Gisteren naar Arno geweest in Vorst Nationaal. Arno het beest, ONS beest. De rillingen liepen over mijn rug en terug naar mijn nek toen hij begon. Zijn rauwe stem, zijn bezeten performance. Het blijft de moeite om te aanschouwen. Een nummer dat je niet zo apprecieerde op plaat wordt op het podium onvergetelijk. Het is op het podium dat Arno opleeft. Op de scene is hij helemaal zichzelf. Totaal ontspannen ook. Nu en dan op zijn stoel gezeten voor wat rustiger nummers.
Eén rode draad doorheen het optreden is raar maar waar: het belgiscisme. "l' Union fait la force", maar ook Putain, putain werd omgeven door een drang naar het grotere geheel. "Nous sommes quand même tous des Européens!" scandeerde de woelige massa. Arno is geen nihilist. Zonder in detail te gaan staat hij voor de wereld als thuis en gaat hiermee in tegen de huidige malaise in maatschappij en politiek waarin angst, en kleinmenselijkheid de overhand krijgen. Sire, er is nog minstens één Belg: Arno.
U kunt ook andere meningen lezen over dit concert, zoals hier.
