Reisverslag Roemenië:
Van 25/06/’08 tot 30/06/’08 brachten Aysim Akpinar verpleegkundige afdeling Heusden (lid van de werkgroep multiculturele verpleging) , Inge Kindt HVPK afdeling Maasmechelen, Carine Ogiers van de dienst Nursingbegeleiding drie WGK wagens naar onze collega’s van het “Crucea Alb Galbena” van Roemenië. Hier volgt hun avontuurlijk reisverslag.
Dag 1, woensdag: vertrek vanuit Genk:
Na een stevig ontbijt, dat mr. Bijnens zorgvuldig en in zijn bureau voor ons had klaargemaakt en met nog enkele extra koffiekoeken onder onze arm, stapten we in de “auto’s” voor Roemenië. Deze “dieselkes” werden door JP Truyen helemaal perfect in orde gemaakt voor een tocht van (meer dan….blijkt later) 2200 km. We laadde de auto’s vol met speelgoed, dat bij Inge op de afdeling werd ingezameld (Carine onze gemeenschappelijke interieurverzorgster kon het niet laten al dat “nog goed” speelgoed mee te geven, bedankt Carine!). In de sfeer van een multiculturele sust Aysim ons dat “regen (water)” een symbool is dat ons reisavontuur goed zal verlopen. Als ervaringsdeskundige en gewapend met “dé GPS van Koen”, rijdt Inge voorop. Carine en Aysim hoeven haar spoor maar te volgen. En dat doen ze: pittig, snel of beter nog… af en toe zelfs gewaagd.
Na 1000km op onze teller, beslisten we om in het zuiden van Oostenrijk (Osiachersee) een bedje en een eetplaats te zoeken. We vinden een gezellig verblijf (See Juwel) met ontbijt, maar helaas is er maar slaapplaats voor 2 personen? geen probleem, een extra noodbedje op onze kamer en het probleem is opgelost. Inge stelt zich kandidaat om in het “fakirbedje” te slapen, waarvoor onze dank Inge! De wegpiraten sliepen als marmotten!
Dag 2, donderdag: richting Hongarije?
Met een stevig Oostenrijks ontbijt achter onze kiezen, en met een trots “gevoel” dat we goed voor waren op ons programma, volgden we de “GPS van Koen” (volledigheidshalve moeten we ook nog zeggen dat we flink moeite hebben moeten doen opdat Inge niet in Die Ossiacher See zou springen).
We vertrouwden op de GPS zijn goede ideeën, maar helaas hielt hij geen rekening met het feit dat we ons binnen de Europese grenzen moeten houden (tenzij je een reisvisum hebt!). Een reis via Kroatië en Slovenië, grensproblemen in Servië (we mochten er gewoon niet binnen, tenzij we een toeristenvisum kochten van 564 euro pp) en ruzie met de GPS later, geraken we uiteindelijk toch in Hongarije, om zo in de late uurtjes dicht aan de grens van Roemenië een slaapplaats te zoeken. Daar ging onze droom, om Boekarest vrijdag vroeg te bereiken. De kilometers die we in nu nog moesten doen, zijn heel wat lastiger, want de Roemeense wegen die hoofdzakelijk secundair zijn, bevinden zich in slechte staat, men is wel volop bezig de wegen te moderniseren en te repareren, waardoor er dan weer veel wegenwerken zijn, met files tot gevolg..
Nog een kleine anekdote: vlak voor Baja in Hongarije draait Inge een piep klein dorpje binnen, de GPS leidt ons via kleine straatjes en zegt dan plots: “ neem nu de veerpont!” …… Daar stonden we dan voor één of andere rivier… Gelukkig zijn Hongaren vriendelijke mensen en legden ze ons uit hoe we via de “baan” in Baja geraken.
Hotel Duna op het prachtige plein in Baja lacht ons toe (Baja: ook de Hongaarse Provence genoemd).
Dag 3, vrijdag: Boekarest via Sibiu?
Na een hevige regenbui die nacht, was het plezant om in de koelte te rijden. De hitte van afgelopen dagen konden we best missen. Om 10.30u staken we de grens over in Roemenië, zonder enig probleem? De grenswachters kijken wel altijd raar op, naar drie vrouwen, elk afzonderlijk rijdend in een witte Ford Fiësta, en… “alleen oud speelgoed aan te geven?”
