Kijk eens! Dat het in orde aan het komen is met Hans' zolder. Flink zo Hans.
maandag 14 april 2008
Hans' zolder, werk in uitvoering
Kijk eens! Dat het in orde aan het komen is met Hans' zolder. Flink zo Hans.
woensdag 9 april 2008
Bonneke, zo mooi
Ode aan ons Ma,
Ze was de dochter van Joseph De Bruyne en Paulina Berghmans..
Heel vroeg moest ze haar studies aan de normaalschool onderbreken wegens het ontvallen van haar moeder.
Ze huwde met pa te Ukkel op 21-10-1925.
Hun achtereenvolgende verblijfplaatsen waren:
Bij hun huwelijk: Steenweg op Allsemberg 983 te Brussel
Roger de Frienberghestraat,72 te Vilvoorde.
Thiensesteenweg 1 03 1929 te St Joris Winge
Glabbeeksesteenweg 4 te St Joris Winge
Groot Overlaar 43 en 16te Hoegaarden.
Victor Bauduinstraat 17 te Tienen.
Op 30 october is het precies 38 jaar geleden dat ons ma heeft verlaten.
Laat ons hier even bij stilstaan, en haar gedenken.
Ons moeder was een ijverige ,zachte vrouw waarvoor alleen haar kroost telde. Onafgebroken was ze druk in de weer in goede en slechte momenten. Ik zie haar nog voor de wastobbe,de was en het linnengoed, op een plank schurend na op het vuur afgekookt te zijn in een grote marmiet.
Daarna, na het spoelen met blauwsel poeder werd het linnen te bleken gelegd op de bleek (dit was het gras). Na droging volgde de strijk. Met de totale bezigheid was ze toch wel de hele week zoetjes.
Het herstelwerk: Ons ma was een heel bedreven naaister. Met haar metde voet aangedreven oude Singer naaiamachiene kon ze wonderen verrichten. Ze bezat het talent om van enkele lappen stof,voor ons een broekje of bloesje aan elkaar te toveren. Breien met de breinaalden was ook een favoriete bezigheid van haar. Pullovers, sokken, wintermutsen tot over ons oren (ze noemde ze “Passe-montagnes”, ons ma was immers van het Brusselse afkomstig, geboren te Anderlecht).
‘s Winters, tijdens de barre wintermaanden zaten we in een kring rond de leuvense stoof geschaard bij het getemperde licht van de gloeiende stoofpot. Dan vertelde ze verhaaltjes of ze las voor uit een of ander boek.
Voor ons was het meer dan kermis bij wafelenbak. Met een ouderwets wafelijzer bovenop de stoofpot: "FEEST!"
Ons ma kon heel goed zingen. Liedjes van ‘t begin der jaren 1900 kende ze nog heel goed van buiten. Ze hield ook veel van poezie. Gezelles gedichten, ze kende er heel wat.
Ze volgde ons heel goed op school. "Eerst de lessen, het huiswerk en dan pas spelen!", dat was de wet...
We bewaren heel wat goede herinneringen aan ons ma. Als er geschillen waren was ze er steeds om de brokken te lijmen. En om alles weer in goeie banen te leiden. Ik kan me niet herinneren dat ze met ook maar iemand problemen heeft gekend of zelfs maar één kwaad woord over iemand repte.
Ze was ook heel liefdevol voor haar kleinkinderen. Ze heeft er toch nog vier gekend.
Afscheid van een liefdevolle moeder.
Afscheid nemen van een beminde doet altijd erg veel pijn.
Op 30 october 1969 gebeurde het onverwachtte. Omstreeks 2 uur ’s morgen rinkelde de telefoon. Ma werd weggevoerd naar het ziekenhuis. Bange uren afwachten. Omstreeks 6 uur overleed ma ....
Ze liet een onvoorstelbare leemte na. Soms droom ik nog van die keuken met die lege stoel, haar stoel.............
groeten,
Pa.
zaterdag 5 april 2008
Pa over bompa
Het leven van Franciscus Emiel Ogiers.
Als zesjarige verloor hij zijn tweeenveertigjarige moeder. Drama voor hem en zijn broers. Toen er een tweede moeder kwam die alras haar eigen kindjes kreeg werd het voor hem en de anderen er niet gemakkelijker op. Vooral als dezen werden voorgeschoven.
Ik weet weinig over pa zijn jeugd. Over zijn verblijf bij de broeders van "De christelijke Scholen".
Hij noemde ze de "schrikkelijke scholen", waar een ijzeren discipline heerste vertelde hij soms over de wansmakelijke methodes.
Meer prettige herinneringen had hij over zijn verblijf bij zijn nonkel en tante van Doel.
