Ik had mijn job nog steeds in de CitriqueBelge. En echtgenote Luke ging wekelijks kuisen bij Huysecom, later ook bij de echtgenoten Logist.
Al gauw maakten we ons huisje gezellig en zo ontstond er ergens een huisje “Weltevree”.
April betekent ook Lente. Lente !!! De natuur bloeit open. Alles herleeft. De bomen krijgen stilaan een nieuw kleedje aangetrokken. De eerste voorjaarsbloemen ontluiken, en kleuren het frisse groen.
Alle levende wezens bouwen zoals wij aan een gezellig nestje. Er komt nieuw en jong leven !!
En in Mei .... was het zo ver. Het viel niet op de rotsen! En net zoals de natuur raakten ook “wij” zwanger van ons eerste kind. Zwanger, voor mijn ouders hun eerste kleinkind! Wat een blijde gebeurtenis ook voor hen, hun vreugde kon niet op. Je leven veranderd, je word een ander mens. Het klinkt als zachte muziek in je oren. “Het is zover”. Alles lijkt anders. De kleuren worden intenser. Het gras groener.
Het kinderkamertje wordt hehangen met leuke stripfuurtjes van Walt Disney. Op het bedje prijkt Donald Duck in al zijn glorie. Hij schijnt te roepen “welkom Baby". Alles wordt in gereedheid gebracht.
De toekomstige moeder krijgt een mooi rond buikje. Met haar slanke uitstraling hadden vele buren het zwanger zijn nog niet in de gaten. Haar zwangerschap verliep prima.
Maar, landsverdediging kwam op het ambetante idee mij in de maand september op kamp te sturen voor acht dagen naar Leopoldsburg. Het leek erop, dat ze mij, door mijn huwelijk, ergens terug op het spoor waren gekomen. Ik vond het van landsverdediging, niet zo’n puik idee. We hadden wel het geluk aan onze zijde, dat onze week op kamp verliep bij magnifiek weder, met temperaturen van om en bij de zeven- à achtentwintig graden. En toch hadden we liever "bij moeder thuis gebleven". Want als je denkt dat dit kamp om iets nuttigs ging. Mis hoor! Hele dagen niksen, het bos intrekken, wat theorie van "Hoe we het Russische gevaar" zouden aanpakken en kortwieken, om dan op onze luie zij onder de mooie oker en siennakleurige septembertinten bijna weg te dommelen van pure verveling. Of is dit ook een manier van het land te dienen? ’t Zal wel zo wezen zeker.
Het werd na die acht dagen hoe dan ook een blij wederzien. Ons toekomstig moedertje had al die tijd bij mijn ouders doorgebracht. Baby was ook blij met mijn thuiskomst. Ik voelde hem ook bewegen en ’t was alsof ie al stampend mij ook welkom heette.
Baby werd verwacht in februari van 1961. We keken er naar uit, wie zou niet, op een koude wintermaand! Maar ook dat viel mee. Het was uiterst zacht voor een februari maand.
Op zondagnacht 12 februari rond de tweeen begonnen de weeen. We verwittigden onze huisdokter. Dr Vandeborne die ons meteen aanraadde maar onze voorzorgen te nemen en naar het stedelijk gasthuis te vertrekken. De Dokter was wel heel tegemoetkomend en bracht ons zelve naar Tienen om Dr Sacreas, die de bevalling zou uitvoeren, te assisteren. Het zou Dr Vandeborne’s eerste bevalling worden als huisdokter.
Carine Francoise Victorine ziet het levenslicht. Francoise: omdat haar peter, mijn vader, Francois-Emiel heette, Victorine komt dan van haar meter.
Na exact bijna 15 uur zag onze eerste dochter het levenslicht. Het was een flinke baby. Gewicht 3,200kg. De verlossing was een feit. Een langdurende bevalling maar een rustige baby, was ons kind. En er was eindelijk eens een meisje in de familie van Ogiers – DeBruyne. Het gevoel vader te zijn is een unieke gebeurtenis. Ik herinner me de jonge moeder haar eerste woorden na de geboorte. "Nu heb je al een heel grote verantwoordelijkheid Joris!"
Onze Pa en Ons Ma waren ook heel gelukkig met hun eerste kleindochter. Bompa Ogiers werd de peter en grootmoeder Victorine Smets , ma’s moeder, de doopmeter. Onze dochter kreeg het doopmanteltje om waarin ik en mijn broers ook gedoopt werden. In dat zelfde jaar werd ook Mijn broer Jozef zijn zoon, Harry, geboren.