Enkele wegenwerken (en uren) later, stoppen we bij een familiaal wegrestaurantje om een goede salade met gebakken patatjes, recht uit de tuin, te eten Dit is na onze koekjesmengeling in de auto onze overlevingsmaaltijd geworden. De Roemenen vinden het maar raar, zo geen vlees? Rare mensen die toeristen….
Ondertussen belt Mikaëla (diensthoofd Wit-Gele-Kruis in Sibiu, afdeling Vlaams Brabant) onophoudelijk, of we toch niet op onze weg willen passeren via haar afdeling, om haar mooie stad te laten zien (culturele hoofdstad 2007), en wat dingen te bespreken. We beslissen samen om dit te doen, en rijden om 18 u Sibiu binnen, waar Mikaëla ons door de stad loodst. Na een blitsbezoek aan dit mooie stadje en een 11/12 bespreking later, zetten we koers richting Boekarest.
Het wordt donker, en we moeten nog 300 km rijden, door de Transsylvanische Alpen (zuidelijke Karpaten). Gezien de vele wegenwerken en de verkeersdrukte, houden we tegen middernacht uitgeput een “spoedvergadering”: wat gaan we doen? rijden we door of zoeken we een slaapplaats? We zijn wel moe, maar we proberen na een dosis Red-Bull toch door te rijden. Bij de eerste tekenen van te grote vermoeidheid, zouden we onmiddellijk stoppen.
Na een spelletje Russische roulette door de bergwegen in het donker en met de hulp van de Red-bull, bereiken we om 2.30u in de ochtend (eigenlijk nog behoorlijk fris) eindelijk Boekarest ! bedankt Red-Bull en bedankt Inge en Carine voor de aanmoediging om door te gaan, wat een grensverlegging zeg.. een euforisch gevoel! Tot onze grote verbazing maar blij eindelijk een bekende te zien wachtte Mr Bijnens ons op aan het hotel, (er moet toch iemand zijn om onze koffers binnen te dragen hé?). We werden onthaald als heldinnen, enfin.. dat gevoel hadden we zelf toch toen we na een slaapmutsje naar ons bed gingen.
Dag 4, zaterdag: op ronde in Boekarest:
Na een korte nacht, stonden we klaar (met onze werkschorten in de hand) om “onze” auto’s af te leveren en mee op ronde te gaan met de verpleegkundigen. Mariuca (directrice WG* Roemenië) wachtte ons op aan de ingang van het hotel. Hendrik Van Gansbeke (verpleegkundige en Algemeen Coördinator WGK Vlaanderen) was ook van de partij, hij keek er samen met ons naar uit om mee op ronde te gaan.
De afdeling in Boekarest is gevestigd in de kelder van het Universitair Ziekenhuis, en heeft 30 verpleegkundigen in dienst. De 3 Fiësta’s zijn heel welkom, want de drie oudste auto’s zijn dringend aan vervanging toe (20jaar oud!). na een rondleiding in de afdeling mogen we elk met een verpleegkundige mee op ronde, wat ons allemaal opvalt is dat toiletzorg door de familie wordt gedaan, waardoor de verpleegkundigen enkel technieken uitvoeren zoals inspuitingen, verbanden ea., met gevolg dat we natuurlijk erge wonden tegenkomen. Bij ons zien we deze wonden veel minder dankzij de preventie tijdens de toiletzorgen. Wat ons bijblijft, is de armoede die je ruikt en ziet in de oude en grijze versleten flatgebouwen. Men woont er kleinbehuisd, maar altijd gezellig, met meerdere mensen samen. In de namiddag brengen we een bezoek aan het Universitair Ziekenhuis van Boekarest, het is precies alsof we 50 jaar terug in de tijd gaan, en dan is dit ziekenhuis nog één van de modernere versies.
Aangezien we morgen richting Targoviste ( filiaal van WG*Limburg) vertrekken, genieten we ‘s avonds nog van een stadsbezoek in Boekarest. We bezoeken enkele (bijzondere) orthodoxe kerkjes en eten in een typisch Roemeens restaurant (ooit nog een kerk). Met veel vleesgerechten op tafel en op de achtergrond een Roemeense dansgroep, kan er na een half litertje Roemeens bier, samen met het folkloregroepje wel een dansje af….
Dag 5, zondag: Bezoek aan Targoviste
‘s Morgens staan we weer klaar met onze koffers om te vertrekken naar Targoviste, zo’n 80 km verder. Het is zondag vandaag en er wordt beslist om het rustig aan te doen en Targoviste te verkennen. We beginnen met een bezoek aan de 27m hoge Chindia-toren (zonsondergangtoren), die gebouwd is in opdracht van (jawel, hij heeft echt bestaan) “Vlad Dracula” hij leefde in de 14de eeuw. Dracula was ooit Prins van deze stad. Omdat hij graag het bloed van ratten dronk werd hij wereldberoemd als vampier …
En namiddag krijgen we een vrije dag, we kunnen met ons drietjes op eigen houtje de stad verkennen en een plan smeden om Mariuca te bedanken voor haar gastvrijheid. Na weer veel te veel en lekker eten en een echt Roemeens trouwfeest op de achtergrond, kruipen we vroeg in (een veel te warm) bed, want morgen bezoeken we de afdeling van “ons filiaal”, en mogen we weer mee op ronde in de voormiddag. En in de namiddag vertrekken we al weer richting België. Dus vroeg opstaan is de boodschap.
Dag 6, maandag: Vertrek naar huis:
Aan de ontbijttafel ging de GSM van Inge, Carine aan de lijn? bleek dat ze vastzat in de lift ! we vonden het al verdacht, zo’n oude lift ! dat moest eens verkeerd aflopen ! na toch een half uurtje werd ze door een knappe Roemeense technieker gered. Paniek? geen paniek….na zo’n avontuur zijn we van geen kleintje meer vervaard…. Net op tijd konden we weer mee op ronde vertrekken. De afd. van Sorin Stoica is een mooie afdeling en er zijn 6 verpleegkundigen in dienst, er werkt ook een arts. Ze hebben een eigen labo, waar bloed analyses kunnen gedaan worden, en er is ook een poupinel waar al het materiaal wordt gesteriliseerd, dit bespaart heel wat kosten. De verpleegkundigen bezoeken één maal per week een aantal sociale gezinnen. Ze verzorgen ook enkele patiënten in de bergen ( veel te ver voor ons om zo’n ronde mee te lopen). Er worden zo’n 92 voedselpaketten verdeeld tijdens de verzorging en eventueel nog andere boodschappen gedaan. Dat lijkt ons wel wat om bij één van ons volgende en langere ?? bezoeken mee te maken, we leggen dit idee zeker voor….
Aysim mag samen met Hendrik mee met Monika (de hoofdverpleegkundige) en Carine en Inge gaan mee met Julian en nog een andere verpleegkundige. In deze afdeling valt het ons op, dat er tamelijk veel infusen thuis worden gegeven, de verpleegkundigen blijven ondertussen ter plaatse. De afstand tussen twee patiënten is te groot om onnodige ritten te doen, en ondertussen is er toezicht moest er iets verkeerd lopen, krijgen we dan als uitleg. Het infuus werd gegeven als vocht toediening of om medicatie langs toe te dienen. Op die manier kunnen we maar 3 patiënten bezoeken, want we moeten op tijd zijn om ons vliegtuig te halen.
Met spijt in ons hart vertrekken we naar huis, deze keer veel sneller dan dat we gekomen zijn, en hopen stiekem op een vervolg van ons avontuur….
Eens weer thuis hebben we een rapportje geschreven waarin we op basis van onze ervaringen enkele aanbevelingen willen meegeven aan onze collega’s. Hopelijk hebben ze er wat aan. Het zijn het stuk voor stuk goed opgeleide verpleegkundigen maar die met beperkte middelen zorg moeten verlenen. Sinds de val van het communisme heeft het Roemeense gezondheidssysteem enkele veranderingen ondergaan maar onvoldoende. De openbare voorzieningen beschikken over weinig financiële middelen en zijn niet optimaal georganiseerd. Bovendien heeft het land te maken met een snelle vergrijzing. De gezondheidszorg is in handen van de ziekenhuizen en er bestaan weinig lokale voorzieningen. De ziekenhuizen werken niet altijd efficiënt en bieden niet de zorg die mensen nodig hebben en verwachten. Hopelijk verliezen onze Roemeense collega niet de moed en houden ze vol. Bijna alle patiënten die we bezochten en hun familie drukte ons op het hart hoe belangrijk die verzorging voor hen was. Op die manier konden ze thuis blijven in hun eigen vertrouwde omgeving die ze liever niet ruilde met het ziekenhuis….
…. Multumesc ( bedankt) voor de gastvrijheid en ”la revedere” hopelijk tot ziens!
Aysim, Inge, Carine
