. Dat ze het dan maar eens tonen zeg ik.

Liefde is toewijding. Omgaan met je talent voor liefde, net als duurlopen. Niet iedereen is het gegeven een marathon te lopen. Daar moet je voor trainen. Niet dat ons vader bijvoorbeeld veel getraind heeft. Ik denk zelfs dat ons moeder de allereerste was. Maar ons moeder heeft WEL getraind, als je al haar verhalen mag geloven. Ze leerde dansen van haar pa PAKE, zo ging dat in die tijd, en bezocht de bals en kermisfeesten van het dorp. Zedig, dat wel, maar ze heeft gefeest en genoten. Het enige probleem was dat er soms toch mannen te kort bij kwamen tijdens het dansen en dan kon je hun engelse sleutel voelen die ze vreemd genoeg nog steeds op zak hadden. Nee, ons moeder kwam beslagen op het ijs toen ze ons vader tegenkwam.

50 jaar huwelijk is 50 jaar toewijding. Als ik zie hoe onze vader omging met ons ma in de periode dat ze in het ziekenhuis lag door de problemen met haar knieprothese. Dat is zuivere toewijding.

Als ik aan toewijding denk denk ik ook aan aan jezelf werken: een fijn recept voor een geslaagde relatie en leven is het volgende gebod :"Gij zult iets te doen hebben!" of anders gezegd "Wees ergens goed in". Het is gemakkelijk respect te hebben voor iemand als die ergens goed in is. Ons moeder is bijvoorbeeld achteraf beschouwd echt wel onze eigenste Jamie Oliver. Zij leerde het koken samen met haar Frans bij haar werkgever in Brussel. De familie van een begoed Industriëel waar de wereld voor haar openging. Als je er in opgroeit heeft dat niets te betekenen maar eens je aan het vergelijken gaat en eens kunt kijken wat overal elders de pot schaft dan weet je het wel. Wij hebben mij daar toch even het geluk gehad zo een lekkere kokkin in huis te hebben gehad.

Over ons vader zijn talenten hoeven we niet uit te wijden. Iedereen weet dat hij in hart en nieren een kunstenaar is. Die kunstenaar kende een tweede jeugd na zijn pensioen toen hij weer actief zijn talenten ging bijschaven door te pottenbakken, te aquarellen en te etsen...Maar kunstenaar is hij pas echt in zijn ziel. Ik ken niemand die zo een schone ziel heeft als hij. Hij veroordeelt niet, hij laat met zachtheid begaan en ziet dat het goed is...

Liefde is teamwork. Je doet het samen. Hoe dan ook samen, want liefde alleen is eigenliefde. Op je eentje zal er geen enkel spermacelletje een eicelletje tegenkomen om de mooie cyclus van het leven aan te gang te houden. Het zaad is niet op de rotsen gevallen weet je nog wel? We zitten samen in de boot. Dan kun je dus maar beter iets doen om die boot zo goed mogelijk vooruit te helpen. Maar denk er aan: er moet altijd een leider zijn: Men are the head of the family, women are the neck. Wherever the neck turns, the head follows...

Liefde is weggeven. Je geeft maar en je geeft maar. Je hele hebben en houden. Handenvol geld, energie en aandacht. Elk kind kost een huis zegt men wel eens. Die ouders van ons zullen ons qua goederen niet veel nalaten maar kijk eens wat voor moois ze achterlaten. Onszelf. Ze hadden ONS. Een kind is niet alleen een huis het is een huis dat zichzelf verbouwt en vernieuwt. En daarna zelf aan het geven kan beginnen. Liefde is dus geven en niet nemen zoals in het volgende verhaal: Ons moeder vertelde ons van een voorval op haar trouwfeest. Het was toen nog de gewoonte de tafels te voorzien van een voorraadje rookwaren. Toen zowat iedereen naar huis was deed grootmoeder alle tafels aan om de overschotten in haar tas te gooien en mee naar huis te nemen, terwijl ze toch betaald waren door ons ma en pa. We make a living by what we get, we make a life by what we give...

Nee, dan ons moeder: Zo kwam er vroeger regelmatig een nogal rafelige, zielige vertegenwoordiger langs van één of andere verffirma. Die kwam altijd overdag, terwijl hij wist dat pa dan niet thuis was. En dan kreeg hij soep met een broodje van ons ma precies zoals ze dat ook met een verloren gelopen kat zou doen.

