Hans:
"Ze was 8 weken toen Vera haar ging halen bij mensen in Wommersom. Ze wou graag een hondje, om mee te nemen naar bij mij in Tienen, als gezelschapsdier. Ze haalde haar precies op de dag dat Ulla Werbrouck goud behaalde op de Olympische spelen van Atlanta, zo komt ze aan haar naam.
3 à 4 jaar heeft ze hier in Tienen gewoond. We hebben er veel plezier mee gehad. Na 4 jaar ging Ulla mee naar Zepperen, want Vera had een vriend (Dirk) leren kennen. Maar omdat Ulla in Zepperen niet zo blij was, besloten Ma en Pa om haar te adopteren, en namen haar dus mee naar Wommersom. Daar had Ullake de fijnste tijd van haar leven. Maar Ullake is er niet meer. Ze had wat hartproblemen. Een bezoekje aan de kapper, de rit in de wagen, was wat teveel voor haar geworden. Haar hartje kon de stress niet meer aan.
3 à 4 jaar heeft ze hier in Tienen gewoond. We hebben er veel plezier mee gehad. Na 4 jaar ging Ulla mee naar Zepperen, want Vera had een vriend (Dirk) leren kennen. Maar omdat Ulla in Zepperen niet zo blij was, besloten Ma en Pa om haar te adopteren, en namen haar dus mee naar Wommersom. Daar had Ullake de fijnste tijd van haar leven. Maar Ullake is er niet meer. Ze had wat hartproblemen. Een bezoekje aan de kapper, de rit in de wagen, was wat teveel voor haar geworden. Haar hartje kon de stress niet meer aan.
Ocharme... die Ulla, We zullen haar missen,
Grtjs Hans..."
Grtjs Hans..."
2 opmerkingen:
Als het leven dat Ulla bij Ma en Pa had een hondenleven was, dan teken ik voor zo een hondenleven. Een bourgondisch leven, een leven als God in Vrankrijk (sic), dat is wat het hondje Ulla in Wommersom had.
Ach het zijn altijd de besten die eerst gaan. Zo zit Hans nog steeds opgescheept met het mormel Vicky, wij met Jos de kater en Vera met Dirk...
Oude bomen hakt men om,
verslenste bloemen rukt men uit de grond,
maar levende wezens die je ontvallen laten een leemte na.
Ulla was een zacht en aangenaam levend wezen,
Ma en Pa,
Een reactie posten