Hij mocht er meehelpen in de kleine bakkerij. Misschien was dat een vluchten uit het ouderlijk
Huis?
Na zijn dienstplicht te hebben vervuld belandde pa bij de rijkswacht.
In die tijd werden de recruten ingedeeld bij de rijkswachters te paard. Tijdens zijn vele vertellingen had hij het over de corvees die de neofieten te verwerken hadden.
Paardenstallen opruimen, paarden wassen en borstelen of "ordonnance" zijn van hogeren in rang. En andere vaak onaangename klussen.
Na hun opleiding moesten ze een eenheid vervoegen. Zijn eerste brigade was Vilvoorde.
De datum hieromtrent is mij onbekend.
In 1925 gehuwd met ons moeder is, volgens hun trouwboekje, de Alsembergse steenweg, de eerste verblijfplaats.
Op 27 05 29 vervoegd pa de rijkswachtbrigade te St-Joris-Winge.
Rijkwachters van toen hadden het niet benijdenswaardig. Op "dienst" gaan betekende vier uur en met de fiets, langs holle, bekasseidde wegen, soms ploeterend in slijk en drek en bij nacht was er oh zo weinig openbare verlichting. Hun werkterrein bestond uit verschllende dorpen zoals: Binkom, Meensel-Kiezegem, Molenbeek-Wersbeek, O.L.V Tielt en Houwaart. Hun dienstregeling was dermate zo erg onregelmatig dat ervoor zorgde dat wij hem , tijdens zijn rijkswachter zijn, maar weinig of zelden te zien kregen.Bij thuiskomst van een nachtronde bezocht hij ons wel,met de zaklamp schijnende op onze respectievelijke kamers.
Hobby’s had pa niet , waar zou er toch tijd voor geweest zijn.Hun processenverbaal werden handgeschreven. Pa bracht echter, in zijn brigade, vernieuwing hierin. Als eerste schafte hij zicht, met eigen middelen, een typewriter, aan. Een hoge bureelmachine van het merk “Mercedes”. Ons moeder was hier een beetje slachtoffer van. Als eerdere dactylo op een krantenbureau was ze heel goed vertrouwd met de schrijfmachine en mits enige oefenperiode slaagde ze er toch in haar vroegere typetempo te heroveren. s’Avonds moest zij dan pa zijn schrijfwerk en processenverbaal typen. Soms werd het heel laat in de avond en in oorlogstijd dus met geen overdadig electiciteitsverbruik. In wereldoorlog II werden rijkswachters overstelpt met werk, meer dat hun lief was. Schermutselingen tussen "wit" en "zwart" zorgden voor veel problemen en veel hilarische toestanden en niet risicoloos.
In eigen gezin was pa, de tijd dan dat ie er was, streng voor ons. Hij hield van een ijzeren tucht en gehoorzaamheid was geboden.."rechtop zitten aan tafel - handen naast het bord - zwijgen als grote mensen praten - en ook aan tafel zwijgen - broodkorsten opeten - rechtop lopen - beleefd zijn en met twee woorden spreken,!etc.”.....Hij had natuurlijk de beste bedoelingen
Vroegtijdig nam pa zijn pensioen (hij was toen zevenenveertig maar had zijn jaren dienst om hiervan te genieten). Uitgeblust als rijkswachter, mede door de gebeurtenissen in de streek aldaar, hield hij het voor bekeken en nam afscheid van de rijkswacht. We kregen plots een heel andere vader. Hem die we vroeger amper thuis vonden was nu hele dagen van ons.
Maar er moest natuurlijk gezorgd worden voor spijs en drank. Zijn karig pensioen voldeed niet om in het onderhoud te voorzien. Dus had hij voor zijn aanvraag reeds uitgekeken naar een alternatief. Zoals vermeld in de memories was een job als nachtwaker in suikerrafinaderij “Grand Pont” voor hem een feit.
Even was er paniek. Toen puntje bij paaltje kwam scheen het nog mis te lopen. Het bleek dat via via een andere kandidaat de vacante plaats zou innemen. Tenslotte kreeg pa toch de plaats toegewezen. Opluchting!!!!
HERSTRUCTURERING in de fabriek was uiteindelijk negatief voor nachtwakers. Dan maar weer andere initiatieven genomen. Via Via kwam pa uiteindelijk in de naaimachinesector terecht.
Na enige tijd een handelaar uit Tienen vergezeld te hebben (ze gingen werkelijk de baan op om geinteresseerd klienteel ten huize te bezoeken). Na enige opleiding bij groothandelaars van bekende merken zoals Elna, Anker en Durkopp hakte ie de knoop door om een zelfstandige zaak op te starten.
We verhuisden naar Tienen.
