Ik zou in de grond zakken van schaamte moest mijn broer mijn dood aankondigen zoals Jermaine dat deed voor zijn broertje. "Mijn broer, Michael Jackson, the King of Pop is overleden.", zo drukte hij zich uit. Ik ben natuurlijk ook geen King of Pop, ook waar. Maar MJ is dat voor mij ook niet, hij was enkel de koning in zijn zelfgebouwde Rijk der Eenzaamheid, met zijn akelige zoektocht naar een perfect blank uiterlijk en daarbij komend de totale ontkenning van zijn eigen roots. WAT een rolmodel voor de afro-amerikanen. Ook de muziek van de man doet me weinig of niets, met zijn afwezigheid van relevante thema's. Een krampachtige leugen, de hele persoon.
Iets erger (niet veel) vind ik het overlijden van Farah Fawcett. Haar groene ogen keken mij een jaar lang aan van op de bladwijzer van mijn schoolagenda, de tijd dat "The six million dollar man" mijn rivaal en idool was. Kuise, droge verlangens uit een onschuldig tijdperk.
zaterdag 27 juni 2009
dinsdag 23 juni 2009
80 is prachtig
Donderdag was het de verjaardag van ons moeder.
80.
Moeders verjaardag roept bij ons in de familie al heel ons leven donkere wolken op die het gezapige dagelijkse leven in een mum van tijd in een moeras kunnen veranderen waar je zonder professionele hulp niet uitkomt. We lopen er met zijn allen dus instinctief met een grote boog omheen. In ons collectief onbewuste is het een no-go zone die afgespannen is met zwart-gele linten en paaltjes met oranje zwaailichten er bij.
Een van de moedigen die vorige donderdag zo onbeschaamd was aan te bellen met een doosje pralines was Tante Jacqueline. Het arme mens werd zowat de straat op geschopt, met chocolaatjes en al.
Toch hadden we - op initiatief van Carine - het plannetje opgevat met zijn vieren donderdagavond present te zijn aan de nummer 84 in Wommersom. Toen Vera de afloop van Jacquelines bezoek ter ore kwam belde ze mij in de loop van de namiddag nog op: "Gaan we?"
Carine was de onverschrokkene die als eerste langsging en mij sms-te dat de coast clear was.
Het werd een heel gezellige avond.
Onze Hans moest iets vroeger dan gewoonlijk naar zijn nachtshift, waardoor we hem en zijn liefdesleven ongehinderd door de mangel konden halen. Maar meer nog was ons ma aan het woord met haar herinneringen aan verre verledens.
Zo was er het verhaal van een éénentwintigste verjaardag. Het meisje Lucie was aan het werk bij haar rijke bazen in Brussel. Ze had het getroffen bij de familie. Ze was er nooit "la bonne", maar Lucie. Ze leerde er feestelijk te koken en ze leerde Frans. Er was een diner met vele genodigden. Lucie stond in de keuken, schepte nog een tweede keer op, deed de ronde met de wijn. In de keuken kreeg ze het bezoek van één van de dames. Quel âge avez-vous, mademoiselle? was de vraag. Vingt-et-un, madame, vingt-et-un, aujourd'hui. Onder de bordje vond de mademoiselle die middag bij het afruimen een dubbele fooi. Het geld moest op, want ze moest het anders toch afgeven aan haar moeder thuis. Een mantelpakje en een bezoek aan een dure kapper. Een dag om nooit te vergeten blijkbaar...
Het werd dus een heel gezellige avond. Met feestelijke drankjes en koffie met chocolaatjes en met een moeder die voor het eerst in jaren op zo'n ontspannen manier haar verjaardag vierde.
80.
Moeders verjaardag roept bij ons in de familie al heel ons leven donkere wolken op die het gezapige dagelijkse leven in een mum van tijd in een moeras kunnen veranderen waar je zonder professionele hulp niet uitkomt. We lopen er met zijn allen dus instinctief met een grote boog omheen. In ons collectief onbewuste is het een no-go zone die afgespannen is met zwart-gele linten en paaltjes met oranje zwaailichten er bij.
Een van de moedigen die vorige donderdag zo onbeschaamd was aan te bellen met een doosje pralines was Tante Jacqueline. Het arme mens werd zowat de straat op geschopt, met chocolaatjes en al.
Toch hadden we - op initiatief van Carine - het plannetje opgevat met zijn vieren donderdagavond present te zijn aan de nummer 84 in Wommersom. Toen Vera de afloop van Jacquelines bezoek ter ore kwam belde ze mij in de loop van de namiddag nog op: "Gaan we?"
Carine was de onverschrokkene die als eerste langsging en mij sms-te dat de coast clear was.
Het werd een heel gezellige avond.
Onze Hans moest iets vroeger dan gewoonlijk naar zijn nachtshift, waardoor we hem en zijn liefdesleven ongehinderd door de mangel konden halen. Maar meer nog was ons ma aan het woord met haar herinneringen aan verre verledens.
Zo was er het verhaal van een éénentwintigste verjaardag. Het meisje Lucie was aan het werk bij haar rijke bazen in Brussel. Ze had het getroffen bij de familie. Ze was er nooit "la bonne", maar Lucie. Ze leerde er feestelijk te koken en ze leerde Frans. Er was een diner met vele genodigden. Lucie stond in de keuken, schepte nog een tweede keer op, deed de ronde met de wijn. In de keuken kreeg ze het bezoek van één van de dames. Quel âge avez-vous, mademoiselle? was de vraag. Vingt-et-un, madame, vingt-et-un, aujourd'hui. Onder de bordje vond de mademoiselle die middag bij het afruimen een dubbele fooi. Het geld moest op, want ze moest het anders toch afgeven aan haar moeder thuis. Een mantelpakje en een bezoek aan een dure kapper. Een dag om nooit te vergeten blijkbaar...
Het werd dus een heel gezellige avond. Met feestelijke drankjes en koffie met chocolaatjes en met een moeder die voor het eerst in jaren op zo'n ontspannen manier haar verjaardag vierde.
maandag 22 juni 2009
woensdag 10 juni 2009
Attituderapport
Eliot: Punten die aandacht vergen bij het "attituderapport". Hij is eigenwijs, koppig. Gaat nooit een discussie uit de weg met de leerkracht. Hij babbelt te veel en is een betweter.
Laat dat nu net de eigenschappen zijn die een mens succesvol kunnen maken.
Lees de Humo er maar op na.
Dat het wel goed komt zeker, alles komt altijd goed.
Laat dat nu net de eigenschappen zijn die een mens succesvol kunnen maken.
Lees de Humo er maar op na.
Dat het wel goed komt zeker, alles komt altijd goed.
donderdag 4 juni 2009
Citytrip Venetië.
Vrijdagmorgen 4u30 liep mijn wekker af, opgestaan om tegen 7u30 op de luchthaven van Charleroi te zijn, omdat we om 8 uur moesten inchecken, 7u45 stonden we dus al aan te schuiven voor het loket waar we moesten inchecken, toen ik mijn pas uit mijn portefeuille wou halen, bleek het, dat ik mijn pas thuis vergeten was! ik kon ni mee.... ik had een kopie van mijn pas genomen, en had mijn pas gewoon in mijn printer laten steken!!! ik had wel kunnen wenen, omdat ik ni mee kon, naar een citytrip naar Venetië, waar ik zo naar uitkeek,
Een geluk dat we nog mee konden met de vlucht van 's avonds, waar er twee plaatsen (voor mij en mijn nancke) vrij waren gekomen,
Klik hier om de foto's van ons avontuur in Venetië te bekijken,
Abonneren op:
Posts (Atom)
