zaterdag 27 december 2008
dinsdag 23 december 2008
maandag 22 december 2008
Relais de la Poste
Gisteren al eens naar Comblain-la-Tour geweest. Het posthuis is reuze. De sfeer is perfect. Er zijn zeer veel kamers, allemaal met centrale verwarming. Het staat er vol met ouwbollige massieve meubels, en er zijn drie badkamers.
We kochten gisterochtend een kersboom die we samen versierden. Het zal een kerst worden om nooit te vergeten.
woensdag 17 december 2008
Els Roosen bij Jeanne Devos in India
%20Jeanne%20Devos.jpg)
Ons Els zit sinds zondag in India. Op weg naar Jeanne Devos, om daar een handje toe te steken.
Dit schreef ze vandaag op Facebook:
"Even een klein misverstandje rechtzetten rond de opvangcentra van Jeanne. Want dat is eigenlijk helemaal niet haar hoofdbezigheid. The Domestic Workers Movement (wat Jeanne in 1985 heeft opgericht) is een beweging, een organisatie die opkomt voor niet alleen de rechten maar ook de waardigheid van de thuiswerkers, maar allereerst en simpelweg de erkenning dat thuiswerk, werk is … Verder houdt de organisatie zich bezig om de kinderen uit die slavernij, misbuik en mishandeling te halen en de vrouwenhandel, vanuit het platteland voor goedkope werkkrachten in de stad, tegen te gaan. (Yep, matrouschka’s op z’n Indisch)Honderden vrouwen verspreid over heel India zijn aangesloten bij de beweging en dringen tot in de sloppenwijken en andere area’s door om andere vrouwen op de hoogte te brengen van deze beweging. En bij deze acties (die uiteraard niet risicovrij zijn) vangen ze geregeld kinderen op die ze dan in tehuizen of opvangcentra met psychologische en traumaverhelping zetten. En daar dus het verhaal van de tehuizen, maar het is dus echt wel meer dan dat.Nu het is een zware strijd die ze hier strijden. Ook eentje van de lange adem. Zo vertelde Jeanne mij dat ze jaren geleden bezig was met andere grotere organisaties om samen met haar het huishouderswerk te erkennen en dat er kinderen als slaafjes in de huishoudens werken. Een UNICEF zei een goei 5 jaar geleden dat dat simpelweg niet bestond en negeerde zelfs het bestaan van kindslaafjes …. Pas een 2-tal jaren geleden heeft Jeanne via de VN eindelijk de toegeving gekregen dat er effectief kindslaafjes in India zijn. Toen schoot Unicef wakker en stuurde 15 topfotografen naar India om mee te dingen voor een of andere prijs in de wereldfotografie. Vond een prachtkind in een slavenpakje … et voila … prijs op zak en het kind dat zo graag een studiebeurs wou, werd al helemaal vergeten en wie weet waar ze op dit moment de grond aan ‘t schrobben is…Dat gezegd zijnde … ik werk hier alle dagen op het office van Jeanne, zoals beloofd haar wat assisteren in de communicatie (ben een boekje aan ‘t maken dat naar de hoge pieten van de regering en internationale instanties zal gaan). Een klein appartementje, bemeubeld met het oude kantoor van Jean Luc Dehaene. Gezellig 70ties en weer helemaal in. Lekker fris met de airco en in de namiddag wanneer het 'minder heet' wordt en dus 'gewoon heet' is, trek ik de stad in om den tourist uit te hangen. Gisteren ben ik ff gaan kijken naar het Taj Mahal Hotel, maar dat is helemaal afgesloten. Volgende week maandag gaat die terug open. Staks verwissel ik den taxi eens voor de bus … hmmmm ….. eens zien wat dat zal geven.Voor de rest is het hier een ramp op vlak van verkeer, een mengelmoes op vlak van religies, een enorme varieteit op vlak van Indische looks, ... en bij dat laatste toch even een modetrend meegeven. Bij de mannen, ouderen meestal, zie je soms van die rare roodachtige koppen. Ze verven hun haar met henna om de grijze haren te verdoezelen. Maar die kleurschakering gaat voos, voos, voos, van knaloranje tot een roestbruin. Daar waar in Afrika de mensen met zo een roestbruine kop een teken van ondervoeding en ziekte is, dacht ik bij eerste aanschouwing: ocharme diene mens is erg ziek …"
Dit schreef ze vandaag op Facebook:
"Even een klein misverstandje rechtzetten rond de opvangcentra van Jeanne. Want dat is eigenlijk helemaal niet haar hoofdbezigheid. The Domestic Workers Movement (wat Jeanne in 1985 heeft opgericht) is een beweging, een organisatie die opkomt voor niet alleen de rechten maar ook de waardigheid van de thuiswerkers, maar allereerst en simpelweg de erkenning dat thuiswerk, werk is … Verder houdt de organisatie zich bezig om de kinderen uit die slavernij, misbuik en mishandeling te halen en de vrouwenhandel, vanuit het platteland voor goedkope werkkrachten in de stad, tegen te gaan. (Yep, matrouschka’s op z’n Indisch)Honderden vrouwen verspreid over heel India zijn aangesloten bij de beweging en dringen tot in de sloppenwijken en andere area’s door om andere vrouwen op de hoogte te brengen van deze beweging. En bij deze acties (die uiteraard niet risicovrij zijn) vangen ze geregeld kinderen op die ze dan in tehuizen of opvangcentra met psychologische en traumaverhelping zetten. En daar dus het verhaal van de tehuizen, maar het is dus echt wel meer dan dat.Nu het is een zware strijd die ze hier strijden. Ook eentje van de lange adem. Zo vertelde Jeanne mij dat ze jaren geleden bezig was met andere grotere organisaties om samen met haar het huishouderswerk te erkennen en dat er kinderen als slaafjes in de huishoudens werken. Een UNICEF zei een goei 5 jaar geleden dat dat simpelweg niet bestond en negeerde zelfs het bestaan van kindslaafjes …. Pas een 2-tal jaren geleden heeft Jeanne via de VN eindelijk de toegeving gekregen dat er effectief kindslaafjes in India zijn. Toen schoot Unicef wakker en stuurde 15 topfotografen naar India om mee te dingen voor een of andere prijs in de wereldfotografie. Vond een prachtkind in een slavenpakje … et voila … prijs op zak en het kind dat zo graag een studiebeurs wou, werd al helemaal vergeten en wie weet waar ze op dit moment de grond aan ‘t schrobben is…Dat gezegd zijnde … ik werk hier alle dagen op het office van Jeanne, zoals beloofd haar wat assisteren in de communicatie (ben een boekje aan ‘t maken dat naar de hoge pieten van de regering en internationale instanties zal gaan). Een klein appartementje, bemeubeld met het oude kantoor van Jean Luc Dehaene. Gezellig 70ties en weer helemaal in. Lekker fris met de airco en in de namiddag wanneer het 'minder heet' wordt en dus 'gewoon heet' is, trek ik de stad in om den tourist uit te hangen. Gisteren ben ik ff gaan kijken naar het Taj Mahal Hotel, maar dat is helemaal afgesloten. Volgende week maandag gaat die terug open. Staks verwissel ik den taxi eens voor de bus … hmmmm ….. eens zien wat dat zal geven.Voor de rest is het hier een ramp op vlak van verkeer, een mengelmoes op vlak van religies, een enorme varieteit op vlak van Indische looks, ... en bij dat laatste toch even een modetrend meegeven. Bij de mannen, ouderen meestal, zie je soms van die rare roodachtige koppen. Ze verven hun haar met henna om de grijze haren te verdoezelen. Maar die kleurschakering gaat voos, voos, voos, van knaloranje tot een roestbruin. Daar waar in Afrika de mensen met zo een roestbruine kop een teken van ondervoeding en ziekte is, dacht ik bij eerste aanschouwing: ocharme diene mens is erg ziek …"
dinsdag 16 december 2008
Het woord van het jaar
Dit liedje, dat is pure punk avant-la-lettre. Leuk om te zingen onder de douche.
Of om te swaffelen...
maandag 8 december 2008
Puccini Gent
Voor wie het nog niet weet:
Puccini in Gent gaat dus door in de kerk Christus Koning, aan het rerumnovarumplein. Het concert begint om 20.00 uur.
Nog aan de familie:
WAAR BLIJVEN DE VERLANGLIJSTJES?
Puccini in Gent gaat dus door in de kerk Christus Koning, aan het rerumnovarumplein. Het concert begint om 20.00 uur.
Nog aan de familie:
WAAR BLIJVEN DE VERLANGLIJSTJES?
zondag 7 december 2008
Trouwfeesten en processen enzovoort
Het was dus de bedoeling dat ik en mijn Huguette daar samen zouden naartoe gaan, ware het niet dat we gisteren in de Koninging Elisabethzaal moesten zijn voor de eerste versie van ons Puccini-concert. Huguette is dus alleen geweest met de buurvrouw en met haar toneellerares.
Gelukkig is er nog You-Tube.
En nog een interview met Arne Sierens.
dinsdag 2 december 2008
maandag 1 december 2008
Realiteit = fictie
Gisteravond half twaalf was ik terug van de generale repetitie voor de Puccini-concerten. Helemaal daas en hees van het zingen. Niemand was nog wakker in de Blaesstraat. Ik belandde voor Iets met Boeken op Canvas. Kristien Hemmerechts zegt dat de realiteit fictie is. Vriendinnen gaan samen iets eten op restaurant en tonen elkaar al giechelend lekker gezellig hun boodschappen omdat ze dat zo gezien hebben in Sex and the City. Zo kiest ieder zijn rol die hij wenst te zijn, maar dat is allemaal niet echt. Mensen denken dat ze vrij zijn maar ze zitten in een keurslijf van beperkte opgelegde keuzes. De hoofse liefde was er volgens haar eerst op papier. Pas daarna speelden koppeltjes de liefde na. Vind ik dus geweldig interessant allemaal. Ik denk soms dat ik wel een autist moet zijn als ik mijn gevoelens zo een beetje acteer. Blijkbaar doet iedereen het zo. Ook Nonkel Bob. In het interview in de morgen dit weekend met vader en zoon Davidse (schoon foto's van het schrale nonkeltje) plaagt David zijn pa een beetje. Wanneer hij naar een begrafenis van leeftijdsgenoten gaat kan hij zo dramatisch "innige deelneming" zeggen met zijn grafstem, daarbij een bij de situatie passende smartelijke grimas trekkend. "Professioneel!", spot David want hij weet dat zijn vader eigenlijk binnenin lacht dat hij het niet is die daar in de kist naar beneden gelaten wordt.
Ik moet trouwens eens iets lezen van Ilja Leonard Pfeijffer (die ook op iets met boeken was).
Ik moet trouwens eens iets lezen van Ilja Leonard Pfeijffer (die ook op iets met boeken was).
Abonneren op:
Posts (Atom)
