Onze pa vertrouwt de blog het volgende toe:
" En wie ben ik?"
Ik heb me altijd heel moeilijk kunnen aanpassen aan b.v; een nieuwe school, na de verhuis geintegreerd geraken in een nieuwe maatschappij, vrienden maken, In een groep mensen voelde ik mij nooit op mijn gemak.
Ik had ook complexen. Ik had zo een gevoel dat ik een te grote gestalte had, en dat iedereen me daardoor aankeek. Ik kreeg ook vaak zoiets zoals "hé lange" naar het hoofd geslingerd. En toen ik voor het eerst met een brilletje op de neus op het toneel kwam werd ik er aardig mee voor de gek gehouden. Het brilletje werd zelfs eens van mijn neus getrokken en weg geslingerd!!!
Pesterijen op school zullen wel altijd bestaan hebben en vroeger nog frequenter. Maar daarover niet gezeurd...
Legerdienst is misschien overbodig, maar toch is het voor sommige individuen een noodzakzelijk kwaad. Discipline wordt er aangekweekt, zelfstandigheid ook.
Stilaan krijg je toch contacten. En de eersten blijven gewoonlijk tot aan het afzwaaien. Je kiest voor je gelijke.
Het leven gaat zijn gang. Je wringt je in alle bochten. Soms grillige. Een val kan pijn doen. Maar je krabbelt weer recht. En je begint een nieuwe start. En je wordt er sterker van.
Ook een relatie verandert je leven. Het krikt je vertrouwen op. Je ondergaat een metamorphose. Het gras wordt groener en de lucht wordt helderder. Je ziet alles door een andere bril. Voor het eerst maak je planning en je bouwt aan je toekomst. Ieder op “zijn” niveau. Je zoekt wat waar je goed in bent en wat je denkt meester te kunnen. Zo kom je soms in een wereldje terecht waaraan je eertijds nooit aan dacht. Je werkt je op ,je volgt bijlessen waar je zin in hebt. Soms om je te vervolmaken in je vak anders ook om bij te schaven waar je talent voor hebt. Tijd is geld, je verprutst hem niet, en het is nooit te laat om bij te leren.
Hetgeen me heel gelukkig maakte was de geboorte van een kind. Nieuw leven zien ontstaan is ontroerend. Het maakte me blij.
Kinderen krijgen kinderen en je ziet dat het goed is.
Een leven moeten weggeven maakt je verdrietig. Het knaagt aan je en geraakt het moeilijk kwijt.
Het leven is als een medaille, de ene zijde is nooit zo mooi als d’ andere.
"Het leven stoot je om en helpt je op,
Als een horzel steekt het je,
En het streelt je als je geliefde,
Het versiert je huis,
Met de guirlandes van het voorjaar,
En het doet je vluchten voor de kou,
Het jaagt je angst aan,
In het holst van de nacht
En zegent je met
De heldere genade van het morgenlicht,
Het vult je hart tot aan de rand,
Met blijdschap,
En doet je schreien als een kind,
Het rumoert in je
Met haar zinnelijke bombardon,
En het fluistert je een schietgebedje in,
Als je aan’t sterven bent,
O wonder
Dat ik onnozele
Dit grandioze leven,leven mag..
Toon Hermans"
Soms stel je je vragen over je aanpak tijdens je leven.
Zou ik het toch nog doen zoals in het verleden? Of zou ik dit of dat, of zus of zo doen?
Vragen die geen steek laten. De omstandigheden waren misschien anders en of de mogelijkheden verschillend.. Als je maar voldaan bent en ziet dat het goed was.
Pa.
woensdag 13 januari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten