bolleke aaien

Ontroering zit soms in kleine dingen, ontmoetingen met gewone mensen.
Zo zat ik onlangs gebukt (op mijn ukke) langs een winkelrek een artikel aan te vullen terwijl mij uitleg gevraagd werd door een arabische mevrouw op leeftijd. Ze sprak een beetje Frans. Het ging over muizenvergif, maar dat maakt niet uit. Ik begreep dat ze zou terugkomen met haar zoon en ten afscheid aaide ze mij een paar keer moederlijk over het hoofd. En daar was ik eigenlijk een beetje van gedaan. Ik moet natuurlijk niet te gauw conclusies trekken bij zo'n gebaar. Bijvoorbeeld: Ik zie er een beetje infantiel en kwetsbaar uit wat de oude vrouw tot medelijden inspireert. Of: Mijn haar ligt niet perfect in de plooi, een paar keer wrijven duwt de weerbarstige haren weer op hun plaats. Of nog: mijn frisse jeugdige blik die een beetje waterig is van een verkoudheid lokt troostende reacties uit.
Neen, er is maar een mogelijke conculusie: sommige moeders zijn iedereens moeder. Ze deed mij dan ook een beetje denken aan ons moeder, die ook iedereens moeder is, zoals blijkt uit haar zorgende activiteiten, heel haar leven lang, in heel haar omgeving.