Liefde is lachen. Met elkaar en om elkaar. We hebben wat afgelachen met z'n allen. Ons moeder nam meer dan eens het voortouw in scherts en onzedige grapjes. Tot onze vader er een rode nek van kreeg. Ons moeder gebruikte woorden waar zelfs Kabouter Wesley zou van blozen.

Als teken van liefde en genegenheid vond onze pa regelmatig tekeningen tussen zijn boterhammetjes met daarop blote ventjes met grote plassende piemels. Nog een geluk dat onze pa geen collega's had.

Ze schepte er bijvoorbeeld ook een sardonisch genoegen in haar vals gebit uit te doen en op het onverwacht breed naar onze pa te glimlachen aan tafel. Hij zag daar dus absoluut niet de humor van in...Wij wel!

Ook haar versie van "Strangers in the night" zal mij altijd bij blijven. Dit werd door haar vrij vertaald gezongen als "stronten in de nacht"...

Maar wij deden niet onder voor haar hoor. Zeker Hans en ik niet. Op een avond toen iedereen al naar boven was zetten we eens de hoofdschakelaar van de stroom af. Pa kwam met zijn kaarsje naar beneden in zijn pijama en zette de stroom weer aan. Grote verrassing: Hans en ik hadden ondertussen alle lichten aangedaan en alle radio's op het hoogste volume gezet. Feestje!

Liefde is praten. Com-mu-ni-ce-ren... Dat is iets wat we bij ons thuis nooit hebben afgeleerd. Er werd altijd gepraat. Zelden over koetjes en kalfjes. Des te meer over de wereld, de sterren en planeten, molecules, sterfelijkheid en menselijke onzekerheden...Op het moment dat ik als puber mijn ongeloof belijdde en niet meer ter kerke wilde gaan zorgde dat voor een zeldzaam moment van oplopend conflict maar er kwam discussie van. Openlijke discussie over de zin en de onzin van geloof en kerkelijkheid...

Ik wil eindigen met een platitude. Men zegt wel eens dat het tegengestelde van liefde, haat is, maar iedereen weet dat het eigenlijk onverschilligheid is. Dat is de hel. Als de liefde de hemel is, dan is de hel onverschilligheid. Een mentaliteit van het maakt allemaal niet uit. Op het moment dat het niet meer uitmaakt of je iets goed doet of iets slechts houdt het leven op. Ik wil maar zeggen. Al wat ons menselijk maakt is niet ons verstand, maar ons vermogen om lief te hebben. Het is de liefde die de kiem is van de moraal, het goede en het kwade. Daarzonder is het leven een hel. En nu komt het pas: de liefde zit ons in de genen net zoals het vermogen een taal te leren ook bij ons erfelijk materiaal hoort. Maar het is wel je opvoeding die je op de juiste manier leert liefhebben. Op een respectvolle, aandachtige manier liefhebben. Dat hebben jullie ons hebben voorgedaan, dat is het wat ik van jullie heb geleerd, daarvoor wil ik jullie danken.

Rodin of Claudel

Op de tentoonstelling van Gustave Van de Woestijne die ik samen met mijn oude vriend Claude bezocht hadden we een kort gesprek over het niveau van het werk van Camille Claudel vergeleken met dat van Rodin.
Claude was naar Gent gekomen speciaal voor het concert van ons koor: "Adieu my Native Shore" rond de Engelse Romantiek. Hij bezoekt mij wel regelmatig eens in de winkel als hij voor het werk in Gent moet zijn. Dus vervreemden zit er niet in. Claude is een trouwe vriend die, hoe ver hij ook woont, geen kans onbenut laat om de banden aan te halen. Het is trouwens hij die in het verleden meer dan één keer het initiatief nam om met de oud-studenten van het Horama eens samen te komen voor een etentje.
Dus kwam hij nu voor het concert naar Gent. Vermits we al langer het plan hadden om samen eens een tentoonstelling te doen kozen we voor die van Gustave Van de Woestijne, die op haar laatste benen liep.
Na het bezoek van de tentoonstelling liepen we nog even rond in de rest van het museum en kwamen zo de kop van Pierre de Wissant tegen van Rodin, die zich achterin het museum bevind, in de ronde galerij. Claude had eens een overzicht gezien van Camille Claudel, en zei dat hij haar werk eigenlijk beter vond dan dat van Rodin. Voilà. Deze discussie had in nog al eens gehad. Vlak na de film over Camille Claudel uit 1988 waren er zo ook wel wat mensen die dat vonden. Ik kan daar dus niet inkomen he... Ik vind dus het volgende: je moet persoonlijke ressentimenten en feiten over het leven van een kunstenaar los zien van wat hij maakt. DAT is het wat blijft, dat is het enige wat telt, zijn materieel voelbare maaksels. Rodin was waarschijnlijk een rotte scheefpoeper in relatie tot Claudel, maar dat weerhield hem er niet van tijdens en na zijn leven een moderne Michelangelo te zijn, een reus die de beeldhouwkunst voorgoed veranderde en haar tot de zijne maakte. Het is net zoals met Picasso, die had daar trouwens ook een duidelijke mening over. De kunstenaar is een vernietiger, hij maakt het onderwerp dat hij uitbeeldt kapot. Als hij een naakte vrouw schildert dan zal hij het onderwerp op een respectloze manier minimaliseren en haar bestaan ontkennen. Met bestaan bedoel ik dus existentie, gevoeligheden, vlees, echt menselijk leven. Het kunstwerk gaat daar aan voorbij. Het is een constructie die over de kunstenaar gaat, ZIJN inzichten, technische vonsten, kennis en kunde...
Vrouwen die met dergelijke monsters in aanraking kwamen hebben dat tot hun schade en schande kunnen vaststellen. Maar deze vaststelling maakt niet dat ze dan ook grote kunstenaars worden.

