Nonkel Paul

Onze pa stuurt het volgende door:
"Herinneringen aan broer Paul.
Als knaap was Pol een stille jongen, ietwat schuchter en introvert.
Na de gemeenteschool van St-Joris –Winge werd hij leerling aan het Koninklijk Atheneum te Leuven.
Een foute keuze bleek achteraf. Hij werd het volgende schooljaar overgeplaatst naar de S P A S
Een technische school in Leuven. Hij behaalde er het diploma van paswerker-draaier.
Ondertussen nam W O 2 een einde en maar goed ook. De ouderdom van 18 jaar bereikt en Paul
zou werkplichtig worden voor de Duitse bezetter. Door nakende bevrijding ontsnapte Paul op
het nippertje hieraan. Met een diploma in de hand kon hij dus ergens beginnen werken als
metaalarbeider, doch daar had hij geen zin naar. Liever een carriére in het Belgisch leger. Na
aanwerving en oproeping werd hij naar Ierland gestuurd voor een zesmaandenlange opleiding tussen de noordierse schapen. Achteraf zwoer hij bij hoog en laag nooit nog schapenvlees te eten. Alle dagen schapenragout werd hem toch iets teveel en dit kwam dus nooit meer op zijn
menu’s.
Na Ierland kwam ie dus terecht in een eenheid in Duitsland. Respectievelijke eenheden waren
Aarlen, Turnhout, Antwerpen, en ten laatste Heverlee. Van daaruit volgde zijn op ruststelling.
Hiertussenin, voor zijn uitwijken naar Duitsland waren wij door de pensionnering van vader
Emile verhuisd van St-Joris-Winge naar Overlaar, toen nog een gehucht van Hoegaarden.
Het was daar dat Pol de liefde ontdekte. Hélène Veulemans was de persoon met wie hij liefde
en leed wou delen. Ze trouwden en trokken in bij Hélène wiens vader daar ook nog woonachtig
was..
Van de buren aldaar kreeg Paul algauw de sympathie mee:
Steeds vriendelijk, beleefd, altijd bereidwillig en zich ten dienste stellen van de parochie was
zijn leuze.
Paul en Hélène hielden veel van reizen. Genieten van kunst en natuur. Jammer voor hen dat ze kinderloos bleven. Na het overlijden van Heléne raakte hij toch wat vereenzaamd. Kwam daar nog een hartoperatie bij en valpartijen waren oorzaak van immobiliteit, na een schouderbreuk zag hij zich genoodzaakt een onderkomen te zoeken in een rusthuis.
Het Neerhof te Brakel werd zijn nieuwe thuis. Ook daar genoot hij respect van eenieder. Hij had een goede band met een naaste buurvrouw Denise. Ik kreeg van haar onlangs een kaartje als erkenning aan Paul. Ze schreef het volgende: "Aan de familie Ogiers Joris en Lucie. Hartelijke dank voor het toegezonden laatste afscheid van Paul (Ik had haar een kaartje met foto van Paul als dankbetuiging opgestuurd). Hij was werkelijk een persoon uit de duizend, en voor mij een lieve vriend, getekend, Denise, uit het « Neerhof »te Brakel –Elst.
Ons recentste bezoek dateerde een paar weken voor zijn overlijden. 5 juli laatstleden. Tussen een paar flinke potten Hoegaarden sleten we nog een paar fijne uurtjes, bij goei weder in de tuin van het rusthuis. We hadden nooit het idee dat het ons laatste ontmoeting ging worden. Paul ontviel ons heel onverwacht. Rust in vrede Paul."