Michael, Farah...

Ik zou in de grond zakken van schaamte moest mijn broer mijn dood aankondigen zoals Jermaine dat deed voor zijn broertje. "Mijn broer, Michael Jackson, the King of Pop is overleden.", zo drukte hij zich uit. Ik ben natuurlijk ook geen King of Pop, ook waar. Maar MJ is dat voor mij ook niet, hij was enkel de koning in zijn zelfgebouwde Rijk der Eenzaamheid, met zijn akelige zoektocht naar een perfect blank uiterlijk en daarbij komend de totale ontkenning van zijn eigen roots. WAT een rolmodel voor de afro-amerikanen. Ook de muziek van de man doet me weinig of niets, met zijn afwezigheid van relevante thema's. Een krampachtige leugen, de hele persoon.
Iets erger (niet veel) vind ik het overlijden van Farah Fawcett. Haar groene ogen keken mij een jaar lang aan van op de bladwijzer van mijn schoolagenda, de tijd dat "The six million dollar man" mijn rivaal en idool was. Kuise, droge verlangens uit een onschuldig tijdperk.