Jef Ogiers

Jef Ogiers

Joris:
"Onze Jef, twee jaar ouder dan ik zelf, was tijdens onze jeugd een eerste deugniet en ook dikwijls de pechvogel. Als er iets mispeuterd was was hij natuurlijk verdachte nummer één. Ik zelf heb daar nooit van geprofiteerd.

Op een mooie zomerdag, kwam hij aandraven met een pakje sigaretten Groene St Michel. Ik weet nog altijd niet hoe hij er aan gekomen is. We hadden toen nog geen zakgeld. En niemand was roker thuis.

Hij lokte me mee naar onze geliefde plek aan de Wingerbeek in Winge. Achter struikgewas konden we ongemerkt er lustig op los roken.

De gevolgen echter waren desastreus. Met een maag die protesteerde en geweldig tekeer ging en met een gezichtje dat vaalgeel kleurde van de misselijkheid dropen we al waggelend huiswaarts. Maar het meest erge moest nog komen. Ons ma, niet van gisteren, wist al gauw waar het schoentje neep. Blijkbaar waren we vergeten dat tabaksgeur ook in de kleren kruipt en ook je vingers bruin kleurde.

Ik hoor haar nog zeggen: ”wacht stouterikken, dit zeg ik aan pa.”. Ze zei dit nogaleens, maar ze deed het nooit. Maar ze deden wel hun effect die woorden en ze waren voldoende om het in je broek te doen van schrik als de naam van pa maar weerklonk.

Na ons gefouilleerd te hebben kwamen uit de zakken verwrongen rookstokjes tussen uitgedroogde tabak, knikkers een eikel en stof en veel zand of wat zit er nog allemaal in zo’n broekzakken...naarboven. Kortom, de bewijzen waren er. Als straf moesten we natuurlijk op ons knieen in de hoek en zweren nooit of nooit meer met dit soort praktijken te herbeginnen...

Zo groeiden we samen op, we deden samen onze plechtige communie, we werden samen misdienaar. Er is eens iets geweest met een fles miswijn. En de koster, in de sacristie de baas, ontdekte het geslurp aan de fles. Maar ja, ’t is waar ook, ik had beloofd de dader niet aan te wijzen en niet klikken.

In de gemeenteschool in Winge. Werden in oorlogstijd vitamienen aan de schoolgaande jeugd uitgereikt. Grote blikken dozen met de ronde pastillen, want zo zagen die rozekleurige vitamienen eruit, werden door een aangeduide leerling naar naburige klaslokalen gebracht. Tot een onbekende hand de doos indook en die hand welgevuld met pastilles in een broekzakje verdween. “ Oh ramp, Vitamienen tekort voor de volgende klas. “ Er moest een schuldige gevonden worden”. Met de vraag; “WIE HEEFT DE VITAMIENEN NAAR DIE KLAS GEDRAGEN? “ Het antwoord kwam er, maar ik had toch beloofd niet te klikken.

Knapen worden groter. En ik groeide sneller dan mijn broer. Dus,oorlogstijd betekent, niets verloren laten gaan. En de kleineren moesten de kleren van groteren verder verslijten.

Van mijn twaalfde had een enorme scheut gekregen. En ik werd dus groter dan Jef.

Die klederen verder afdragen zinde hem niet en meermaals was hierom groot dispuut en geween en geknars der tanden.

