Rodin of Claudel

Op de tentoonstelling van Gustave Van de Woestijne die ik samen met mijn oude vriend Claude bezocht hadden we een kort gesprek over het niveau van het werk van Camille Claudel vergeleken met dat van Rodin.
Claude was naar Gent gekomen speciaal voor het concert van ons koor: "Adieu my Native Shore" rond de Engelse Romantiek. Hij bezoekt mij wel regelmatig eens in de winkel als hij voor het werk in Gent moet zijn. Dus vervreemden zit er niet in. Claude is een trouwe vriend die, hoe ver hij ook woont, geen kans onbenut laat om de banden aan te halen. Het is trouwens hij die in het verleden meer dan één keer het initiatief nam om met de oud-studenten van het Horama eens samen te komen voor een etentje.
Dus kwam hij nu voor het concert naar Gent. Vermits we al langer het plan hadden om samen eens een tentoonstelling te doen kozen we voor die van Gustave Van de Woestijne, die op haar laatste benen liep.
Na het bezoek van de tentoonstelling liepen we nog even rond in de rest van het museum en kwamen zo de kop van Pierre de Wissant tegen van Rodin, die zich achterin het museum bevind, in de ronde galerij. Claude had eens een overzicht gezien van Camille Claudel, en zei dat hij haar werk eigenlijk beter vond dan dat van Rodin. Voilà. Deze discussie had in nog al eens gehad. Vlak na de film over Camille Claudel uit 1988 waren er zo ook wel wat mensen die dat vonden. Ik kan daar dus niet inkomen he... Ik vind dus het volgende: je moet persoonlijke ressentimenten en feiten over het leven van een kunstenaar los zien van wat hij maakt. DAT is het wat blijft, dat is het enige wat telt, zijn materieel voelbare maaksels. Rodin was waarschijnlijk een rotte scheefpoeper in relatie tot Claudel, maar dat weerhield hem er niet van tijdens en na zijn leven een moderne Michelangelo te zijn, een reus die de beeldhouwkunst voorgoed veranderde en haar tot de zijne maakte. Het is net zoals met Picasso, die had daar trouwens ook een duidelijke mening over. De kunstenaar is een vernietiger, hij maakt het onderwerp dat hij uitbeeldt kapot. Als hij een naakte vrouw schildert dan zal hij het onderwerp op een respectloze manier minimaliseren en haar bestaan ontkennen. Met bestaan bedoel ik dus existentie, gevoeligheden, vlees, echt menselijk leven. Het kunstwerk gaat daar aan voorbij. Het is een constructie die over de kunstenaar gaat, ZIJN inzichten, technische vonsten, kennis en kunde...
Vrouwen die met dergelijke monsters in aanraking kwamen hebben dat tot hun schade en schande kunnen vaststellen. Maar deze vaststelling maakt niet dat ze dan ook grote kunstenaars worden.