Kerstverhaal

Kerst is licht maken tijdens de donkerste dagen van het jaar. Warmte maken als het buiten koud is. Het nestje zo inrichten dat we een beetje vergeten dat het buiten koud, grijs en deprimerend is.

De mensen op straat lopen er feestelijk bij. Tussen al die afgeborstelde mensen komt een dissonante figuur de winkel binnen. Een meisje met vieze kleren en kapotte schoenen. Het is een lelijk meisje met een glazige blik, een vale huid en een hoog stemmetje, zonder volume. Ze wil een fles petroleum kopen voor een kacheltje. Die kost 2 euro vijftig. Ze dingt erop af en vraagt of twee euro twintig genoeg is. Ze wacht niet op mijn antwoord en geeft mij het geld. Er staan mensen in de winkel en ik heb geen zin in discussie. Ik doe dus voort met de volgende klant, die tafelkleed wil kopen voor haar feesttafel, twee meter tachtig aan dertig euro per meter. Ik vergeet het meisje vervolgens zoals ik vele mensen vergeet. Een paar dagen later is ze daar weer. Ik zie haar eerst een paar keer voor de winkel heen en weer lopen, vervolgens komt ze binnen en kijkt naar de vloeistoffen. Ik heb geen petroleum meer in literverpakkingen, enkel vijfliters. Ik zeg het haar onmiddellijk. Ik zie hoe ze staat te rillen. Ze denkt er niet over die vijf liter te kopen en gaat weg, met haar glazige blik, waarin geen hoop schuilt maar enkel misprijzen en teleurstelling.

In de krant van vandaag staat een foto van het einde van de Music for Life Actie. De drie helden, Peter Van De Veire, Christof Lambrechts en Thomas De Soete staan er op als drie astronauten, arm in arm zwaaiend voor de camera’s met hun stoere kaki vesten aan, nadat zij uit het glazen huis mochten na zes dagen opsluiting en een sapjesdieet. Het gaat weer even goed in de wereld. De wereld is maakbaar.