Al gauw maakten we ons huisje gezellig en zo ontstond er ergens een huisje “Weltevree”.
April betekent ook Lente. Lente !!! De natuur bloeit open. Alles herleeft. De bomen krijgen stilaan een nieuw kleedje aangetrokken. De eerste voorjaarsbloemen ontluiken, en kleuren het frisse groen.
Alle levende wezens bouwen zoals wij aan een gezellig nestje. Er komt nieuw en jong leven !!
En in Mei .... was het zo ver. Het viel niet op de rotsen! En net zoals de natuur raakten ook “wij” zwanger van ons eerste kind. Zwanger, voor mijn ouders hun eerste kleinkind! Wat een blijde gebeurtenis ook voor hen, hun vreugde kon niet op. Je leven veranderd, je word een ander mens. Het klinkt als zachte muziek in je oren. “Het is zover”. Alles lijkt anders. De kleuren worden intenser. Het gras groener.
Het kinderkamertje wordt hehangen met leuke stripfuurtjes van Walt Disney. Op het bedje prijkt Donald Duck in al zijn glorie. Hij schijnt te roepen “welkom Baby". Alles wordt in gereedheid gebracht.
De toekomstige moeder krijgt een mooi rond buikje. Met haar slanke uitstraling hadden vele buren het zwanger zijn nog niet in de gaten. Haar zwangerschap verliep prima.
Maar, landsverdediging kwam op het ambetante idee mij in de maand september op kamp te sturen voor acht dagen naar Leopoldsburg. Het leek erop, dat ze mij, door mijn huwelijk, ergens terug op het spoor waren gekomen. Ik vond het van landsverdediging, niet zo’n puik idee. We hadden wel het geluk aan onze zijde, dat onze week op kamp verliep bij magnifiek weder, met temperaturen van om en bij de zeven- à achtentwintig graden. En toch hadden we liever "bij moeder thuis gebleven". Want als je denkt dat dit kamp om iets nuttigs ging. Mis hoor! Hele dagen niksen, het bos intrekken, wat theorie van "Hoe we het Russische gevaar" zouden aanpakken en kortwieken, om dan op onze luie zij onder de mooie oker en siennakleurige septembertinten bijna weg te dommelen van pure verveling. Of is dit ook een manier van het land te dienen? ’t Zal wel zo wezen zeker.
Het werd na die acht dagen hoe dan ook een blij wederzien. Ons toekomstig moedertje had al die tijd bij mijn ouders doorgebracht. Baby was ook blij met mijn thuiskomst. Ik voelde hem ook bewegen en ’t was alsof ie al stampend mij ook welkom heette.
Baby werd verwacht in februari van 1961. We keken er naar uit, wie zou niet, op een koude wintermaand! Maar ook dat viel mee. Het was uiterst zacht voor een februari maand.
Op zondagnacht 12 februari rond de tweeen begonnen de weeen. We verwittigden onze huisdokter. Dr Vandeborne die ons meteen aanraadde maar onze voorzorgen te nemen en naar het stedelijk gasthuis te vertrekken. De Dokter was wel heel tegemoetkomend en bracht ons zelve naar Tienen om Dr Sacreas, die de bevalling zou uitvoeren, te assisteren. Het zou Dr Vandeborne’s eerste bevalling worden als huisdokter.
Carine Francoise Victorine ziet het levenslicht. Francoise: omdat haar peter, mijn vader, Francois-Emiel heette, Victorine komt dan van haar meter.
Na exact bijna 15 uur zag onze eerste dochter het levenslicht. Het was een flinke baby. Gewicht 3,200kg. De verlossing was een feit. Een langdurende bevalling maar een rustige baby, was ons kind. En er was eindelijk eens een meisje in de familie van Ogiers – DeBruyne. Het gevoel vader te zijn is een unieke gebeurtenis. Ik herinner me de jonge moeder haar eerste woorden na de geboorte. "Nu heb je al een heel grote verantwoordelijkheid Joris!"
Onze Pa en Ons Ma waren ook heel gelukkig met hun eerste kleindochter. Bompa Ogiers werd de peter en grootmoeder Victorine Smets , ma’s moeder, de doopmeter. Onze dochter kreeg het doopmanteltje om waarin ik en mijn broers ook gedoopt werden. In dat zelfde jaar werd ook Mijn broer Jozef zijn zoon, Harry, geboren.
Tot zover dit gedeelte.
Pa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten