zaterdag 5 april 2008

Pa over bompa


Het leven van Franciscus Emiel Ogiers.
Als zesjarige verloor hij zijn tweeenveertigjarige moeder. Drama voor hem en zijn broers. Toen er een tweede moeder kwam die alras haar eigen kindjes kreeg werd het voor hem en de anderen er niet gemakkelijker op. Vooral als dezen werden voorgeschoven.

Ik weet weinig over pa zijn jeugd. Over zijn verblijf bij de broeders van "De christelijke Scholen".
Hij noemde ze de "schrikkelijke scholen", waar een ijzeren discipline heerste vertelde hij soms over de wansmakelijke methodes.
Meer prettige herinneringen had hij over zijn verblijf bij zijn nonkel en tante van Doel.
Hij mocht er meehelpen in de kleine bakkerij. Misschien was dat een vluchten uit het ouderlijk
Huis?
Na zijn dienstplicht te hebben vervuld belandde pa bij de rijkswacht.
In die tijd werden de recruten ingedeeld bij de rijkswachters te paard. Tijdens zijn vele vertellingen had hij het over de corvees die de neofieten te verwerken hadden.
Paardenstallen opruimen, paarden wassen en borstelen of "ordonnance" zijn van hogeren in rang. En andere vaak onaangename klussen.
Na hun opleiding moesten ze een eenheid vervoegen. Zijn eerste brigade was Vilvoorde.
De datum hieromtrent is mij onbekend.
In 1925 gehuwd met ons moeder is, volgens hun trouwboekje, de Alsembergse steenweg, de eerste verblijfplaats.
Op 27 05 29 vervoegd pa de rijkswachtbrigade te St-Joris-Winge.
Rijkwachters van toen hadden het niet benijdenswaardig. Op "dienst" gaan betekende vier uur en met de fiets, langs holle, bekasseidde wegen, soms ploeterend in slijk en drek en bij nacht was er oh zo weinig openbare verlichting. Hun werkterrein bestond uit verschllende dorpen zoals: Binkom, Meensel-Kiezegem, Molenbeek-Wersbeek, O.L.V Tielt en Houwaart. Hun dienstregeling was dermate zo erg onregelmatig dat ervoor zorgde dat wij hem , tijdens zijn rijkswachter zijn, maar weinig of zelden te zien kregen.Bij thuiskomst van een nachtronde bezocht hij ons wel,met de zaklamp schijnende op onze respectievelijke kamers.
Hobby’s had pa niet , waar zou er toch tijd voor geweest zijn.Hun processenverbaal werden handgeschreven. Pa bracht echter, in zijn brigade, vernieuwing hierin. Als eerste schafte hij zicht, met eigen middelen, een typewriter, aan. Een hoge bureelmachine van het merk “Mercedes”. Ons moeder was hier een beetje slachtoffer van. Als eerdere dactylo op een krantenbureau was ze heel goed vertrouwd met de schrijfmachine en mits enige oefenperiode slaagde ze er toch in haar vroegere typetempo te heroveren. s’Avonds moest zij dan pa zijn schrijfwerk en processenverbaal typen. Soms werd het heel laat in de avond en in oorlogstijd dus met geen overdadig electiciteitsverbruik. In wereldoorlog II werden rijkswachters overstelpt met werk, meer dat hun lief was. Schermutselingen tussen "wit" en "zwart" zorgden voor veel problemen en veel hilarische toestanden en niet risicoloos.
In eigen gezin was pa, de tijd dan dat ie er was, streng voor ons. Hij hield van een ijzeren tucht en gehoorzaamheid was geboden.."rechtop zitten aan tafel - handen naast het bord - zwijgen als grote mensen praten - en ook aan tafel zwijgen - broodkorsten opeten - rechtop lopen - beleefd zijn en met twee woorden spreken,!etc.”.....Hij had natuurlijk de beste bedoelingen
Vroegtijdig nam pa zijn pensioen (hij was toen zevenenveertig maar had zijn jaren dienst om hiervan te genieten). Uitgeblust als rijkswachter, mede door de gebeurtenissen in de streek aldaar, hield hij het voor bekeken en nam afscheid van de rijkswacht. We kregen plots een heel andere vader. Hem die we vroeger amper thuis vonden was nu hele dagen van ons.
Maar er moest natuurlijk gezorgd worden voor spijs en drank. Zijn karig pensioen voldeed niet om in het onderhoud te voorzien. Dus had hij voor zijn aanvraag reeds uitgekeken naar een alternatief. Zoals vermeld in de memories was een job als nachtwaker in suikerrafinaderij “Grand Pont” voor hem een feit.
Even was er paniek. Toen puntje bij paaltje kwam scheen het nog mis te lopen. Het bleek dat via via een andere kandidaat de vacante plaats zou innemen. Tenslotte kreeg pa toch de plaats toegewezen. Opluchting!!!!


HERSTRUCTURERING in de fabriek was uiteindelijk negatief voor nachtwakers. Dan maar weer andere initiatieven genomen. Via Via kwam pa uiteindelijk in de naaimachinesector terecht.
Na enige tijd een handelaar uit Tienen vergezeld te hebben (ze gingen werkelijk de baan op om geinteresseerd klienteel ten huize te bezoeken). Na enige opleiding bij groothandelaars van bekende merken zoals Elna, Anker en Durkopp hakte ie de knoop door om een zelfstandige zaak op te starten.
We verhuisden naar Tienen.
1968 werd het keerpunt in zijn leven. Na 40 jaar huwelijk ontviel zijn volledige steun hem.
Ons ma regelde alles. Was boekhoudster, van administratie tot demonstraties van de machines en ze organiseerde het nodige. Pa zag ineens alles op zich af komen. Na uitverkoop sloot ie het winkeltje en verhuisde naar Groot Overlaar in een huis in de buurt van Paul en Helène.
De zondagen was pa vaak bij ons hier in Wommersom. Ik haalde hem af rond de middag om hem ’s nachts, want hij kon hier moeilijk weg, terug naar huis te begeleiden.
Pa onderhield zich graag met de kinderen. Hij overstelpte hen met "wijze raad" en zijn petekind Carine in het bezonder was zijn oogappel.
In April 1978, moest hij dringend opgenomen worden. Het werd zijn laatste trip. Na een twaalftal dagen overlijdt Pa.
Een leven in alle eenvoud.
Zichzelf niet veel ontspanning gunnend.
Bezorgd om zijn kinderen .
Steeds een goede raad gevend aan elkeen.
Vriendelijk en minzaam en belangloose betrachting om goed te doen.
Dit was zijn leven: dat hij rustte in vrede .

4 opmerkingen:

Anoniem zei

Kheb mijn overgrootouders nooit gekent maar denk dat ze zeer fijne mensen waren!
Die foto,wie is wie van de 3 broers?
Groetjes Tanja van Jef

Marc Ogiers zei

Van links naar rechts: Jozef, Paul, Joris.

Anoniem zei

Amai, das precies een foto van onze bompa "Leon" broer dus van jullie bompa

groetjes
Kristel Ogiers

Marc Ogiers zei

Neen, da is onze bompa Emile hoor. Lijkt hij op Leon vind je?