1968 werd het keerpunt in zijn leven. Na 40 jaar huwelijk ontviel zijn volledige steun hem.
Ons ma regelde alles. Was boekhoudster, van administratie tot demonstraties van de machines en ze organiseerde het nodige. Pa zag ineens alles op zich af komen. Na uitverkoop sloot ie het winkeltje en verhuisde naar Groot Overlaar in een huis in de buurt van Paul en Helène.
De zondagen was pa vaak bij ons hier in Wommersom. Ik haalde hem af rond de middag om hem ’s nachts, want hij kon hier moeilijk weg, terug naar huis te begeleiden.
Pa onderhield zich graag met de kinderen. Hij overstelpte hen met "wijze raad" en zijn petekind Carine in het bezonder was zijn oogappel.
In April 1978, moest hij dringend opgenomen worden. Het werd zijn laatste trip. Na een twaalftal dagen overlijdt Pa.
Een leven in alle eenvoud.
Zichzelf niet veel ontspanning gunnend.
Bezorgd om zijn kinderen .
Steeds een goede raad gevend aan elkeen.
Vriendelijk en minzaam en belangloose betrachting om goed te doen.
Dit was zijn leven: dat hij rustte in vrede .
Als zesjarige verloor hij zijn tweeenveertigjarige moeder. Drama voor hem en zijn broers. Toen er een tweede moeder kwam die alras haar eigen kindjes kreeg werd het voor hem en de anderen er niet gemakkelijker op. Vooral als dezen werden voorgeschoven.
Ik weet weinig over pa zijn jeugd. Over zijn verblijf bij de broeders van "De christelijke Scholen".
Hij noemde ze de "schrikkelijke scholen", waar een ijzeren discipline heerste vertelde hij soms over de wansmakelijke methodes.
Meer prettige herinneringen had hij over zijn verblijf bij zijn nonkel en tante van Doel.
Hij mocht er meehelpen in de kleine bakkerij. Misschien was dat een vluchten uit het ouderlijk
Huis?
Na zijn dienstplicht te hebben vervuld belandde pa bij de rijkswacht.
In die tijd werden de recruten ingedeeld bij de rijkswachters te paard. Tijdens zijn vele vertellingen had hij het over de corvees die de neofieten te verwerken hadden.
Paardenstallen opruimen, paarden wassen en borstelen of "ordonnance" zijn van hogeren in rang. En andere vaak onaangename klussen.
Na hun opleiding moesten ze een eenheid vervoegen. Zijn eerste brigade was Vilvoorde.
De datum hieromtrent is mij onbekend.
In 1925 gehuwd met ons moeder is, volgens hun trouwboekje, de Alsembergse steenweg, de eerste verblijfplaats.
Op 27 05 29 vervoegd pa de rijkswachtbrigade te St-Joris-Winge.
Rijkwachters van toen hadden het niet benijdenswaardig. Op "dienst" gaan betekende vier uur en met de fiets, langs holle, bekasseidde wegen, soms ploeterend in slijk en drek en bij nacht was er oh zo weinig openbare verlichting. Hun werkterrein bestond uit verschllende dorpen zoals: Binkom, Meensel-Kiezegem, Molenbeek-Wersbeek, O.L.V Tielt en Houwaart. Hun dienstregeling was dermate zo erg onregelmatig dat ervoor zorgde dat wij hem , tijdens zijn rijkswachter zijn, maar weinig of zelden te zien kregen.Bij thuiskomst van een nachtronde bezocht hij ons wel,met de zaklamp schijnende op onze respectievelijke kamers.
Hobby’s had pa niet , waar zou er toch tijd voor geweest zijn.Hun processenverbaal werden handgeschreven. Pa bracht echter, in zijn brigade, vernieuwing hierin. Als eerste schafte hij zicht, met eigen middelen, een typewriter, aan. Een hoge bureelmachine van het merk “Mercedes”. Ons moeder was hier een beetje slachtoffer van. Als eerdere dactylo op een krantenbureau was ze heel goed vertrouwd met de schrijfmachine en mits enige oefenperiode slaagde ze er toch in haar vroegere typetempo te heroveren. s’Avonds moest zij dan pa zijn schrijfwerk en processenverbaal typen. Soms werd het heel laat in de avond en in oorlogstijd dus met geen overdadig electiciteitsverbruik. In wereldoorlog II werden rijkswachters overstelpt met werk, meer dat hun lief was. Schermutselingen tussen "wit" en "zwart" zorgden voor veel problemen en veel hilarische toestanden en niet risicoloos.
