De dwang van de esthetische norm.

Er zijn een aantal dingen waar ik in de verkoop maar geen vat op krijg, en die mij bovenmatig frustreren. Eén daarvan is irrationaliteit bij de klant. Ik kan er nog steeds niet goed de vinger opleggen, maar ik kan een paar voorbeelden geven.
Mevrouw wil haar houten parket blank, mat én onbeschermd houden. Een architect heeft haar hiertoe een manier van werken aan de hand gedaan: bleken met javel en droogwrijven met de dweil. Het parket slaat grijs uit, mooi! Vervolgens blijft het hout onbeschermd en wordt alleen onderhouden met zuiver water. In de gangen waar veel mensen lopen krijg je zo een grauwe vervuiling die diep in het hout kruipt (hout is onbeschermd) en loop je bovendien het hout weg! (hout is onbeschermd). Je zou dan zeggen, dat mens ziet in dat deze werkwijze niet de juiste is en gaat op zoek naar een oplossing op basis van empirische feiten. Maar NEEN! De werkwijze is de juiste want de architect heeft het zo gezegd. Een hint in de richting van een trip-trap olie en onderhoud met zeep om de vloer te beschermen wordt bijna onthaald op hysterisch gekrijs.
Deze irrationaliteit dus... Wat is dit? Ik heb gemerkt dat je het vooral tegenkomt bij mensen die bezeten zijn door een esthetische norm en hun leven hier helemaal rond inrichten. Dit ook in combinatie met een gebrek aan iq. Het gaat bovendien ook dikwijls over meer dan begoede mensen. Het vast idee geeft deze mensen een houvast waar ze niet van afwijken. Een plan dat hun de weg wijst in het duistere bos.

Nog zo'n voorbeeld is de keuze van borstels en waarvoor ze moeten dienen. Iemand heeft ergens gelezen dat een bepaalde borstel of penseel MOET gebruikt worden voor die of deze taak. Meestal is dat ook wel zo, maar vooral in de kunstbranche zijn mensen soms argwanend als een bepaalde borstel bvb te GOEDKOOP is, zelfs al voldoet hij qua haartype en vorm aan de eisen van de job. Waar is de rede hier? Waarom denkt zo iemand niet zelf na en beslist hij op basis van objectieve factoren. Ik denk wel dat ik het weet. Het is natuurlijk juist in kunst-middens dat mensen vaak beslissingen nemen op basis van hun gevoel. Dat is hun sterkste kant. Dikwijls missen ze het vermogen om veel variabelen naast elkaar te zetten en zo een afweging te maken. Dus kiezen ze een hoofdkenmerk of een oordeel van een authoriteit en dragen dit mee als plan in het donkere bos...
Ik denk dat ik een beetje te "autistisch" ben om hierin mee te kunnen.