Jef was ook overal een graag geziene figuur. Zijn lijden weglachend, af en toe een kwinkslag en al eens een straffe mop: waren zijn handelsmerk en maakten van hem een gezellig iemand; Zijn kinderen en kleinkinderen waren zijn God. Hijhad er steeds de mond van vol.

Beste Jef, op 19 maart vierde men St- Jozef Uw patroonheilige. En patroon van een zachte dood. U bent zacht en in vrede mogen inslapen. "

George Dyson

We studeren met de KGOV "Four songs for sailors" in van George Dyson. Dat is een romantische componist uit Engeland, die mij tot nu toe totaal onbekend was. De eerste kennismaking is positief, het zijn vrij eenvoudige stukjes met thema's eigen aan de romantiek: de natuur, het leven van de matroos, de volledig fictieve projecties van de Romantische Ziel op de Theems en de Gewone Man. Deze verering van de natuur is typisch voor de artistieke stroming die aangeduid wordt met "Romantiek" en die natuurlijk niet te verwarren is met de huidige betekenis van dat woord. De muzikant, of kunstenaar in het algemeen, staat niet meer in dienst van een Koning of een God en dat zie je aan de thema's die mee evolueren met kennis van wetenschap en de ideeën uit de Verlichting. In se is de Romantiek zelfs een afkering van de Rede door toenmalige kunstenaars wat zichtbaar is in de meer subjectieve benadering van thema's. In de muziek zie je componisten als Wagner en Mahler die deze stroming in zijn eindpunt gestalte geven. In de filosofie komen we in deze periode Nietzsche, Schopenhauer, Rousseau tegen. In de wereldpolitiek leidt de Romantiek naar anti-semitisme, nationalisme, individualisme (zie ook Willem Kloos: "allerindividueelste espressie van de allerindividueelste emotie), overdreven verheerlijking van het verleden en twee Wereldbranden.
George Dyson heeft geleefd tot in 1964 en ik ondekte dat hij een bekende zoon heeft die nog steeds leeft nl. Freeman Dyson, een vermaard fysicus die een paar keer optrad als spreker in de legendarische televisiereeksen die Wim Kayzer in de jaren 80 en 90 voor de VPRO maakte. Dat is toch een wonderlijke link naar het heden. Het betreft "Een schitterend ongeluk" uit 1993 en "Van de Schoonheid en de troost" uit 2000. De heer Kayzer maakte wonderlijke, intrigerende stukken die de beste benadering zijn van lezen op het kleine scherm, waarbij hij als een nederige Socrates zijn gesprekspartners de pieren uit de neus vroeg. In se was het saaie televisie; een hoofd dat praat tegen een donkere achtergrond, meer gebeurde er niet in. Maar wat die hoofden allemaal vertelden, dat was niet mis. Zo was er Oliver Sachs, de neuropsychiater, die ook deel uitmaakte van het panel in "Een schitterend ongeluk". Hij is schrijver van boeken als "De man die zijn vrouw voor een hoed hield" en het met De Niro en Robin Williams verfilmde "Awakenings"(vertaald als "ontwaken in verbijstering"). Het eerste boek vertelt op een grandioze, erudiete maar altijd menselijke manier over psychische afwijkingen die Sachs in zijn praktijk van neurypsychiater tegenkomt. Freeman Dyson vertelt in de reeks over zijn deelname als wetenschapper aan Bomber Command, een project in WOII dat tot doel had Duitsland via bombardementen vanuit het VK de destabiliseren en zo het einde van de oorlog te bespoedigen.
Maar we wijken af: George Dyson !
Dyson behoort in Engeland tot het nationaal erfgoed. Hij componeerde ongeveer 50 werken die deel uitmaken van de liturgie van de Church of England, waaronder twee volledige cantica voor 's morgens en 's avonds, alsmede een opmaak voor de avonddienst in Cminor voor hoge jongensstem. Avonddiensten blijven erg populair in de Engelse kerken en kathedralen en ze maken deel uit van het gekende koorrepertorium. Zijn composities werden soms omschreven als ambachtelijk, soms met diep gevoel maar nooit toekomstgericht qua idioom.
Sprekend voor zijn populariteit tijdens zijn leven is de toekenning van de titel van Ridder in 1941.

Haiti

De ambassadeur van Haiti in Belgie kwam op de uitzending 12/12 vertellen dat het niet waar is dat de Amerikanen de boel overnamen na de aardbeving en dat dus de regering de touwtjes stevig in handen heeft. Staalhard liegen heet zoiets, nota bene op een benefietshow om zijn land te steunen die meer dan 10 miljoen euro opbracht. Lees maar eens hoe goed de Haitiaanse regering te touwtjes in handen had VOOR de aardbeving.

VEEL te goed

Onze kinderen hebben het goed, wat zeg ik? VEEL te goed. Lees maar onderstaand bericht en huiver.

Een vrouw uit Georgia heeft haar zoon gedwongen om zijn troetelhamster dood te slaan omdat de knaap naar huis was gekomen met een slecht rapport. De twaalfjarige jongen moest woensdag het diertje afmaken met een hamer. Dat meldt The Atlanta Journal-Constitution.Gisteren vertelde de jongen over de gruwelijke straf aan zijn leraar. Die lichtte de politie en de kinderbescherming in. De moeder, de 38-jarige Lynn Middlebrooks Geter, werd vandaag gearresteerd. Ze wordt beschuldigd van dieren- en kindermishandeling.

Cleo in potlood door onze pa.

Memories, aflevering 18

Onze pa vertrouwt de blog het volgende toe:

" En wie ben ik?"


Ik heb me altijd heel moeilijk kunnen aanpassen aan b.v; een nieuwe school, na de verhuis geintegreerd geraken in een nieuwe maatschappij, vrienden maken, In een groep mensen voelde ik mij nooit op mijn gemak.
Ik had ook complexen. Ik had zo een gevoel dat ik een te grote gestalte had, en dat iedereen me daardoor aankeek. Ik kreeg ook vaak zoiets zoals "hé lange" naar het hoofd geslingerd. En toen ik voor het eerst met een brilletje op de neus op het toneel kwam werd ik er aardig mee voor de gek gehouden. Het brilletje werd zelfs eens van mijn neus getrokken en weg geslingerd!!!
Pesterijen op school zullen wel altijd bestaan hebben en vroeger nog frequenter. Maar daarover niet gezeurd...
Legerdienst is misschien overbodig, maar toch is het voor sommige individuen een noodzakzelijk kwaad. Discipline wordt er aangekweekt, zelfstandigheid ook.
Stilaan krijg je toch contacten. En de eersten blijven gewoonlijk tot aan het afzwaaien. Je kiest voor je gelijke.
Het leven gaat zijn gang. Je wringt je in alle bochten. Soms grillige. Een val kan pijn doen. Maar je krabbelt weer recht. En je begint een nieuwe start. En je wordt er sterker van.
Ook een relatie verandert je leven. Het krikt je vertrouwen op. Je ondergaat een metamorphose. Het gras wordt groener en de lucht wordt helderder. Je ziet alles door een andere bril. Voor het eerst maak je planning en je bouwt aan je toekomst. Ieder op “zijn” niveau. Je zoekt wat waar je goed in bent en wat je denkt meester te kunnen. Zo kom je soms in een wereldje terecht waaraan je eertijds nooit aan dacht. Je werkt je op ,je volgt bijlessen waar je zin in hebt. Soms om je te vervolmaken in je vak anders ook om bij te schaven waar je talent voor hebt. Tijd is geld, je verprutst hem niet, en het is nooit te laat om bij te leren.
Hetgeen me heel gelukkig maakte was de geboorte van een kind. Nieuw leven zien ontstaan is ontroerend. Het maakte me blij.
Kinderen krijgen kinderen en je ziet dat het goed is.
Een leven moeten weggeven maakt je verdrietig. Het knaagt aan je en geraakt het moeilijk kwijt.
Het leven is als een medaille, de ene zijde is nooit zo mooi als d’ andere.

"Het leven stoot je om en helpt je op,
Als een horzel steekt het je,
En het streelt je als je geliefde,

Het versiert je huis,
Met de guirlandes van het voorjaar,
En het doet je vluchten voor de kou,

Het jaagt je angst aan,
In het holst van de nacht
En zegent je met
De heldere genade van het morgenlicht,

Het vult je hart tot aan de rand,
Met blijdschap,
En doet je schreien als een kind,

Het rumoert in je
Met haar zinnelijke bombardon,
En het fluistert je een schietgebedje in,
Als je aan’t sterven bent,

O wonder
Dat ik onnozele
Dit grandioze leven,leven mag..
Toon Hermans"

Soms stel je je vragen over je aanpak tijdens je leven.
Zou ik het toch nog doen zoals in het verleden? Of zou ik dit of dat, of zus of zo doen?
Vragen die geen steek laten. De omstandigheden waren misschien anders en of de mogelijkheden verschillend.. Als je maar voldaan bent en ziet dat het goed was.

Pa.