In eigen gezin was pa, de tijd dan dat ie er was, streng voor ons. Hij hield van een ijzeren tucht en gehoorzaamheid was geboden.."rechtop zitten aan tafel - handen naast het bord - zwijgen als grote mensen praten - en ook aan tafel zwijgen - broodkorsten opeten - rechtop lopen - beleefd zijn en met twee woorden spreken,!etc.”.....Hij had natuurlijk de beste bedoelingen
Vroegtijdig nam pa zijn pensioen (hij was toen zevenenveertig maar had zijn jaren dienst om hiervan te genieten). Uitgeblust als rijkswachter, mede door de gebeurtenissen in de streek aldaar, hield hij het voor bekeken en nam afscheid van de rijkswacht. We kregen plots een heel andere vader. Hem die we vroeger amper thuis vonden was nu hele dagen van ons.
Maar er moest natuurlijk gezorgd worden voor spijs en drank. Zijn karig pensioen voldeed niet om in het onderhoud te voorzien. Dus had hij voor zijn aanvraag reeds uitgekeken naar een alternatief. Zoals vermeld in de memories was een job als nachtwaker in suikerrafinaderij “Grand Pont” voor hem een feit.
Even was er paniek. Toen puntje bij paaltje kwam scheen het nog mis te lopen. Het bleek dat via via een andere kandidaat de vacante plaats zou innemen. Tenslotte kreeg pa toch de plaats toegewezen. Opluchting!!!!
HERSTRUCTURERING in de fabriek was uiteindelijk negatief voor nachtwakers. Dan maar weer andere initiatieven genomen. Via Via kwam pa uiteindelijk in de naaimachinesector terecht.
Na enige tijd een handelaar uit Tienen vergezeld te hebben (ze gingen werkelijk de baan op om geinteresseerd klienteel ten huize te bezoeken). Na enige opleiding bij groothandelaars van bekende merken zoals Elna, Anker en Durkopp hakte ie de knoop door om een zelfstandige zaak op te starten.
We verhuisden naar Tienen.
1968 werd het keerpunt in zijn leven. Na 40 jaar huwelijk ontviel zijn volledige steun hem.
Ons ma regelde alles. Was boekhoudster, van administratie tot demonstraties van de machines en ze organiseerde het nodige. Pa zag ineens alles op zich af komen. Na uitverkoop sloot ie het winkeltje en verhuisde naar Groot Overlaar in een huis in de buurt van Paul en Helène.
De zondagen was pa vaak bij ons hier in Wommersom. Ik haalde hem af rond de middag om hem ’s nachts, want hij kon hier moeilijk weg, terug naar huis te begeleiden.
Pa onderhield zich graag met de kinderen. Hij overstelpte hen met "wijze raad" en zijn petekind Carine in het bezonder was zijn oogappel.
In April 1978, moest hij dringend opgenomen worden. Het werd zijn laatste trip. Na een twaalftal dagen overlijdt Pa.
Een leven in alle eenvoud.
Zichzelf niet veel ontspanning gunnend.
Bezorgd om zijn kinderen .
Steeds een goede raad gevend aan elkeen.
Vriendelijk en minzaam en belangloose betrachting om goed te doen.
Dit was zijn leven: dat hij rustte in vrede .
dinsdag 1 april 2008
1 april
Msn-conversatie vandaag rond 5 uur.
H@ns zegt:
ik ben door de zoldervloer geakt, voet over, kom juist van de kliniek se, voet in de gips, doeme he... altijd ik...
H@ns zegt:
gezakt
Marc zegt:
godverdoeme
Marc zegt:
hoe kan da nu
H@ns zegt:
het werk nog verwittigen sebiet
Marc zegt:
waren daar spleten tussen?
H@ns zegt:
ja, just aant trapgat
Marc zegt:
ma vent toch
Marc zegt:
had da nu toch toegemaakt
H@ns zegt:
tot aan mijn knie in de gips
Marc zegt:
milj aar joeng
Marc zegt:
voor een week of zes
H@ns zegt:
ja
Marc zegt:
shijt
Marc zegt:
en wa voor breuk, erg?
H@ns zegt:
mijne voet
Marc zegt:
stond uwe voet scheef of wa?
H@ns zegt:
ja
H@ns zegt:
tis wel 1 april he, haaa
Marc zegt:
gij
Marc zegt:
gij
Marc zegt:
gij
Marc zegt:
en ik zo verschieten
Marc zegt:
die zet ik echt op de blog joeng
Marc zegt:
gettet aan uw been
Marc zegt:
en da is ni den eerste keer da gij mij beet hebt op 1 april he
H@ns zegt:
is toch wel grappig he,
H@ns zegt:
was aant bellen, had pa ook beet, ma was al aant wenen, erg he
Marc zegt:
klootzak gij
Abonneren op:
Posts (Atom)
